1-0 achter beginnen
Laat ik allereerst benadrukken dat ik het vorige deel niet gespeeld heb. Natuurlijk heb ik er veel over gelezen en daaruit kan ik alleen maar concluderen dat ik blij mag zijn dat ik het gemist heb, want Tennis World Tour was een rommeltje van de bovenste plank. Dat zal uitgever Nacon ook hebben begrepen, want in tegenstelling tot het eerste deel – dat door Breakpoint Studios werd ontwikkeld – staat dit keer Big Ant Studios aan het roer (bekend van AO Tennis 2 die merkwaardig genoeg ook dit jaar uitkwam). Zoals je van sportgames gewend bent, zal je aanvankelijk de meeste tijd doorbrengen in de carrièremodus. Er is tenslotte niets toffer dan je eigen speler van een nietszeggende beginner op te werken naar de nummer 1 van de wereld.
Setverlies (6-1)
Natuurlijk heb je daarvoor een goed ogend karakter nodig die je zo goed mogelijk op jezelf laat lijken. Nou niet dus. Je hebt maar enkele presets qua gezichten, kunt bijna niets aanpassen aan je bouw en het maakt eigenlijk niet uit wat je doet want het eindresultaat ziet er hoe dan ook lelijk en nep uit en het gebrek aan toffe kledingsponsors helpt hier ook niet aan mee – naast het feit dat de beginkleding ontzettend lelijk is.
Ook de verdere opzet in de carrièremodus motiveert niet echt. Zo heb je in een simpel menu iedere week de keus uit vijf opties. Speel je een makkelijk toernooi, een moeilijker toernooi, rust je uit, doe je een training, teken je een contract voor geld, speel je een oefenwedstrijd, ontmoet je een manager of doe je een oefening voor een tijdelijke boost. Deze opties wisselen elkaar af, maar zijn eigenlijk bijna allemaal behoorlijk sfeerloos en saai. Je mist een duidelijk verhaal dat je als proftennisser meeneemt door je carrière. Een rivaal, de mogelijkheid om een sponsorcontract te bemachtigen, uitkomen in de Davis Cup en/of een seizoensdoel. Over de wedstrijden en toernooien heb ik het zo wel, maar alle andere opties behelzen heel weinig en staan soms ook totaal niet in verhouding tot je positie die je op dat moment van de wereld bekleed. Tweehonderd ervaringspunten voor een of andere saaie training, waarbij je bijvoorbeeld binnen vijf slagen het punt moet winnen? Niet zo veel als je er een paar duizend nodig hebt om een level te stijgen. Mis je door een stommigheid de bal, dan stopt de oefening meteen zonder een optie om het nog een keer te proberen met bijvoorbeeld minder ervaringspunten als beloning. Ook de andere zaken doen je weinig en zorgen voor minimale voortgang of boosts.
En dan de wedstrijden. Die moet je in het begin doorkomen met tergend slechte eigenschappen. Dat hoeft niet heel erg te zijn, ware het niet dat de balans behoorlijk zoek is. Tennis World Tour 2 draait namelijk vooral om timing. Met de vier knoppen kun je variëren tussen een vlakke slag, een topspin bal, een slice bal en een lob. Druk je één keer kort, dan sla je (mits je goed timet) de bal veilig in. Houd je de knop langer in, heb je meer kans op een winner maar is ook de kans op een fout groter. In principe een systeem dat ik kan begrijpen, maar – mede door een zeer magere tutorial – je krijgt er nergens echt hulp bij waardoor het je ontzettend veel tijd kost om deze timing onder de knie te krijgen. En zelfs dan zit je er nog regelmatig naast.
Aan het begin van je carrière winners slaan op de makkelijke moeilijkheidsgraden lijkt bijna onmogelijk, hard serveren is een utopie en het wordt al snel saai om een wedstrijd te spelen die je wint dankzij 12+ unforced errors (in wedstrijden die gaan tot 3 games) van je tegenstander. Vreemd genoeg lukt het je af en toe wel om winners te slaan als je de moeilijkheidsgraad maximaal opschroeft. Het verschil tussen het makkelijkste niveau en expert is sowieso bijzonder moeilijk te duiden. Het maakte voor mij soms dan ook weinig uit op welk niveau ik een potje speelde.
Ook het verbeteren van je karakter is behoorlijk karig. Ieder level verdien je een punt die je kunt verdelen op aanval, verdediging of precisie. Een punt op aanval verbetert bijvoorbeeld je backhand, forehand, service, volley, kracht en uithoudingsvermogen op minimale wijze. Wat mij betreft een gebrek aan keus. Want de mogelijkheid om bijvoorbeeld iemand te maken die een belachelijk goede forehand heeft en een zeer matige backhand neem je op deze wijze weg.
Spelers bewegen overigens niet slecht, maar maken wel regelmatig rare bewegingen. Een raar hupje wanneer je blijkbaar net op het verkeerde been staat (terwijl de bal soms echt nog wel te halen is), een tegenstander die zich omdraait en twee stapjes naar achter loopt na een service en slagen die niet kloppen bij je geselecteerde knop. Soms speel je nog wel eens een leuk potje hoor, maar ook binnen de wedstrijden voel je de onbalans. De ene keer slaat de tegenstander een onhoudbare winner na een perfect getimede bal van jou, de andere keer slaat hij drie onverklaarbare missers op rij. Kortom, het kost je behoorlijk wat moeite om je door de carrièremodus te slepen.
Gelijk opgaande tweede set, 3-3
Heel anders voelt het al wanneer je een los wedstrijdje speelt met een van de vele topspelers die in Tennis World Tour 2 te vinden zijn. Van Nadal, Federer (waar is die trouwens gebleven in de carrièremodus?), Monfils, Zverev en vele andere mannelijke toppers, tot Barty, Muguruza, Kvitova en onze eigen Kiki Bertens bij de vrouwen. In totaal kun je uit 38 spelers kiezen; toch niet slecht. Wedstrijden tussen deze spelers zijn meteen een stuk leuker. Winners sla je regelmatig, het tempo ligt hoog en de tegenstander profiteert van jouw fouten. Toch zijn hier ook genoeg rare zaken op te merken. Zo serveert Nadal belachelijk hard voor zijn doen, slaat je tegenstander sowieso wel erg makkelijk aces en mis je net wat herkenbaarheid in de slagen van de toppers. Desalniettemin haal je hier veel meer voldoening uit, net als een potje (singles of dubbels) met een van deze toppers online of tegen een vriend. Je tegenstander heeft tenslotte te maken met dezelfde onvolkomenheden, waardoor het speelveld een stuk gelijker voelt en de wedstrijden behoorlijk spannend zijn.
Onvermijdelijk setverlies
Helaas valt er dan nog steeds genoeg op de game aan te merken. Animaties kloppen niet altijd, het geheel ziet er grafisch behoorlijk matig uit (tijdens korte cutscenes is dit bijna pijnlijk te noemen), de topspelers zien er redelijk gelijkend uit maar zijn verder behoorlijk levenloos, er wordt gejuicht (door jouw speler en het publiek) na een onnodige fout die je totaal niet afdwong, ballenjongens en –meisjes pakken geen ballen die in het net geslagen worden, het publiek juicht zeer statisch en reageert totaal niet op spannende momenten die leiden tot een punt en oh ja er is ook nog een systeem met kaartjes die je kunt inzetten om bepaalde vaardigheden een x aantal punten te verbeteren of bij je tegenstander te verslechteren. Waarom ik dit bijna vergeet? Je merkt er gewoon bijna niets van en zult ze na een tijdje ook niet meer gebruiken. Ook het pakjes-koop-systeem, die je gelukkig met ingame geld kunt kopen, motiveert daarom niet.
Waar voor je geld?
Tennis World Tour 2 is een redelijke vooruitgang ten opzichte van het eerste deel (ook niet heel moeilijk), maar weet maar zelden meeslepend te zijn. Door de moeilijke leercurve, matige graphics, soms wat houterige animaties, saaie game modi en het gebrek aan sfeer zullen alleen de diehard tennisgamers overleven. Laten we hopen dat er bij een mogelijke derde deel nogmaals behoorlijke stappen gemaakt worden. Wellicht hebben we dan eindelijk weer te maken met een tennisgame die kan tippen aan bijvoorbeeld de Top Spinserie van weleer. Voor nu kan ik er niets anders van maken dan een roemloze nederlaag: 6-1 6-3.
Deze review is geschreven door Frido van der Wal.
28122 
22)
02-10-2020 08:15
