Splinter Cell: Pandora Tomorrow was met grafische verbeteringen, vernieuwde gameplay en online mogelijkheden een stuk beter dan het al sublieme Splinter Cell, maar Chaos Theory doet daar nog een schepje bovenop. Werkelijk elk aspect lijkt opnieuw in de steigers te hebben gestaan en daarnaast zijn er een stel vitale toevoegingen die de game maken tot wat het is. Met verbeterde graphics, verfijndere gameplay en een geweldig verhaal dat de naam Tom Clancy eer aan doet, hebben we hier te maken met de beste Splinter Cell game tot dusver.
Tom Clancy formule
Iedereen die wel eens een boek van Tom Clancy heeft gelezen of wel eens een game met zijn naam er op heeft gespeeld, zal de befaamde formule met terroristen en de Amerikaanse helden die de wereld van ondergang redden wel kennen. Ditmaal is het geen nucleaire ramp die dreigt, maar staat er een heel nieuw soort van oorlogsvoering centraal. Informatie blijkt het grootste wapen, als Japan een eigen beveiliging tegen elektronische oorlogsvoering opzet, die voor andere Aziatische landen een bedreiging lijkt. Gemoederen lopen erg hoog op als China, Noord-Korea zich tegen Japan opzetten en is het aan Amerika om voor ‘World Police’ te spelen. Geheime organisatie ‘Third Echelon’, met als nog geheimer boegbeeld Sam Fischer, moet ongezien een derde wereldoorlog voorkomen, maar ontdekt enkele geheimen die misschien maar beter geheim hadden kunnen blijven.
Je hoort het; fans van de immer spannende verhalen die Clancy uit zijn mouw schudt zullen zich zeker vermaken met het derde deel van de nu al legendarische gamereeks. Chaos Theory stuurt je door landen als Peru, Panama en New York en laat je zien hoe geweldig de game op grafisch gebied de Xbox tot het uiterste weet te persen. Keer op keer weet de game te verbazen over waar het allemaal toe in staat is, en niet alleen op grafisch gebied. Levels zijn uitgebreid, kennen veel detail en diepgang en zijn zeer goed uitgedacht. Misschien wel het belangrijkste is dat er ook daadwerkelijk meerdere wegen zijn die naar Rome leiden, wat bijdraagt aan het niveau van realisme. Natuurlijk blijft punt A punt A en is het nog steeds de bedoeling om levend bij punt B te komen, maar de game biedt je verschillende manieren om dat punt te bereiken, wat de replaywaarde zeker ten goede komt. Het blijft leuk om alle manieren uit te vinden om zo stukken van het spel te zien die je nog niet eerder zag. Uiteraard is er op dit vlak nog ruimte voor verbetering en blijft het idee dat je gelimiteerd bent aan wat het spel te bieden heeft, maar ik heb in een vergelijkbaar genre (dus niet de GTA games) nog geen spel gezien dat je voor zoveel vrijheid zette.
Realistisch
De missies en omgevingen zijn ten opzichte van de vorige delen een stuk meer gevarieerd. Sommige levels spelen zich af in natuurrijke en wijde omgevingen, terwijl anderen plaatsvinden in een gebouw of boot, waardoor er veel minder plekken zijn om je in of achter te verstoppen. De omgevingen zijn in grote mate naar wens te beïnvloeden. Levels die zich binnen afspelen zal je zo duister kunnen maken als je wilt, omdat elk lampje dat je tegenkomt kapotgeknald kan worden. Deze duisternis komt je ten goede, aangezien Sam uiteraard zijn nachtkijker tot zijn beschikking heeft, zodat vijanden jou niet zien, terwijl jij hen wel ziet. In latere levels zullen vijanden zich dankzij hitte en nachtkijkers niet zo makkelijk voor de gek laten houden. De AI van de tegenstander is over het algemeen prima, al blijven de bekende vragen aanwezig. Het is bijzonder hoe vijanden het opmerken als je een lampje uit hebt geknald en vervolgens op onderzoek gaan, maar het niet doorhebben dat je er bent als ze in het donker op een meter van je afstaan staan terwijl er drie groene lichtgevende bollen op je voorhoofd prijken. Een ander vreemd geval is dat vijanden het niet doorhebben als jij contact met het thuisfront hebt en luid en duidelijk door de microfoon heen schreeuwt wat je zoal van de situatie vindt, terwijl er een alarm afgaat als het geluid van je voetstap net iets harder dan het geluid van een vallende speld is. Natuurlijk is het mierenneuken, en het mag dan ook niet echt een noemenswaardige belemmering voor de gameplay zijn, maar bij een spel dat de realiteit zo nadert als Splinter Cell: Chaos Theory is het toch opmerkelijk.
Een grote vooruitgang die is geboekt sinds Pandora Tomorrow is het resultatenscherm dat je na elk level te wachten staat. Waar het in de eerdere delen geen zak uitmaakte hoe je het spel doorliep, krijg je in Chaos Theory na elke missie te zien hoeveel lichamen er gevonden zijn, hoe vaak je gezien bent en hoe vaak het alarm af is gegaan, wat je uiteindelijke rating bepaalt. Een andere leuke vernieuwing is dat je voorafgaande aan de game je gear uit mag kiezen. Echt heel erg van tactisch belang is dit niet, aangezien de keuzes die je maakt alleen effect hebben op je secundaire wapengerei, maar toch is het weer een uitbreiding op het hele ik-bepaal-zelf-hoe-ik-een-missie-aanpak idee.
Een van de dingen waar ik me aan kon ergeren in de vorige Splinter Cell games was het feit dat de game vaak voor jou bepaalde hoe je een missie speelde. Naar mijn mening kende deze spellen te veel missies waarin je je schietijzer in zijn holster moest houden en ik ben blij om te kunnen zeggen dat deze missies nauwelijks meer voorkomen in Chaos Theory. Soms lijkt het zelfs wel dat Chaos Theory een hele andere weg is ingeslagen wat de mate van strengheid bij stealth betreft. Zo zijn de gadgets, die in de vorige spellen nog zo van vitaal belangrijk waren, naar de achtergrond geschoven, waardoor ze eigenlijk overbodig zijn. Uitzonderingen daar gelaten is het vrijwel altijd ook mogelijk een level door te spelen zonder gebruik te maken van kleverige camera’s. Sam is elke missie bewapend met zowel zijn vertrouwde handpistool als zijn dikke machinegeweer, welke echter alleen voor noodgevallen bedoeld zijn.
Deze wapens horen echter niet nodig te zijn, want Sam kent een legio aan nieuwe moves om de vijand geruisloos om te leggen. Zo is het mogelijk om al hangend aan een buis iemands nek te breken, en kan je vijanden wanneer er een afgrond in de buurt is voorzien van een zetje in de rug, waardoor ze vervolgens enkele tientallen meters lager als straatpizza kunnen fungeren. Sam beweegt met een beangstigend niveau van realisme en is in staat om enkele moves uit de kast te trekken waar je stijl achterover van zal slaan. Wil je het spel echter doorspelen met zo min mogelijk geloste schoten zal je over het nodige geduld moeten beschikken. Een eigenschap die ondergetekende niet bezit en dus zal het niet als een verassing komen dat ik de nodige vijanden van een afstandje heb omgelegd. Ach, wat kan ik zeggen, ik heb ook een hekel aan vissen.
Sneaken met z'n tweeën
Het mag duidelijk zijn; Splinter Cell: Chaos Theory heeft heel wat in huis voor de eenzame speler. Leuk is dat de game nog veel meer in huis heeft als je over vrienden en/of Xbox Live beschikt. Zo maakt de versus-mode, welke Pandora Tomorrow zo’n succes maakte, opnieuw zijn opwachting, ditmaal geweldig uitgewerkt en geperfectioneerd. Nog altijd zijn het de spionnen die het tegen met hun stealth skills opnemen tegen de brute kracht van de huurlingen. Uiteraard kent de versus-mode de nodige upgrades ten opzichte van het vorige deel. Zo zijn de voor en nadelen meer zijn uitgebalanceerd, waarbij de sterke punten van beide categorieën uitgebouwd zijn.
De spionnen kennen nu bijvoorbeeld de mogelijkheid om dankzij het camouflagepak voor korte tijd onzichtbaar voor de tegenstander te worden. Daarnaast ligt de nadruk bij spionnen meer bij het samenwerken. Zo kunnen ze elkaars wonden behandelen en elkaar een zetje geven om hoger gelegen gebieden te bereiken. Hiertegenover staat de vuurkracht van de huurlingen die is uitgebouwd met onder andere een shotgun. Daarnaast kunnen Mercenaries met een simpele druk op de knop spionnen die te dicht in de buurt zijn van zich afslaan, om vervolgens met brute vuurkracht toe te slaan.
Voor Live junkies die de nodige uren achter Pandora Tomorrow hebben gesleten is het wel leuk dat een aantal levels opnieuw hun opwachting maken. Gelukkig is er naast deze levels, Federal Bank, Warehouse, River Mall en DefTech-Belew, een stapel nieuwe levels om door te spitten. Ook in de versus-mode ziet Chaos Theory er erg gelikt uit en is er geen of nauwelijks lag te bespeuren. Ik moet daarbij opmerken dat het spel in multiplayer grafisch gezien erg achteruit gaat, is uiteraard om lag te voorkomen.
Misschien nog wel leuker dan de versus-mode is de co-op mode. De game biedt 4 missies die speciaal voor de co-op mode zijn ontwikkeld, welke je offline samen met een vriend of online via Live met iemand kan spelen. Samenwerking is cruciaal, als je elk een eigen weg gaat zal je niet ver komen. Zo kan je elkaar, net als in de versus-mode, door middel van een voetje helpen om over een hoge muur heen te klimmen. Daarnaast kan de ene speler de vijand uit de tent lokken, waarna de andere speler de zoekende bad-guy van achteren stilletjes omlegt. Wat een hele vette toevoeging is, is dat je bij het communiceren via de headset moet opletten dat er geen vijanden in de buurt zijn. Als je te hard praat terwijl er iemand in de buurt is zal deze op het geluid afgaan om de boel te onderzoeken, wat tot benarde situaties kan leiden. Enige aanmerking op deze mode is dat er slechts 4 missies tot je beschikking staan. Misschien een idee voor extra downloadbare content?
Pracht en praal
Ik heb het al laten doorschemeren; Splinter Cell: Chaos Theory is audiovisueel een prachtig spel geworden. De game behoort tot de mooiste videogames die we deze generatie zullen zien en laat zien waartoe de Xbox allemaal in staat is. Lichteffecten zijn ongekend en schaduwen zijn weerzinwekkend realistisch. Een klein puntje is misschien dat dit aspect niet maximaal uit de verf komt. Aangezien het spel zich voor 90% in donkere omgevingen afspeelt zal je veel met je nachtvizier op spelen waardoor de pracht en praal van de game vaak onopgemerkt blijft. De momenten waarop je zonder vizier speelt zal het spel je werkelijk doen kwijlen van verbazing. Uiteraard is de audio bij een game als Splinter Cell: Chaos Theory lastig te beoordelen, aangezien de kracht ligt in het ontbreken van veel geluid. En wat dat betreft slaagt Chaos Theory op alle vlakken. Op de achtergrond klinkt zacht een deuntje welk op onopvallende manier bijdraagt aan de spannende sfeer, maar ook de voiceacting is van hoge kwaliteit. Als je de tijd neemt om te luisteren kom je er achter dat vijanden wanneer ze tegen elkaar praten hele verhalen hebben welke soms boeiend en soms ook erg grappig zijn.
Conclusie
Het mag duidelijk zijn, Splinter Cell: Chaos Theory is wat mij betreft een topper geworden welke de naam Splinter Cell van nog meer glans voorziet. Op alle vlakken is de game met grote stappen vooruit gegaan en iedereen die van de eerste twee delen genoten heeft is eigenlijk verplicht om deze game ook in huis te halen. De singleplayer is een unieke ervaring die elke stealthfan gespeeld moet hebben, grafisch is de game waarschijnlijk het mooiste spel dat het Xbox te bieden heeft en de versus en co-op modi kunnen je uren vasthouden. Splinter Cell: Chaos Theory is een van de beste games die de Xbox op dit moment in de aanbieding heeft en doet een serieuze gooi naar de titel ‘Game of the Year’. En hoewel het nog te vroeg is om te zeggen dat Chaos Theory inderdaad het beste spel van 2005 is, kan ik zeggen dat de game een hele goede kans maakt.
Oordeel Tom Clancy's Splinter Cell: Chaos Theory (Xbox)
- Graphics
100 - Gameplay 95
- Originality
- Sound 90
- Replay 95
- Eindcijfer 95
18 )
22-04-2005 20:59
