Het was in het jaar 1994, toen verscheen in Japan een nieuwe RPG op de Super Famicom (hier beter bekend als Super Nintendo) die de naam Tales of Phantasia draagde. Namco zorgde voor dit spel, en voor ze het wisten hadden ze een heuse reeks van deze RPG's op hun naam staan. Tales of Symphonia op de GameCube was de eerste die ook naar Europa kwam, en het is zeker niet de laatste. Ondertussen ligt ook al Tales of Eternia voor de PSP in onze winkelrekken, en de kans is groot dat we ook Tales of the Tempest op de Nintendo DS zullen zien hier. Maar laten we even terugkeren naar 1994 nu, naar die titel Tales of Phantasia. Want deze is al een hele tijd beschikbaar in Japan op de Game Boy Advance, maar nu werd eindelijk besloten het spel ook naar het westen te brengen. En vandaag brengen wij voor jullie de review van Tales of Phantasia op de Game Boy Advance, het spel waarmee deze legende begon.
Tales of Phantasia verscheen niet enkel op de Super Famicom, maar later ook op de PlayStation met verbeterde graphics. De achtergronden werden namelijk in 3D gemaakt, maar op de Game Boy Advance hebben we te maken met de versie die het eerst verscheen, namelijk die op de Super Famicom dus. Het verhaal begint als Cress Albein en zijn beste vriend Chester Burklight op jacht gaan in de bossen niet ver van hun dorp. Als ze eenmaal terugkeren met een everzwijn zien ze iets verschikkelijks... In de tijd dat zij op jacht waren werd hun dorp vernield en alle bewoners vermoord, inclusief hun ouders... Cress en Chester zinnen op wraak en ze komen te weten van iemand wie de dader is... Ook komen ze te weten dat die dader een ketting van Cress wil bemachtigen, die blijkbaar de sleutel is om Dhaos te wekken. Voor ze het beseffen belanden Cress en Chester in een avontuur die ze niet snel zullen vergeten, vol met nieuwe vijanden en vrienden.
Tales of Phantasia is, zoals je waarschijnlijk al kon afleiden uit het verhaal, een RPG. Maar geen turn based RPG zoals de meesten uit die periode, dit was waarschijnlijk één van de eerste RPG's die random battle encounters mengde met een real time action systeem. We hadden wel games zoals Ys op de Sega Master System, maar de vijanden moest je verslaan op de mappen zelf en niet in aparte gevechtsschermen. Dit is bij Tales of Phantasia wel zo, iets wat nog steeds wordt gebruikt in de huidige delen van de reeks. Het spel speelt zich af in een fantasiewereld met de nodige monsters en magische spreuken en noem maar op, en het is een heel grote wereld. Cress is een zwaardvechter en Chester is een boogschutter, maar algauw komen ze nieuwe vrienden. Zo heb je de genezeres Mint Abenade en de summonter Claus F. Lester, en dat zijn maar enkele van de personages die je zullen vergezellen in je reis om Dhaos te verslaan. Tales of Phantasia is een wereld waarin enkel elven magie kunnen gebruiken, maar er zijn ook half-elven die ook hun portie van die hocus pocus kunnen doen, en dat zal je algauw merken in het verhaal. Maar laten we nu eventjes gaan kijken naar de gameplay zelf van deze RPG.
Het ronddolen over een wereldmap en door steden is in iedere RPG aanwezig, en dat is met deze nu eens helemaal niet anders. Je kan met allerlei personen of wezens gaan praten in die steden, en vaak zul je bepaalde dingen moeten doen wil je verderkomen in het verhaal. Zo moet je bepaalde informatie gaan zoeken om te weten te komen waar je nu naartoe moet gaan, want dat is wel handig natuurlijk. Ook zijn er de nodige winkels in de stad waar je wapens, harnassen, werktuigen, eten,... kan kopen. Je uitrusting is dus zeker van belang wil je een kans maken tegen de vijanden. Werktuigen dienen om bepaalde effecten teweeg te brengen tijdens gevechten, zoals het helen van vergiftiging of om vijanden trager te laten reageren. En lees je daar nu ook eten tussen? Dat klopt helemaal, want in Tales of Phantasia kunnen we lekker gaan koken om zo recepten te maken met elk hun unieke eigenschappen. Daarvoor heb je wel de nodige ingrediënten nodig, die je kan vinden in winkels of door vijanden te verslaan. Want die laten natuurlijk ook items achter. En als laatste hebben we ook nog die leuke schatkisten waar vanalles en nog wat kan inzitten. De besturing in dit alles is zeer simpel, we gebruiken het D-pad om rond te lopen en de A-knop om acties uit te voeren zoals praten met personages en keuzes selecteren. Naast al dit hebben we natuurlijk ook nog de gevechten, en daar gaan we het nu even over hebben.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, in het begin zitten er aardig wat bugs in het spel die waarempel verdwijnen naarmate je vordert. Zo zullen je teammaten soms onnuttige dingen gaan doen, en zal Cress (die jij bestuurt) plots beginnen wegrennen van vijanden wat tot je dood kan eindigen als ze net aanvallen. Jij bestuurt dus enkel Cress tijdens deze gevechten, maar de anderen staan er natuurlijk niet voor niets. Als je op Start drukt krijg je een menu, hierin kan je de anderen hun skills laten gebruiken zoals magie of helende krachten, maar ook hier kan je items gebruiken. De rest doen ze allemaal zelf, dus ook het vechten enzo. Cress bestuur je met het D-pad, en met de A-knop voeren we een standaardaanval uit. Deze kan je combineren met het D-pad om zo allerlei moves uit te halen. De B-knop wordt gebruikt om speciale aanvallen uit te voeren in combinatie met het D-pad (alweer ja), die natuurlijk wat technische punten verbruiken. Dit is zo met alle speciale aanvallen, maar deze punten kan je weer bijverdienen door vijanden te verslaan of door bepaalde items te gebruiken. Naast deze technische punten hebben we ook levenspunten die van levensbelang zijn... Goch wat een woordenboeltje toch. Als een personage bewusteloos raakt tijdens een gevecht zie je zijn geest ronddolen, maar met behulp van bepaalde zaken kan je hem of haar weer in het gevecht plaatsen. Goed, dit alles klinkt misschien wel heel leuk, maar is het dat nu ook? Nou, eigenlijk komt het vooral neer op button bashen in deze gevechten. Dit kan voor de één zeer verslavend werken, en voor de andere zeer irritant...
Ik zal jullie nu eventjes het één en ander uitleggen over die zogenaamde speciale bewegingen van de personages. Naarmate je vecht verdien je ervaringspunten, en zodra je er genoeg verdient hebt stijgt je personage een level. Dan wordt hij sterker enzo, maar bestaat de kans ook dat hij nieuwe aanvallen leert. Voor de andere personages zijn dit meestal magische aanvallen ofzo, maar Cress werkt vooral met zijn talent in het zwaardvechten. Je kan zijn bewegingen dan ook in een menuutje toevoegen onder de B-knop en een richting op het D-pad. Dus je kan er maar vier gebruiken, kies dus goed welke van belang zijn. Je kan ook op sommige manieren speciale geheime bewegingen leren, maar dat moeten jullie zelf maar ervaren in het spel. Naast dit alles zitten er ook wat sidequests in het spel die de éne keer leuker zullen zijn dan de andere keer, wat nogal vaak zo is bij dergelijke games. Met de gameplay zit het dus best wel in orde, alleen in het begin kan het irritant zijn door die vervelende bugs en niet iedereen zal het begrepen hebben met het button bashen tijdens de gevechten. Opslaan kan in de wereldmap altijd, maar in kerkers en steden moet je daarvoor bepaalde save points gaan zoeken.
Nu even een kijkje nemen naar de graphics en het geluid van dit spel, want dat is natuurlijk ook wel belangrijk. Wel ik moet zeggen dat ik aardig verrast ben van de graphics, in positieve richting dan wel. Er werd niet veel veranderd aan het origineel, maar de sfeer is er zeker voor de volle honderd procent aanwezig. De tekst is ook goed te lezen, soms zou je wel eens wat problemen kunnen hebben met stukken die in het wit staan zonder een achtergrond... Dan is het moeilijk om ze te lezen, maar gelukkig komen ze niet al te vaak voor. Tijdens de gevechten zie je een soort van chibi vormen van de personages, dit wil zeggen dat ze nogal grote hoofdjes hebben in vergelijking met hun lichaam. Deze tekenstijl is in Japan wel populair, en bij sommig westerlingen slaat het zeker weten ook wel aan. Het geluid heb ik een dubbel gevoel bij... De muziek en geluidseffecten zijn allemaal in orde, maar er werd nu besloten om Engelse voice acting te gaan gebruiken. Het gebeurt niet vaak tijdens het verhaal, maar wel iedere keer op het einde van een gevecht. Allemaal in orde enzo, maar die stemmen passen niet meteen bij de personages, en het wordt allemaal nogal stroef gezegd ook. Persoonlijk had ik liever Japanse stemmen gehad, het zou beter passen bij de sfeer in het spel denk ik. Maarja, wie ben ik om daarover te oordelen?
En bij deze zijn we alweer aan het einde van deze review gekomen van Tales of Phantasia. In het begin is het dus zeker even wennen om te spelen, en kan het ook wel wat saai zijn. Maar naarmate je verderspeelt wordt het verhaal almaar interessanter, en verdwijnen de bugs vreemd genoeg uit het spel. Het is ook geen spel dat je zomaar in een namiddagje gamen zal gaan uitspelen, en je kan altijd terugkeren om je personages sterker te maken of om bepaalde items te gaan zoeken als het spel eenmaal hebt voltooid. Tales of Phantasia is dus zeker een goede game, maar hij is nu net geen topper voor onze Game Boy Advance door de kleine foutjes en toch wel vage voice acting. Ik probeerde al heel wat RPG's voor mijn GBA, zoals Golden Sun, Breath of Fire,... en tot nu toe was er nog geen die me echt kon bekoren. Tales of Phantasia kan me wel boeien, dus daar ben ik wel al heel bij om. Een goede RPG dus, maar niet voor iedereen weggelegd.
Oordeel Tales of Phantasia (GBA)
- Graphics
83 - Gameplay 79
- Originality
- Sound 76
- Replay 77
- Eindcijfer 78