Welkom in Silent, euh, Little Hope
The Dark Pictures Anthology: Little Hope draait om een groep studenten en hun professor die na een busongeluk stranden in het stadje Little Hope. De buschauffeur is na het ongeluk in geen velden of wegen te bekennen, waarop de groep besluit om zelf hulp te zoeken. Het wordt al snel duidelijk dat Little Hope geen vrolijke bestemming is. Met een dikke laag mist die de groep op vreemde wijze verhindert om te ontsnappen en het kliekje steeds verder het onheilspellende stadje induwt. Je hebt er op dat moment ook al een straffe proloog opzitten waarin je een tragische woningbrand uit de jaren zeventig beleeft.
Little Hope – een setting die op een positieve manier doet denken aan Silent Hill – geeft daarna nog meer van zijn duistere geheimen prijs. De stad heeft een kwaadaardig verleden met een reeks heksenprocessen uit de zeventiende eeuw die de vijf hoofdrolspelers via mysterieuze flashbacks herbeleven. Dat de slachtoffers uit het verleden (maar ook de woningbrand uit de proloog) als twee druppels water lijken op de personages de je in het heden afwisselend mag besturen, vergroot het mysterie alleen maar. Little Hope heeft een ambitieuzer verhaal, met verschillende tijdlijnen en een complexer mysterie om te ontrafelen. Het spel wordt af en toe onderbroken voor een kort gesprek met de mysterieuze curator, het enige personage dat in elke episode een rol speelt, die in dit deel ook al wat minder flauw overkomt.
Niet in steen gebeiteld
Ieder personage beantwoordt opnieuw aan een duidelijk archetype. Je hebt de cynische Taylor (Caitlyn Sponheimer), haar love interest Daniel (Kyle Bailey), de veel oudere en snel minachtende Angela (Ellen Davis), de professor en beschermende leider van de groep John (Alex Ivanovici) en Andrew (Will Poulter) die een hoofdwond heeft opgelopen bij de crash waardoor hij tijdelijk aan geheugenverlies lijdt. De relaties tussen deze personages staan opnieuw niet in steen gebeiteld. Net als in Man of Medan zullen de keuzes die je maakt als een van de personages je verhouding met de anderen kunnen veranderen.
Little Hope volgt het bekende stramien: je slentert rond op zoek naar aanwijzingen, maar het grootste deel van de game is cinematisch. Cutscenes en dialogen waarin je de reactie van een personage bepaalt, actiemomenten waarin je aan Quick Time Events wordt onderworpen, snelle keuzes die beslissen over leven en dood – je kent het wel.
Visuele clue
Er zijn wat kleine aanpassingen gemaakt die de gameplay-ervaring van Little Hope aanzienlijk verbeteren in vergelijking met Man of Medan. De verschillende Quick Time Events worden aangekondigd met een eigen icoontje, zodat je niet meer plots verrast wordt en een scène verpest door onbedoeld op de verkeerde knop te drukken. Er is tevens een visuele clue waardoor je weet welke interactie de plot voortzet, zodat je een locatie niet meer verlaat alvorens je alle andere objecten hebt gecheckt. Er zijn bovendien een hoop toegankelijkheidsopties, zoals het ingedrukt houden van de knop om een actie te voltooien (in plaats van snel te tikken) of het volledig uitschakelen van de QTE-timer. Doordat je nu van tevoren gewaarschuwd wordt, is het wel een hele opgave geworden om die Quick Time Events te verknoeien. Je wordt ook minder uit de beleving getrokken door geklungel met de besturing, al zwenkte ik door de snelle cuts naar verschillende camerastandpunten af en toe toch nog even de verkeerde richting uit.
Bandwerk
De setting is een stuk boeiender dan het spookschip uit Man of Medan en de verhaalbeleving speelt met veel meer intrigerende ideeën. Toch wordt de formule na Until Dawn en het eerste deel uit deze anthologiereeks stilaan wat afgezaagd. Je hebt het trucje inmiddels wel door: je personages zijn volkomen veilig zolang je ze controleert en ze lopen alleen gevaar wanneer een tussenfilmpje het overneemt. De sfeer is creepy en de occasionele jump scare jaagt je hartslag zo nu en dan even de hoogte in, maar daar beperkt het spel zich toe. Zelden zal je echt schrik hebben om de volgende deur binnen te wandelen, nooit kijk je achter je om te zien of iets je achtervolgt, je zult nooit een onverwachte aanvaring hebben met een ronddolend monster.
Horrorfilm
Met zijn extreem realistische personages (dat zeldzame rare gezichtstrekje even buiten beschouwen gelaten), erg cinematische camerastandpunten, vloeiende animaties en uitstekende geluiden laat Little Hope je makkelijk geloven dat je in een interactieve horrorfilm zit. Wat het soms wel laat afweten zijn de dialogen zelf. Hoewel de cast zelf sterk is (met Will Poulter als enige bekende een bijzonder hoogtepunt) zijn de goedkope zinnen die ze leveren dat niet. Te vaak moeten ze de meest voor de hand liggende dingen benoemen, wat het gevoel van immersie even onderbreekt. Verder is het jammer dat de game nog steeds vaker wel dan niet stottert tijdens scèneovergangen. Ik liep bovendien tegen een bug van de ergste soort aan. In het Ruined-hoofdstuk zakte mijn personage altijd door de grond en kreeg ik geen bospad maar een lege, zeer mistige en flikkerende omgeving te zien. Ik heb een heleboel oplossingen geprobeerd (tot het verwijderen en opnieuw synchroniseren van mijn savegame toe), maar via het menu de vorige scene selecteren was de enige succesvolle. Gelukkig bleef het beperkt tot een goeie tien minuten die ik opnieuw moest spelen, maar het zou toch niet mogen. Little Hope is op zich een betere game dan zijn voorganger, maar valt desondanks nog steeds ten prooi aan dezelfde klachten.
The end
Een verhaal in een titel als deze is uiteraard van belang, en tegelijk kan ik er weinig over vertellen omdat spoilers dodelijk zouden zijn voor je eigen ervaring. Bij Man of Medan vond ik het einde bijvoorbeeld veel te abrupt, maar ook Little Hope struikelt in zijn slotfase – zonder veel te verklappen – narratief over de eigen voeten. De weg er naartoe was veel mysterieuzer en interessanter, maar dat (en in zekere zin ook het uitgangspunt van de reeks) wordt voor mij persoonlijk in één klap weggeveegd door de onthulling aan het eind, in die mate dat ik zelfs geen zin had om meteen opnieuw te beginnen om de andere vertakkingen en mogelijke scenario’s te verkennen. Misschien haal ik Little Hope nog eens boven voor een leuke popcornavond, want met Movie Night (de offline multiplayer waarin je met zijn vijven op de bank het verhaal kan beleven) en Shared Story (de online modus waarbij twee spelers parallel over iemand anders de controle nemen) tekenen ook de zeer goed gevonden multiplayer-modi opnieuw present.
Terwijl de studio alweer bezig is met House of Ashes, het volgende horrorverhaal, heb ik er na twee delen nog maar weinig hoop in dat Supermassive Games het niveau van Until Dawn ooit nog bereikt.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw
9.9
8.5
4273 
6)
11-11-2020 11:31
