Tja, als je een nieuwe console van Nintendo koopt hoort daar natuurlijk een Mario-game bij. Deze traditie van het Japanse bedrijf hebben ze alleen geschonden met de Gamecube dus is er voor de DS gekozen om gewoon met een Mario-game te beginnen. Helaas is het geen nieuwe maar kan deze genoeg boeien om een aanschaf te rechtvaardigen?

Om het verhaal hoef je de game niet te kopen. Deze keer zijn naast Princess Peach ook Mario, Luigi en Wario gevangen genomen. Zoals gewoonlijk is bowser de dader en mag Mar…ow wacht, die zit ook vast. Wie blijft er dan nog over? Hulp komt van onze groene dino met de eieren: Yoshi. Dit is even wennen, vooral voor de mensen die Super Mario 64 gewend zijn. Kom je bijvoorbeeld in aanraking met king Bob-omb dan heb je een klein probleempje. Yoshi kan namelijk aanvallen met zijn tong, niet met zijn handen. Er is dus ook geen enkele mogelijkheid om die megabom op te pakken en weg te smijten zoals je gewend was. Hier heeft Nintendo iets op gevonden. Je kunt een petje van Mario vinden en daarmee veranderd Yoshi in Mario. Hij krijgt alle moves en streken van ons bollige loodgietertje, alleen de geluiden blijven van Yoshi. Je hoopt dan dat dit later veranderd word want om nou een heel spel naar het gezoem van dat groene beest te luisteren…

Dat voor later. Mocht je afgelopen half jaar onder een steen geleefd hebben, Super Mario 64 is een port van het aloude Super Mario 64 uit 1996. Deze game is nu dus ook te spelen op Nintendo’s nieuwe handheld en zo zal de Nintendo DS kunnen ontaarden in een mobiele Nintendo 64. De Japanners hebben het eerder geflikt door van de Game Boy Advance een mobiele SNES te maken maar gelukkig is het deze keer anders. Hier kom ik later op terug. Grafisch doet deze game niet onder voor het origineel, de graphics zijn zelfs opgepoetst. Textures zitten nu op plekken wat vroeger een egaal vlak was. Een goed voorbeeld hiervan zijn de boomstammen waar je op moest lopen om ze te rollen. In het origineel was dit een achthoekig prisma met een egaal bruine kleur. Nu is het een echte boomstam geworden met nerven en reliëf. Let wel, dit ziet er alleen mooier uit, in het lopen zit geen enkel verschil. Wat wel een groot verschil is zijn de characters. Ik weet nog dat ik eerder dit jaar Super Mario 64 nog eens ging spelen en dat is toch even slikken. Mario leek wel een blokkendoos en andere characters waren niet veel beter. Op de DS zitten de characters tussen de Nintendo 64 en de Gamecube in. Ze bestaan uit meer polygonen en zien er minder blokkerig uit. Hetzelfde geldt voor de werelden en toen ik Bowser op mijn schermpje zag, keek ik mijn ogen uit. Hoe ze het voor mekaar krijgen is mij een raadsel maar voor het detail van zo’n ingewikkeld character op een handheldscherm zag hij er angstaanjagend goed uit. Moeilijk te omschrijven. De algehele graphics zijn te vergelijken met de Dreamcast van Sega en dat betekent een mooie toekomst voor handhelds. Met Super Mario 64 DS luidt Nintendo het 3D-tijdperk in voor handhelds en deze game laat de ware kracht van de DS nog lang niet zien. O wat is het leven mooi…

De DS heeft 2 speakers naast het bovenste scherm zitten en hij heeft stiekem 2 koptelefoonaansluitingen. Wat zou een game dan zijn zonder geluid? Aan de geluidjes zit niks nieuws aan en dat is jammer. De muziek is precies hetzelfde als op de Nintendo 64 en Koji Kondo had best een paar nieuwe muziekjes mogen verzinnen voor de extra levels. Wat mij bijzonder stoorde in het origineel was de muziek van courses 14 en 15 omdat ze dat deuntje uit de extra levels gepikt hadden. Hier hadden ze beter een origineel muziekje moeten maken. Helaas is dit niet verbeterd op de DS. Verder zijn de sound effects hetzelfde gebleven al zijn er extra effecten bijgekomen omdat je nu ook met 4 characters speelt. Het zijn de bekende geluiden alleen klinkt Wario nogal vreemd. Zijn stemgeluid is wat lager als normaal, het lijkt wel een beschaafde snob (yeah right). Dit klinkt wat vreemd maar is niet storend of zo. Muziekjes zijn niet irritant maar als je het origineel gespeeld hebt ken je ze al. Jammer dat daar niets aan veranderd is.

Dit is voor het eerst dat er in de gamewereld gebruik word gemaakt van het touchscreen en is vergelijken dus lastig. Nintendo heeft sinds de E3 geopperd dat het touchscreen de analoge stick kan vervangen. Dit is ook heel goed mogelijk maar niet op de manier als in SM64DS. Je kunt met je duim het touchscreen aanraken waarna er een cirkel verschijnt. Afhankelijk van de richting en de afstand tot het middelpunt van de cirkel gaat je character sluipen, lopen of rennen. Dit werkt best prettig al zul je met je duim op een iets onlogische plaats moeten komen. Ditzelfde euvel is bekend van de analoge sticks van de Playstation en de plaats van de D-pad op de Gamecube controller. Dit is echter een kwestie van wennen. Waar het probleem zit, is wanneer je het touchscreen loslaat. Dan verdwijnt de cirkel en stopt je character meteen. Op zich lijkt dit niet zo erg, maar het gebeurt dat het contact tussen je duim en het scherm een fractie van een seconde wegvalt waardoor je character stopt met lopen. Na een aantal pogingen wordt dit frustrerend en zul je snel overgaan op D-pad. Mij levert dit geen problemen op al zit je soms heen en weer te drukken tussen knopje boven en knopje rechtsboven. Dit went zo en vervangt de analoge stick prima. Wel is het handig als je de Y-knop gebruikt voor het rennen anders duurt het te lang om op gang te komen. Verder is de B-knop voor springen, X voor camera hoogte wijzigen en A voor aanvallen. Dit werkt intuitief op een klein dingetje na, als je al rennend iets op moet pakken moet je op een punt de Y en de A-knop indrukken. Die staan recht naast elkaar dus zul je je wijsvinger moeten gebruiken voor de Y-knop wat nogal krampachtig werkt. Gelukkig komt dit niet vaak voor en is dit best te vergeven. Verder gebruik je de schouderknoppen voor bukken, kruipen en om de camera achter je te krijgen. Nintendo was hierna door haar knoppen heen en gebruikt knoppen op het touchscreen om de camera te draaien. Dit alles werkt zeer soepel en hier heb je normaal weinig problemen mee.

Genoeg over de besturing, de gameplay zelf. Dit is precies hetzelfde gebleven als op de Nintendo 64 en ook nu is het zaak om sterretjes te verzamelen. Het zijn er 150 dit keer en dit komt door een rijtje extra caste secret stars (30 in totaal) en een extra ster in elk level. De extra sterren hadden wat gevarieerder gekunt, 20 van de 30 nieuwe bestaat uit het zoeken naar 5 silver stars en een schakelaar waarna je zo snel mogelijk naar de ster moet rennen. Volgende verandering zijn de extra levels. Deze zijn op een hand te tellen en zijn kleine tussenleveltjes, vergelijkbaar met het wolkenlevel tegenover de ingang van Rainbow Road. Drie nieuwe zijn gebieden die de weg naar een eindbaas volgen. Als je die verslaat krijg je de sleutel voor een nieuw character en hoef je dus niet constant op zoek naar de petjes. Als je alle drie de loodgietertjes hebt kun je terug met Yoshi gaan spelen, aan het begin van het level kun je dan een petje kiezen om mee te beginnen. Scheelt een hele hoop wisselwerk. Laatste vernieuwing is het gebruik van drie nieuwe characters. Mario kan bol worden en zweven en hij kan de wing cap gebruiken. Yoshi kan vuurspuwen, Wario gebruikt de metal cap en Luigi is kandidaat voor de vanish cap. In de praktijk speel je meestal met Mario en Yoshi omdat Wario te traag is en Luigi te hoog springt. Je merkt gewoon dat de game alleen op Mario gemaakt was. Om het 4-character-effect echt goed te gebruiken had Nintendo het beste een nieuwe game ontworpen. Dat wil niet zeggen dat deze game slecht is, integendeel. Het blijft 1 van de beste 3D-platformers uit de geschiedenis en kan gerust mee met de standaarden van deze tijd.

Er is nog zoveel over deze game te vertellen maar er is nog 1 puntje wat ik aan wil snijden: de minigames. Iedereen heeft de E3 via internet, tv of gameblad (of is er geweest, red.) kunnen volgen en weet dat er op de DS daar vooral demo’s waren te spelen met het touchscreen. De minigames van SM64DS zijn daar ook het beste mee te vergelijken. Je gebruikt je stylus om kaartjes aan te tikken, memory mee te spelen of een katapult mee te bedienen. Ze zijn op een paar uitzonderingen na zeer leuk om te spelen en er zitten er meer als 30 in de game. Dit is ook de reden om de game later uit de kast te pakken als je niet weet wat te spelen. Het verhoogt de replay van de game enorm.

Nu stop ik ermee en rest mij nog een conclusie: Als je Super Mario 64 nog nooit gespeeld heb, ren nu naar je gameshop en haal deze game. Ben je weken, zoniet maanden mee zoet. Ken je het origineel al van voor naar achter dan zou ik even achter mijn oren krabben om deze te halen. De game kent een hoog seen it, been there, done that gehalte en je raced er zo doorheen. Je kunt je afvragen of de toevoeging van 3 characters en een stapel minigames de aanschaf rechtvaardigen.