Grote Gele Letters
Aangezien het verhaal het meest interessante aspect van SW:FU2 is, zal ik daar inhoudelijk zo min mogelijk over vertellen. Wat ik wel kan verklappen is dat het erg interessant is voor liefhebbers van de films en dat het spel begint met de karakteristieke grote gele Star Wars letters. Hiermee wordt de sfeer direct gezet, waar de herkenbare Star Wars muziek natuurlijk ook aan bijdraagt. Ook de locaties die hoofdpersoon ‘StarKiller’ aandoet zullen gamers die eerder een film of een game van Star Wars hebben gezien wel bekend voorkomen. Vooral de opening van het spel op de regenachtige planeet Kamino herinnerde me aan de mooie scènes in The Clone Wars en sluit goed aan bij het Star Wars canon. Verder kun je cameo’s van bekende Star Wars figuren verwachten, zoals Yoda en Boba Fett. Dat de karakters en locaties zeer mooi zijn weergegeven en erg gedetailleerd zijn, draagt alleen maar verder bij aan de vertrouwende en verzorgde Star Wars sfeer.
Als je van Yoda geen jota snapt
Zegt de naam Yoda je niets, dan moet SW:FU2 het vooral van de gameplay hebben. De game is een derde persoon hack & slash game, waarbij het hakken en snijden gebeurt met je lichtzwaarden. De andere knoppen op je controller herbergen Force powers, die onder andere fungeren als langeafstands-aanvallen. Het gros van de tegenstanders is kwetsbaar voor lichtzwaarden en Force powers, maar er zijn ook verschillende vijanden die immuun zijn voor één van de twee. Het uitschakelen van deze vijanden levert wat afwisseling op, maar helaas; het grootste deel van de gevechten beslecht je door hard op de knoppen te rammen. Als je hierdoor het idee krijgt dat SW:FU2 een simpel en eentonig spel is geworden, dan heb ik mijn werk goed gedaan, want gameplaytechnisch is dit zeker het geval.
Wat mij wel iedere keer verbaasde, was dat werkelijk alles in deze game kapot kan. Ramen, apparatuur, architectuur, alles kan vernietigd worden en daarna naar vijanden worden geslingerd. SW:FU2 ontkomt trouwens niet aan een terugkerend aspect van 3rd person action games, namelijk de simpele eindbazen. Ik vraag mij serieus af waarom de regel geldt dat hoe groter de eindbaas is, hoe makkelijker hij wordt om te verslaan. Grote eindbazen duiden op veel Quick Time Events, wat niet veel meer inhoudt dan op het juiste moment op een knopje drukken. Verwacht hiernaast geen gevechten met grote Star Wars namen behalve dan met Lord Vader zelf.
Brandweerman, astronaut, Jedi-Knight!
In dit vervolg heeft Starkiller er nu ook een extra lichtzwaard bij gekregen en het zwiepen van het lichtzwaard maakt mij altijd weer blij. Ieder die vroeger (of nog steeds) een Jedi wilde worden, kan ik deze game van harte aanbevelen, want die droom lijkt nu binnen handbereik. Het gevoel dat jij als speler een sterke Jedi Knight bent met brute krachten en een breed assortiment gekleurde zwaarden is al vanaf de eerste minuut aanwezig. Helaas maakt dit de game erg makkelijk. Qua gameplay is SW:FU2 dus een erg simpel spel geworden, welke in het niet valt bij recente toppers zoals Enslaved en Castlevania. Maar SW:FU2 heeft iets wat die andere spellen niet hebben en dat is de Star Wars magie (lees: licentie). Dat deze Star Wars magie dezer dagen nog altijd niet is uitgewerkt, merkte ik aan het feit dat ik per se verder wilde spelen. Sterker nog, ik ben ondertussen ook op zoek gegaan naar het eerste deel. Dit alles komt voornamelijk door het verhaal, wat een leuke zijtak binnen het Star Wars canon toevoegt, en mijn bovengenoemde Jedi-droom.
Conclusie
Een simpel lijstje met voors en tegens van SW:FU2 zal je over de streep moeten trekken. Houd je van Star Wars en 3rd person hack & slashers, dan is dit spel iets voor jou. Houd je niet van Star Wars of de gameplay zoals hierboven beschreven? Dan ga je deze game niet interessant genoeg vinden. Houd je alleen van actie en hakken, dan zijn er simpelweg betere games te verkrijgen. Verwacht van het hoofdavontuur dat je er in een uur of 8 doorheen kan gaan. Wat daarna rest, zijn hogere moeilijkheidsgraden en uitdagingen die bar weinig toevoegen aan het geheel. Een modus die misschien nog wel het meest lijkt op Tower Defense, waarbij Storm Troopers proberen te vluchten en jij hen moet zien uit te schakelen voordat zij een deur bereiken, is bijvoorbeeld maar een paar minuten leuk. Voor mij was dit spel lang genoeg en nadat ik de verhaallijn had doorlopen, was er geen reden om het spel nogmaals door te spelen. Er zijn overigens wel twee te behalen eindes, maar die worden alleen bepaald aan de hand van de keuze die je aan het einde maakt. Simpelweg het laatste level opnieuw doorspelen levert je het alternatieve einde op. Het spel had van mij wat korter en krachtiger gemogen. Nu schiet het helaas tekort in kwaliteit. Om maar in Star Wars terminologie te blijven: Star Wars: the Force Unleashed 2 is een game waar de Wookiees maar nauwelijks brood van lusten.
Oordeel Star Wars: The Force Unleashed 2 (PS3)
- Graphics
85 - Gameplay
55 - Originality 55
- Sound
90 - Replay 50
- Eindcijfer
67