Welcome to Union
Kidman neemt je mee naar een vestiging van Mobius waar je, net als in het eerste deel, weer plaats moet nemen in een badkuip om je te laten verbinden met de droomwereld van de STEM-machine. Als je eenmaal plaats hebt genomen in de Matrix … eh sorry ik bedoel de STEM-machine, dan vind je jezelf al snel in het typisch Amerikaanse stadje Union. Nou ja, typisch ... er lopen natuurlijk wel vele zombies en andere gedrochten rond. Maar afgezien daarvan lijkt het stadje zo weggelopen uit een David Lynch film. Kenmerkende diners, huizen met pitoreske hekjes en natuurlijk een bosrijke omgeving.
Tijdens het spelen zul je aanvankelijk denken dat het spel je behoorlijk bij de hand neemt, maar zodra je in hoofdstuk 3 belandt zul je merken dat je een hoop bewegingsvrijheid krijgt om te gaan en staan waar je wilt. Door de wereld van Union te verkennen zul je sidequests tegenkomen, upgrades voor je wapens vinden en af en toe groene gel verzamelen waarmee je Sebastian zijn vaardigheden kunt verbeteren. Verspreid over de vele verschillende locaties die je aandoet zijn ook nog collectibles te vinden die het verhaal en de wereld nog verder uitdiepen. Het kwam tijdens het spelen dan ook geregeld voor dat ik van het pad afwandelde om de omgeving te verkennen. Natuurlijk is het vaak zo dat tegenstanders tevoorschijn komen op het moment dat je zoiets hebt opgepakt, maar dat is ook gedeeltelijk de charme van een survival-horror game. En af en toe schrok ik me een gamehoedje van schaduwen die precies dat bleken te zijn.
Spel van licht en schaduw
Het gebruik van de desbetreffende licht en schaduwen is naar mijn mening ook een van de sterkste punten van The Evil Within 2. Het samenspel van de lichtbronnen, de schaduwen en de sfeervolle muziek zorgt ervoor dat je altijd op je hoede bent voor tegenstanders die op de loer kunnen liggen, en dat de locaties die je tijdens je avontuur bezoekt zowel sfeervol als intimiderend overkomen. Ook op het gebied van omgevingen en karaktermodellen, van zowel vrienden als vijanden, springt het spel er positief uit. De monsters die je op je pad vindt lijken haast bedacht te zijn tijdens een creatieve brainstormsessie waarbij uiteenlopende suggesties gecombineerd werden. Toch blijven Laura en The Keeper uit het eerste deel mijn favoriete tegenstanders, puur en alleen door de mate waarin ze me de stuipen op het lijf joegen.
What. The. Hell ...
Op het gebied van de audio is vooral te melden dat de muziek uitstekend aansluit bij de gameplay. Tijdens de gevechten zwelt deze aan en tijdens de rustige momenten is de muziek net genoeg aanwezig om je rusteloos en lichtelijk paranoïde te doen voelen. Toch zijn er ook wat minpunten aan de audio. Zo heeft Sebastian werkelijk de meest beperkte woordenschat die ik in tijden in een game voorbij heb horen komen. De hoeveelheid keren dat hij verbaasd reageert op situaties die voor hem toch een beetje oud nieuws zouden moeten zijn, begonnen mij na verloop van tijd een beetje te irriteren. Natuurlijk, veel van de situaties die je aantreft tijdens het spelen zijn verknipt. Maar het is niet alsof hij als personage dergelijke situaties niet eerder heeft gezien.
Mind over Matter
Op het gebied van gameplay is The Evil Within 2 een solide game. Je hebt behoorlijk wat mogelijkheden tot je beschikking. Zo kun je bij safehouses wapens in elkaar zetten en upgraden. Natuurlijk, het is ook mogelijk om dat in de wereld te doen, maar dan kost het je ook meer resources dan wanneer je dat je in een veilige omgeving doet. Daarnaast kun je groene gel gebruiken om Sebastian zijn vaardigheden op te waarderen. Zo zijn er een aantal kleine skilltrees waar je aandacht aan kunt besteden. Denk daarbij aan je atletische vaardigheden, je health maar ook je stealth-mogelijkheden.
Vooral die laatste optie vond ik erg prettig. Het is namelijk mogelijk om tegenstanders te besluipen en stealth-aanvallen uit te voeren. Een kanttekening hierbij is wel dat vijanden soms zonder duidelijke reden om kunnen draaien en je alsnog met een one-hit-aanval om het leven kunnen brengen. Dus de AI is soms een beetje vaag. Daarnaast is het soms niet goed te zien of je kogels wel echt een impact maken op je vijanden. Een ander opvallend detail naar mijn mening is dat Sebastian niet bepaald snel beweegt, waardoor hij tijdens close-combat gevechten niet bepaald wendbaar is. Daardoor komt het soms voor dat je gevechten verliest omdat je maar moeilijk kunt ontsnappen en geen ruimte krijgt om de tegenaanval in te zetten. Daar staat natuurlijk tegenover dat het de spanning wel opvoert, wat bij survival-games weer een toegevoegde waarde is. Heel storend is het niet en, aangezien het voor mijn gevoel ook een stijlkeuze van de makers is, heel makkelijk om na een tijdje spelen te vergeten.
Conclusie
The Evil Within 2 is een game die me goed is bevallen. De locaties, de bizarre tegenstanders en het behoorlijk uitgebreide verhaal wisten me ongeveer vijftien uren zoet te houden. Ik heb in die tijd nog niet alle collectibles verzameld en ben herhaaldelijk een pijnlijke dood gestorven. Zowel ingame als spreekwoordelijk op de bank vanwege de spanning die het spel weet op te bouwen. Ondanks wat kleine irritaties qua gameplay is The Evil Within 2 een van de weinige survival-horror games van dit najaar. En alleen al daarom zeker het proberen waard.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel The Evil Within 2 (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
75 - Originality 75
- Sound 85
- Replay 80
- Eindcijfer 81
1466 
3)
29-10-2017 14:11
Ik was toevallig al wel begonnen in die skill tree omdat de nurse er al wat van zei: 'eventually you're gonna have to fight'.