The Sinking City review PS4

Review The Sinking City (PS4)

Lovecraft blijft een inspiratiebron voor allerlei media. En terecht. Hoewel de boeken naar mijn mening inmiddels wat gedateerd zijn (zeg ik na recent de geannoteerde versies gelezen te hebben), blijven ze een uniek soort horror bieden. Vooral ‘The Call of Cthulhu’ leent zich goed voor adaptatie en ook voor The SInking City (TSC) was dit de grootste inspiratiebron. Laat TSC een betere indruk achter dan het vorig jaar verschenen Call of Cthulhu? Lees snel verder … als je durft!

Bekende ingrediënten
TSC start vanuit een bekende basis: een privédetective bevangen door nachtmerries, een aan lager wal geraakte haven en mysterieuze monsters die langzaam maar zeker het dagelijks leven binnendringen. De zinkende stad uit de titel verwijst naar het stadje Oakmont. Een tot voor kort normaal Amerikaans stadje, dat werd overvallen door een mysterieuze overstroming. Sindsdien heeft de stad te maken met eerdergenoemde monsters, mensen uit het naburige Innsmouth die verdacht veel op vissen lijken en mensen die veranderen in bloeddorstige monsters.
De overstroming heeft duidelijk z’n sporen nagelaten op de stad. Overal is troep, autowrakken liggen langs de weg, straten zijn ondergelopen en parken zijn veranderd in grote zandhopen. In plaats van de troep opruimen, bouwen de bewoners over het water heen met houten stellages en liggen overal kleine bootjes om je van A naar B te brengen. De orde in de stad neemt langzaam maar zeker af en het aantal mysterieuze gebeurtenissen neemt snel toe.

De inwoners van Oakmont hebben het niet zo op de mensen uit Innsmouth, die verdacht veel op vissen lijken. In TSC wordt het gebruikt als analogie voor discriminatie.
Open world perikelen
Al met al beslaat de stad een flink oppervlak met relatief weinig variatie. Alles is bruin, vies en verwaarloosd. Met uitzondering van de noordelijke buurten, waar de bevolking op stand woont. Maar ook daar rijdt de tram niet meer. Reizen gaat het snelst via telefoonhokjes, die als fast-travel vehikel dienen. Ondanks die hokjes duurt het nogal lang om je weg te vinden. Jammer, want voor iedere nieuwe zaak of kleine klus, kun je erop rekenen dat je de halve stad mag doorkruizen.

Detective Reed is er maar druk mee: direct in de haven waar je begint, wacht de eerste moordzaak je op als tutorial. Frogware staat bekend om zijn Sherlock Holmes games. De detective mechanics zijn dan ook aardig robuust, zij het niet erg verrassend. Eerst verzamel je bewijzen, regelmatig geholpen door je ‘detective-vision’. Vervolgens zet je via een soort visioenen op een rijtje wat er is gebeurd. Ondertussen combineer je aanwijzingen in je ‘mind-palace’, waarmee je conclusies trekt en kiest wat je gaat rapporteren aan je opdrachtgever.

Wijsneuzige speurneus
Als detective maak je uitvoerig gebruik van de informatiebronnen die de stad biedt. Met de aanwijzingen die je vindt op een crime-scene kun je terecht bij diverse instellingen met een archief, zoals de universiteit, de krant, het politiebureau of het stadhuis. Door verschillende zoektermen te combineren, blader je door het archief. Een erg leuke manier van informatie vinden, ware het niet dat het reizen naar die instellingen weer erg lang duurt. Wel weer leuk is dat je de aanwijzingen die je vindt zelf als volgende punt op de kaart kan plaatsen. Op die manier maak je je eigen waypoints, waardoor alles niet zo voorgekauwd is als in de meeste andere games.

Wanneer je al het bewijs hebt gevonden, reconstrueer je de volgorde waarin de voorvallen zijn gebeurd.
Hoeveel er voor je is voorgekauwd, hangt af van de moeilijkheidsgraad die je kiest. TSC biedt hierin drie moeilijkheidsgraden voor zowel het detective-aspect als de moeilijkheidsgraad van de gevechten. Persoonlijk heb ik de game gespeeld op de gemiddelde moeilijkheidsgraad. De game geeft dan nog wel aan welk bewijsmateriaal extra onderzoek vereist, maar laat icoontjes die je precies laten zien wat je moet doen weg.

Combat laat te wensen over
Terwijl je je een weg door de stad baant, kom je regelmatig plekken tegen waar monsters de boel hebben overgenomen. Daar krijg je te maken met de niet zo geweldige vechtmechanieken van TSC. Je hebt genoeg wapens tot je beschikking; pistolen, mitrailleurs, een shotgun en granaten of molotov cocktails. Toch zijn gevechten zelden erg enerverend. Meestal word je bestormd door diverse vijanden. De ene valt je aan met projectielen en de ander met scherpe klauwen.

Persoonlijk kon de actie me niet bekoren. Monsters komen uit het niets tevoorschijn en zijn niet bijster slim. Alleen de angstaanjagende geluiden die ze voortbrengen deden me met regelmaat schrikken. Veel strategie komt er niet bij kijken. Het kan hooguit spannend worden doordat munitie vrij schaars is. De voornaamste manier om aan kogels te komen is door craften of als beloning voor het afronden van een onderzoek. Ze dienen tevens als betaalmiddel, want in Oakmont heeft de dollar inmiddels geen waarde meer.

Grote monsters, kleine monsters, allemaal vallen ze je hersenloos aan.
Wisselende kwaliteit
TSC is duidelijk gemaakt met een wat kleiner budget. De game ziet er best goed uit, maar het zijn kleine dingen die opvallen, zoals de manier waarop karakters vreemd verspringen in dialogen, het gebrek aan variatie in de stad, audiodesign dat te wensen overlaat, een 24-uurscyclys die heel erg snel/onnatuurlijk verloopt en NPC’s die op allerlei manieren vreemd gedrag vertonen.

Ondanks al die tekortkomingen vind ik veel onderdelen van de game wél goed gelukt. Je ziet dat Frogware ervaring heeft met het maken van detectivegames. Het onderzoeken van zaken en achterhalen van aanwijzingen is leuk en de dialogen zijn doorgaans goed geschreven en ingesproken. Wat eromheen gebouwd is – de open wereld, gevechten en gebouwen die bijna allemaal op precies dezelfde manier zijn opgebouwd – voelen minder solide. Toch is TSC een game die meer is dan de som van zijn onderdelen. Ondanks alle kleine ergernissen, word je de vreemde stad ingetrokken en meegesleept met het mysterieuze verhaal dat aan je voorbijtrekt.

Voor de fans
Fans van Lovecrafts werk beleven in TSC een feest van herkenning, terwijl de game ook duidelijk een eigen draai geeft aan de mythos. Dat laatste geeft TSC een voorsprong op andere games die op Lovecraft geïnspireerd zijn. Het maakt het weer wat frisser en geeft de ontwikkelaars meer vrijheid. Alsnog had TSC best wat meer variatie mogen hebben. Behalve het hoofdonderzoek, komen veel zaken uiteindelijk toch op hetzelfde neer en door de veel te grote open wereld, heb je al snel het idee dat je maar bezig blijft met van A naar C via B lopen. Een game voor de fans dus, die in dat geval volgens mij aangenaam verrast zijn door de vertaling van boek naar game. Zij kunnen heel wat uurtjes plezier aan TSC beleven.

Deze review is geschreven door Chris van Breda.