Inmiddels heb ik het spel uitgespeeld en van begin tot het eind ben ik zeer onder de indruk. Nintendo heeft in samenwerking met Capcom weer een pareltje neergezet. En niet een klein pareltje. We kunnen gerust stellen dat dit een grote dikke parelketting is. The Minish Cap is wat Oracle of Ages en Oracle of Seasons had moeten worden. Niet dat deze games slecht waren, maar The Minish Cap is in ieder opzicht beter dan de Zelda’s die verschenen zijn op de Game Boy Color.
The Minish Cap begint zoals ieder andere Zelda-game; Link ligt lekker te slapen en Prinses Zelda komt hem uit zijn bed schoppen. Het is weer tijd voor het jaarlijkse Picori Festival. Alles ‘lijkt’ goed, maar zoals gewoonlijk is er weer stront aan de knikker. Ditmaal is het de slechterik Vaati die stennis komt schoppen in Hyrule. Hij betovert de prinses en zorgt ervoor dat het kwaad vrijkomt. Het is weer eens goed fout in koninkrijk Hyrule. En Link is de aangewezen persoon die dit op moet zien te lossen. Tot zover is het verhaal nog ongeveer gelijk aan elke andere Zelda-game. De manier waarop Link er deze keer bij wordt betrokken is echter anders. De betovering kan in dit deel alleen verbroken worden door het Picori Sword. Het zit niet bepaald mee, het zwaard is nog kapot ook. En het kan alleen maar gerepareerd worden door Picori, ook wel Minish genoemd. Picori zijn kleine wezentjes. Je kan gerust zeggen dat dit kaboutertjes zijn die stiekem onder de mensen leven. Nu zou het makkelijk zijn om een paddestoel open te trekken en te vragen of ze het zwaard maken. Helaas gaat dit niet zo gemakkelijk als het lijkt. Volwassenen kunnen deze wezentjes niet zien en slechts één keer in de honderd jaar wordt de poort naar de Minish wereld geopend. Aangezien de opening toevallig in het huidige jaar plaatsvindt, mag Link dit vuile werkje opknappen. Vanaf daar begint het verhaal van The Minish Cap. Als laatste licht ik nog één tipje van de sluier op, wellicht het belangrijkste tipje. Je speelt dit spel namelijk niet alleen zoals in voorgaande delen. Je wordt namelijk continue bijgestaan door je eigen hoed. Een levende hoed die je tips geeft. Je kunt het vergelijken met de uil uit Link’s Awakening op de originele Game Boy.
Zodra je het spel begint, merk je meteen dat de graphics van een aanzienlijk hoge kwaliteit zijn. Ik durf zelfs te stellen dat dit de mooiste graphics zijn die toe nu toe te aanschouwen zijn op de Game Boy Advance. Nintendo en Capcom hebben op 2D-gebied dan ook het uiterste uit de Game Boy Advance gehaald. De hele omgeving ‘leeft’. Mensen zien er realistisch uit en de omgevingen zijn enorm gedetailleerd. Ook wordt er optimaal gebruik gemaakt van schaduwen. En als je verkleind wordt zie je alledaagse dingen op een manier zoals je die nog nooit hebt gezien. Alles is prachtig. Alleen al voor de graphics leg je dit spel niet meer weg. Nintendo heeft deze maal ook gebruik gemaakt van de ‘mode 7’ optie. Hoewel het eigenlijk niet echt mode 7 is hou ik het daar maar bij en bespaar ik jullie het technische gebrabbel.
Naast de prachtige graphics raad ik je aan om het spel zoveel mogelijk met een koptelefoon op te spelen. De muziek is namelijk ook prachtig! Ieder deuntje is compleet nieuw geschreven en zelfs het typische Zelda deuntje is nog leuker gemaakt zonder dat het onherkenbaar is geworden. Erg leuk vond ik het muziekje in het moeras, dit is een remix van het originele Zelda-thema. Dit is werkelijk fantastisch gedaan! Naast deze remix zitten er nog een aantal nieuwe, leuke deuntjes in de game, die gelukkig eens niet gaan vervelen. Ook qua effecten zit het behoorlijk snor. Zowel Link als de prinses en nog vele andere personages hebben een eigen stemmetje gekregen.
Ik zei het net al snel tussen mond en lippen door; je kunt klein worden in dit deel. Dit kan met een beetje hulp van je hoed. Het is namelijk een hoedje met toverkracht. Door middel van allerlei objecten, zoals boomstammen, potten en opstapjes kun je verkleinen om zo de Minish wereld te betreden. Als je zo klein bent als het Minish volk komt daar natuurlijk wel het een en ander bij kijken. Het geeft de gameplay een aantal leuke elementen mee. Stel je eens voor: je loopt op straat, over het gras en stapt even later je huis binnen. Opeens word je verkleind en ben je twee centimeter groot. Voel je de bui al hangen? Simpele opstapjes lijken opeens torenhoge gebouwen, een simple plasje water lijkt een zee en een simpel gazonnetje veranderd in een woeste jungle vol monsters zoals wormen, kevers en vliegen. Het brengt een compleet nieuwe gameplay met zich mee. Je krijgt namelijk puzzels die je enkel kunt oplossen door klein te worden. Ook in de stad heb je opeens massa’s nieuwe opties. Als je een scheur in de muur ziet, kun je erop rekenen dat er een Minish in woont. Een kat of een hond die door de stad rent, kan opeens je dood worden als je formaatje Minish bent. Zo zijn er nog tientallen andere leuke dingetjes die je zult meemaken als je bent verkleind. Toch had dit beter uitgewerkt kunnen worden. Het verkleinen lijkt iets teveel op een leuke gadget. Ik vind dat de mogelijkheden niet optimaal zijn gebruikt. Veelal heb je niets aan de Minish die in scheuren of schoorstenen wonen. Je kunt er alleen maar een Kinstone fuseren (hierover later meer) of een simpel babbeltje maken. Slechts een enkele keer wordt er optimaal en origineel gebruik gemaakt van de verklein optie. Niet storend, wél opvallend.
Een andere leuke toevoeging die ik al aanhaalde, zijn de Kinstones. Kinstones zijn gespleten stenen die je met allerlei personages in Hyrule kunt “fuseren”. Als je dit doet verschijnen er ergens in Hyrule nieuwe openingen, schatkisten of andere verrassingen. Meestal zijn dit manieren om meer Rupees of Mysterious shells te krijgen. Af en toe wordt er een nieuwe kelder geopend waar je dan weer een item uit kunt halen. Soms vind je ook gouden Kinstones. Deze worden gebuikt in je queesten. De Kinstones zijn dus niet alleen maar een simpele opvulling, maar een leuke aangename extra die de gameplay aanzienlijk verhoogd. Naast de Kinstones zijn er natuurljjk ook een boel nieuwe items te vinden. Nieuw is bijvoorbeeld de ‘Gust Jar’, een soort pot waar je allerlei items mee kunt opzuigen, zoals hartjes en Rupees. Gelukkig is dit niet de enige functie voor dit speeltje. Je kunt er ook puzzels mee oplossen en vijanden mee verslaan. Ook nieuw is de ‘Cane of Pacci’. Met deze staaf is het mogelijk om allerlei voorwerpen om te draaien. Dit brengt erg leuke en originele puzzels met zich mee. Als laatste nieuwe item hebben we de "Mole Mits". Dit zijn grote klauwen waarmee je kunt graven. Je kunt ze het best vergelijken met de schop uit voorafgaande Zelda-games. Dit zijn de enige nieuwe items. Bekende items als de Pegasusboots, Roc's Cape, zwemflippers en Ocarina zitten nog steeds in het spel.
Over gameplay gesproken; ook in dit deel is de gameplay weer ijzersterk. Je wordt niet van hort naar haar gestuurd, maar dankzij het verslavende – maar toch flinterdunne - verhaal lopen de puzzels bijna naadloos in elkaar over. Je bent continue bezig met het uitzoeken van iets. Dit loopt uiteen van een drankje zoeken voor de schoenmaker tot het zoeken naar een kerker. Dit is werkelijk perfect en werkt ook erg verslavend. Om nog maar te zwijgen over de kerkers. Man, wat zijn die weer briljant gemaakt! Ook de moeilijkheidsgraad van de kerkers loopt beetje bij beetje op. Tussendoor worden de puzzels steeds moeilijker en uitdagender. Helaas heb ik nog wel een beetje kritiek op Capcom. Zoals in iedere Zelda-game kun je op sommige plaatsen niet meteen komen. Nintendo werkte dit altijd vrij subtiel af. Capcom plaatst echter op sommige stukjes gewoon een gat in de grond met erachter een grote rots die je in dat gat moet rollen. Zelf sta je alleen aan de andere kant en kun je er dus (nog) niet door. Nintendo zou dit net iets subtieler op hebben gelost. Dit zijn echter hele kleine dingetjes die de meeste mensen tijdens het spelen niet zouden opmerken. Toch vond ik het wel noemenswaardig. Ik vind het bijzonder moeilijk om kritiek te leveren op deze game. Bijna alles is gewoon goed, daarmee doel ik vooral op de gameplay. De game is niet beter dan A Link to the Past, maar komt er wel heel erg dicht in de buurt.
Conclusie:
Nintendo en Capcom zijn dus nog steeds in staat om regelrechte klassiekers te maken op de Game Boy Advance zonder dat ze teruggrijpen naar klassiekers uit een eerder tijdperk. Gelukkig maar, want het porten van games is de consument meer dan zat. Nintendo zag dit in en voilà, hier is de nieuwe Zelda! Ik heb niet veel aan te merken op dit deel. Het zit ijzersterk in elkaar. De kerkers zijn werkelijk briljant en een aantal nieuwe elementen in de gameplay zorgen weer voor een leuk en verslavend effect. En grafisch is het spel eerder geweldig dan uitstekend. Ik zei het al eerder, en wil het hierbij nog eens bevestigen, dit is de mooiste game die tot nu toe verschenen is op de Game Boy Advance. Voor de fans is dit spel zeker een ‘must’. Heb je nog nooit een Zelda-game aangeraakt? Dan is het misschien nu wel tijd om te beginnen met dit deel.
Oordeel The Legend of Zelda: The Minish Cap (GBA)
- Graphics
95 - Gameplay 95
- Originality
- Sound 90
- Replay
85 - Eindcijfer 90