We beginnen met het verhaal. Deze heb ik al besproken in mijn preview, maar voor degene die het gemist hebben zal ik het nogmaals vertellen, ditmaal ook wat dieper in detail. Tales of Eternia verteld het verhaal van vier personen. Twee daarvan zijn Reid en Farrah. Na een korte introductie scene worden ze gewekt door een ernstige trilling. Nieuwschierig als ze zijn gaan ze op onderzoek uit en vinden ze een neergestort ruimte schip, inclusief twee inzittende. Dit zijn Meredy, een buitenaards meisje die hier is gekomen met een belangrijk bericht, en Quickie, haar huisdiertje. Hoe graag onze twee ruimte vrienden het nieuws ook willen brengen, niemand verstaat ze. Samen gaan ze op pad naar een manier om met Meredy te kunnen comminuceren, die uiteindelijk wordt gevonden. Het blijkt dat de planeet waar ze zich momenteel op bevinden, Infiria, binnen een korte periode frontaal in botsing komt met de planeet van Meredy, Celestia. Aan hun dus de taak om dit te voorkomen. Na verloop van tijd sluit er ook nog een vierde persoon bij het gezelschap aan; Keele. Samen gaan zij op avontuur om de wereld te redden van de ondergang.
Zoals het genre al doet vermoeden is dit een rollenspel. Je speelt gedurende de zo’n 40 uur die het spel je bezig zal houden met een aantal characters en breid deze uit naar je eigen wens. Dit gaat niet zo diep als in menig MMORPG, sterker nog, het stelde me een beetje teleur. Op het moment dat één van je onderdanen een leveltje steigt, wordt alles voor je geregeld. Op deze manier krijg je zelf niet de kans om je characters op een bepaald vlak te perfectioneren. Ook de vaardigheden die je gedurende het spel aanleert, heb je zelf niet in de hand. Zo nu en dan wordt je verblijd met een nieuwe spreuk of vaardigheid, maar wanneer dit gebeurd...? Ben je dus opzoek naar een diepgaand rollenspel, ben je bij deze game aan het verkeerde adres.
Tales of Eternia staat de afgelopen weken nogal ‘in the picture’, hoe komt dit dan zo? Na het spelen van de game kan ik het op kleine schaal samenvatten; het is gewoon geweldig! Zie het niet als een Final Fantasy, World of Warcraft of Gauntlet, zo zit de game niet in elkaar. Met die intentie is de game ook niet gemaakt. In Tales of Eternia draait het om sfeer, het draait om verhaal, en draait om meesleeping. Al die aspecten maken je nieuwschierig. Waarom is de (eerste?) wereld zo klein? Wat gebeurd er met Meredy nadat we Inferia hebben gered? Waarom komen we dat figuur overal tegen? Het zijn de vage gebeurtenissen die het hem doen, die de sfeer verhogen, en je uiteindelijk uren zullen vast houden.
Nu zijn dat natuurlijk niet de enige redenen waarom de sfeer aanzienelijk hoger is dan in menig ander spel. Ook de graphics, sound en effecten zijn top notch. ‘Graphics?’, hoor ik jullie al zeggen. Zo kijkend naar de screens ben ik het met jullie eens dat het niet zo spectaculair oogt, maar vergeet niet dat iets niet 3D hoeft te zijn om verbluffend op het beeldscherm te verschijnen. De manier waarop de omgevingen zijn gemaakt is een prestatie opzich en het oog voor detail is inmens, beter dan elk verschenen PSP game tot nu toe. Respect!
Tales of Eternia maakt gebruik van het ‘Linear Motion Battle’ systeem. Huh? Heb je daar nog nooit van gehoord? Ik geef je gelijk. In eerste instantie kwam het mij ook niet bekend voor. Ik heb me nader laten informeren en het blijkt dat Tales of Symphonia gebruikt maakte van nagenoeg hetzelfde systeem. Het verschil zit hem in de diepte. In Tales of Symphonia kon je nog lichtelijk de diepte in, in Tales of Eternia is dit concept afgeschaft. De reden? Waarschijnlijk wilde Namco het houden op een simpele port. Misschien een idee voor de volgende ‘Tales of ...’ voor de PSP, diepte?
Zoals in elke andere RPG heeft Tales of Eternia ook haar eigen element dat de game uniek maakt; één in z’n soort. Gedurende het spel vind je steeds nieuwe ‘Craymels’. Dit zijn een soort goden die je tevens kunt gebruiken in gevechten. Vergelijk deze Craymels met Summons uit de Final Fantasy reeks. Deze Craymels kan je wegstoppen in een Craymel cage en combineren om nieuwe aanvallen te leren. Eenmaal aangekomen in een gevecht gebruik je deze wezens voor massale aanvallen of voor het bijvullen van je levens meter, iets dat altijd wel van pas komt. Toch vind ik dat het hele Craymel gebeuren wat beter had kunnen worden uitgewerkt. Het is dusdanig eenvoudig gemaakt wat het systeem nogal eenzijdig maakt. Ik had graag gezien dat je zelf bepaalde elementen kon mixen om je eigen aanvallen te creëren, helaas is dit niet het geval. Een simpele druk op de knop en klaar is Kees.
Nog één laatste woord van lof. Namco heeft een wereld prestatie neergezet als het neer komt op de laadtijden. Deze zijn perfect weggewerkt en zal je nagenoeg nooit tegenkomen. Tussen de gevechten door zal je nooit worden belast met een zwart scherm, en ook tijdens de alledaagse wandelingen zal je zonder enig getreuzel van scherm naar scherm kunnen voortbewegen. Ook op dit gebied is het een succesvolle port.
Wat valt er verder te melden over Tales of Eternia? Het is lastig om hierover door te gaan. Er is zo ontzettend veel te doen in de wereld(en
) van Tales of Eternia dat het nagenoeg onmogelijk is alles te beschrijven. Ik raad je aan het spel zelf te ervaren. Alleen op die manier kom je te weten hoe overweldigend goed Tales of Eternia is. Natuurlijk kent de game z’n minpunten, maar die boksen niet op tegen de vele pluspunten die het spel kent. Ik kan niks anders zeggen dan: Good job Namco!
Oordeel Tales of Eternia (PSP)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality
- Sound 80
- Replay 75
- Eindcijfer 85
7391 )
24-02-2006 22:15
