Bierviltje
De plot valt bijvoorbeeld samen te vatten op een bierviltje. Het Egypte van de jaren 30 van de vorige eeuw wordt opgeschrikt door de plotse terugkeer van de heksenkoningin Seteki. Nog maar net onbedoeld vrijgelaten uit de naamloze tombe waarin ze al 4000 jaar was begraven, ontketent ze vrijwel meteen een leger van allerlei mythologisch gespuis. Gelukkig is er voor zo’n noodsituaties de ‘Strange Brigade’ in het leven geroepen. Het is aan Nalangu Rushida, Gracie Braithwaite, Frank Fairburne en Professor Archimedes De Quincy, de vreemde snuiters die samen de brigade vormen, om de snode plannen van Seteki te dwarsbomen. Het verhaal – en eigenlijk de hele game – neemt zich allerminst serieus. De korrelige zwart-witte tussenfilmpjes passen perfect bij de tijdsgeest waarin de game zich afspeelt, via schreeuwerige fonts worden personages/vijanden aangekondigd en de verteller probeert met zijn gevatte opmerkingen en droge humor je mondhoeken in beweging te krijgen. Ik kon er wel om lachen, maar voor jou kan de slinger ook zomaar de andere kant op gaan. Het dwaze karakter van de game moet je wel liggen, want anders geloof ik best dat die onnozelheden je keihard storen.
Zielenknijper
Een volgeschreven bierviltje: meer narratieve redenen heb je eigenlijk ook niet nodig om volledig los te gaan in de negen, opvallend lange levels die de campagnemodus te bieden heeft. Dit kan perfect in je eentje, maar gezien het coöperatieve karakter van de game is het sowieso aanlokkelijker om het avontuur online met maximaal drie metgezellen te doorkruisen. Elk van de vier starters (er is inmiddels al een vijfde personage beschikbaar via DLC) speelt anders, maar de verschillen zijn zeer gering. Het ene personage beschikt bijvoorbeeld over meer gezondheid, terwijl het andere net dat tikkeltje sneller loopt. En hoewel ze allemaal een favoriete wapen set-up hebben, kunnen ze allemaal met hetzelfde wapengerei (een arsenaal van pistolen, machinegeweren en shotguns) overweg. Het grootste onderscheid schuilt dan ook in de speciale krachten die ze kunnen aanspreken via de amulet waarmee ze allemaal standaard uitgerust zijn. Deze vult zich met de zielen van verslagen vijanden en wanneer ie vol is, kun je verwoestend uithalen. Ik snap dat zoeken naar diepere lagen in een game als Strange Brigade onbegonnen werk is, maar gezien het co-op karakter van de game, laat Rebellion jammer genoeg de kans onbenut om het kwartet personages toch wat verder uit te diepen.
Marteltuig
Elk level volgt min of meer hetzelfde stramien: tussen je startplek en je eindbestemming word je voortdurend overrompeld door immense vijandgolven, maar zo nu en dan moet je ook een simpele puzzel kraken om verder te komen. De grote verscheidenheid aan vijanden – er worden continu nieuwe vijandtypes in de mix gegooid – houdt de boel fris. Zo zijn er onder meer mummies, skeletten, boogschutters, speerwerpers, minotaurs, en zelfs gigantische schorpioenen die je het leven zuur proberen te maken. Met Strange Brigade streeft ontwikkelaar Rebellion, zoals ik in mijn inleiding al prijsgaf, naar niets meer dan oppervlakkig vermaak, dus het schieten op dit gespuis voelt passend arcade aan. Hoewel je om munitie nooit verlegen zit, zie je in het decor genoeg alternatieven om de hordes vijanden te verslaan. Niet alleen staat de omgeving bomvol explosief materiaal, er zijn her en der ook valstrikken die je kunt activeren. Denk dan aan enorme rondslingerende messen of aan spiesen die plots uit de grond schieten. Je hebt het allemaal vast al eerder gezien – Strange Brigade is beslist geen innovator – maar dat doet in dit geval geen afbreuk aan het lompe vermaak dat de game te bieden heeft.
Schattenjagers
Het loont bovendien zeker de moeite om het verhalende pad te verlaten en de omgevingen te verkennen, want die zitten tjokvol optionele zijweggetjes en puzzelkamers die leiden naar verborgen rijkdommen. De plunderende speler dikt zo niet alleen zijn goudtotaal aan, maar vindt ook ‘gems’ en relikwieën waarmee respectievelijk z’n wapenarsenaal wordt geüpgraded en nieuwe amuletkrachten worden verworven. Op zijn langst neemt de campagne van dit luchtig avontuurtje toch al snel zo’n tien uur in beslag, maar Rebellion dikt dit nog verder aan met twee extra spelmodi. De eerste is een Horde-modus waarin je – hoe kan het ook anders? – op vier verschillende mappen zoveel mogelijk waves van vijanden moet zien te overleven. Dan is de tweede, Score Attack, gelukkig een stuk interessanter. Deze modus loodst jou en je online medespelers door diverse segmenten uit de campagne, maar hangt een score aan je individuele prestaties en dat zorgt zo voor een extra competitief randje en weer wat extra uurtjes amusement.
Conclusie
Strange Brigade biedt je een oppervlakkig ervaring die,net als de vorige titels van Rebellion Developments, het spelen meer dan waard is, zeker als je de game met drie anderen speelt. Het absurde stijltje waarin deze game gedrenkt is, moet je wel liggen om het ten volle te appreciëren, maar zelf kon ik die dwaze humor wel waarderen. ‘Schieten op alles wat beweegt’ en ‘eenvoudige puzzels’ worden in een strak tempo met elkaar afgewisseld en voor de goudzoekers bevat elk level genoeg verborgen geheimen om elke virtuele vierkante centimeter uit te spitten. Strange Brigade is gewoon goed in wat het doet en dat is lomp vermaak bieden, zonder al te veel poespas eromheen. En zo nu en dan hoeft het ook niet meer te zijn dan dat.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
Oordeel Strange Brigade (XboxOne)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality
65 - Sound 75
- Replay 70
- Eindcijfer 73
9.9
47 )
10-09-2018 07:13
