Outvasion from Inner Earth
Het verhaal begint bij Pixie, een inwoonster van een grote stad. Ze valt in een diep gat en komt terecht in een laboratorium waar ze een vreemd robotpak vindt. Het pak, the Kore, is ontwikkeld door Dr. Samuelson. Hij is gevangen genomen door de kwaadaardige Krank Brothers, die de aarde van binnenuit willen veroveren. Aan jou de taak om de uitvinder te bevrijden en het plan van de Krank Brothers te dwarsbomen.
The Kore
Het pak vormt de kern van de gameplay. Zodra je met Pixie in het pak springt, krijgt het een soort van octopusarmen waarmee je kunt rondslingeren en jezelf kunt optakelen. Het doet denken aan Yoshi’s tong in Super Mario Galaxy 2. Tijdens de eerste momenten dat je de game speelt zul je meer van dit soort bekende elementen tegenkomen uit andere platformers. Eén voor één doorloop je verschillende gebieden en leer je verschillende acties die je nodig hebt om obstakels of puzzels op te lossen. Pixie kan enkele typische platform moves uitvoeren: een dubbele sprong, lasso armen om zichzelf op te trekken of ergens aan vast te klampen en een pirouette, waardoor je over sommige delen van het landschap kunt zweven. Later in het spel bieden twee andere karakters hulp. Madboy, waar je mee kunt vechten en het hondje Rex, waarmee je geursporen kunt volgen, kluizen kunt openen en vijanden op afstand af kunt luisteren. Met één druk op de (c)knop switch je tussen de verschillende karakters (en daarmee speelstijlen) om je zo een weg door de 32 verschillende werelden te banen.
Een beetje vreemd, maar wel lekker
De verschillende bewegingen die de drie speelbare karakters met zich meebrengen zorgen voor een aardige mix en afwisselende gameplay. Wel is het soms lastig wanneer je snel moet schakelen, zeker wanneer je met Rex een derde karakter erbij krijgt. Wat ook kan irriteren is de camera. Waar deze bij Mario heerlijk mee zweeft, moet je bij The Kore Gang ontzettend vaak handmatig bijsturen. Dit is vervelend, zeker in situaties waar je met je rug tegen de muur staat en de camera niet achter je personage kan komen.
De werelden zijn kleurrijk, surrealistisch en hebben een eigen karakter. Zo word je vervoerd door vliegende vissen, een enorme aaprobot die je moet betalen in metalen bananen en een opblaasbare clown. Het geheel oogt grappig en vrolijk, maar komt niet in de buurt bij het level design van Super Mario Galaxy. De afwerking en het niveau van detail (opvallend laag bij de hoofdpersonages) vallen tegen, zeker voor een game die al zo lang in ontwikkeling is. De matige afwerking doet in sommige gevallen ook afbreuk aan de speelsnelheid en het plezier. Zo kom je regelmatig vast te zitten met je personage of met de camera. Ook vervelend is het gebruik van bepaalde moves, die alleen op vooraf bepaalde plekken werken. Zo denk je met Pixie’s pirouette beweging lekker over een gat te zweven, maar val je mooi in de leegte. Dit alles geeft een jammerlijke bijsmaak aan het spel. Hetzelfde geldt voor de Zeeks die je kunt verzamelen. Dit zijn blauwe energieballetjes die verspreid zijn over verschillende levels. Verzamel je alle Zeeks in één wereld, dan unlock je concept art van de ontwikkeling van het spel. Leuk voor de fans, maar speltechnisch voegt het niets toe. Het voelt allemaal wat onafgewerkt aan.
Onder- of overontwikkeld?
Je doorloopt de verschillende levels binnen een chronologisch verhaal. Steeds kom je een stapje dichter bij je einddoel. Het is erg lineair. Je komt een situatie tegen, ziet in een cutscene wat er aan de hand is en gaat op zoek naar een oplossing. Dit zijn meestal één of meerdere objecten die je moet vinden die onderaan in beeld zijn weergegeven. De interface helpt hierbij. Je ziet netjes welke items je nodig hebt en er komt een mooi vinkje te staan wanneer je iets gevonden hebt. Toch is ook dit nét niet helemaal duidelijk. Zo zijn de tips van Dr. Samuelson lastig te verstaan. Je komt er zelf ook wel uit, maar dit had beter gekund. Bijvoorbeeld door subtitels toe te voegen. Hetzelfde geldt wanneer je een level uitspeelt. Na een animatie (die qua kwaliteit beduidend beter is dan de ingame beelden, zoals je bij de eerste 3D games in de jaren 90 zag) ga je direct door naar het volgende level. Doordat een overzicht ontbreekt, komt dit vreemd over. Het voelt niet echt aan alsof je een stuk van het spel hebt uitgespeeld, waardoor de bevrediging dat je iets gehaald hebt ook minder is.
Conclusie
De game heeft opvallend veel overeenkomsten met bekende platformers, waardoor je snel de vergelijking maakt met grote games als Super Mario Galaxy. Jammer, want de game is gewoon nét niet goed genoeg om zich hiermee te meten. De afwerking van de werelden en karakters is erg mager en samen met de camera (die nét niet lekker werkt) zorgt het voor de nodige problemen, waardoor je regelmatig vast komt te zitten.
Wat The Kore Gang wel biedt, is afwisselende gameplay, leuk vormgegeven werelden en karakters en een aanstekelijke, humoristische stijl. De 32 werelden houden doorgewinterde gamers zo’n 8 tot 9 uur zoet. De moeilijkheidsgraad ligt niet erg hoog. Het spel is lineair en wordt alleen écht lastig op momenten dat de camera of besturing je in de steek laat. Voor Wii begrippen een behoorlijke action-platformer, maar de potentie komt er niet helemaal uit. Doe mij dan toch maar die trouwe loodgieter.
Oordeel The Kore Gang (Wii)
- Graphics
70 - Gameplay 70
- Originality 70
- Sound
60 - Replay
50 - Eindcijfer 65
10
3016 )
22-09-2011 10:02
Echt leuk! Ik heb hem gister avond voor het eerst gespeeld en het deed mij inderdaad denken aan Mario Galaxy. De cijfers kloppen naar mijn mening wel op 1 punt na, De orginality mag wel 80 worden.