Afgelopen tijd heb ik regelmatig Tony Hawk’s American Wasteland in m’n GameCube gehad. Het uiteindelijke doel voor mij was zowel het uitspelen van de game, als om een toffe recensie te kunnen schrijven voor de site. Ik ben er dus mee klaar, en met mijn ervaring van zeven jaar Tony Hawk heb ik het er even helemaal mee gehad. Wat een kutspel, wat een schijtgame, en bovendien wat een ongeïnspireerde crap. Al zeven jaar lang zit ik dezelfde game te spelen, maar iedere keer in een ander en ‘nieuw’ jasje. De ‘vernieuwde’ gameplay die is er niet, de graphics zijn ieder jaar opnieuw achterhaald, en de soundtrack is weer precies hetzelfde als die van het jaar er voor. American Wasteland is dus fucked up…toch?
Laat ik even een andere pet opzetten, eentje met daarop ‘newbie’, met het lettertype ‘verdana’ en de grootte ergens in de 60. Ik doe alsof ik nog nooit een Tony Hawk game heb aangeraakt, ik doe alsof ik na zeven jaar eindelijk onder een steen vandaan kom. Ik pak Tony Hawk’s American Wasteland, nadat hij in de brievenbus is gevallen, op en stop het schijfje dat zich bevindt in het doosje in m’n ‘Cube. De GameCube gaat aan, en het skatefestijn gaat beginnen. Tony Hawk’s American Wasteland dus.
In American Wasteland ben je een jonge skater die net wat te laat is geboren, was hij namelijk twintig jaar eerder geboren dan keek iedereen hem niet zo raar aan zoals nu dus wel het geval is. Uit wanhoop pak je de eerste de beste bus naar Cali – The City of Angels om precies te zijn. Je denkt eindelijk verlost te zijn van je constant zeurende ouders en je vriendin die nog slechter kan pijpen dan de hond van de overburen, maar bij aankomst word je meteen op je bek geslagen door een stel lokale jongeren. Tot overmaat van ramp nemen ze ook nog eens al je gear mee, en het liefst zou je op dat moment uren willen uithuilen bij je allerliefste moeder.
Terwijl je opstaat zie je tegenover je een punkmeisje staan (dat komt goed uit zeg, je bent wel toe aan een nieuwe vriendin), maar helaas komt ze voor andere zaken dan je in eerste instantie had gedacht. Ze heet Mindy, en het eerste wat ze tegen je zegt is dat je eruit ziet als een complete loser. Na een snelle restyle bij de kapper en de kledingstore stelt Mindy je voor aan een oud lid van de legendarische Z-Boys uit de jaren ’80. Samen met hem en zijn homies ga je aan de slag om het ultieme skatepark te bouwen, en tegelijkertijd probeer je ook je eigen reputatie flink om hoog te helpen.
Na dertig minuten spelen beland ik eindelijk in een nieuw gedeelte van Los Angeles. Volgens de reclames op TV zit de grootste vernieuwing hem in de laadtijden, deze zijn namelijk afwezig en dus kun je volgens de reclame urenlang zonder enig laadscherm door heel L.A. skaten. Ik was dan ook aangenaam verrast dat mijn TV enkele seconden bleef hangen toen ik mijn eerste stap in Beverly Hills zette. "Raar, komt dat door m'n televisie?" Ik probeerde het dus nog maar een keer, en opnieuw bleef m'n scherm enkele nutteloze seconden stil staan. Raar hoor Neversoft...de laadtijden zijn er nog steeds!
Een andere nieuwe toevoeging blijkt de BMX te zijn. Grappig, want de BMX is zo belangrijk dat het geen essentieel onderdeel van het spel is, en dus kun je het spel uitspelen zonder ook maar één moment de BMX in je handen te hebben gehad. Wie bekend is met het skatewereldje weet dat ze in de jaren '80 anders over straat gingen dan nu met een skateboard. Om je nog meer tricks uit te kunnen laten voeren hebben de makers besloten om de surfachtige manier van skaten van twintig jaar geleden in American Wasteland te doen. Dat is een erg leuke extra, zeker in deze tijd.
Verder wordt Tony Hawk’s American Wasteland apart gemaakt door de toevoeging van allerlei zeer strakke art, die gedurende de verhaallijn geregeld door het scherm vliegen. Net zoals in SSX: On Tour voegen deze tekeningen een erg leuke sfeer toe, en het mag dan ook gezegd worden dat dit een coole toevoeging is aan het spel (en nu zet ik m’n ‘newbie’ pet eventjes af), iets dat eigenlijk allang in eerdere Tony Hawk’s had moeten zitten.
Zo, m’n pet die ik vond tussen de collectie van Niels zit weer op m’n kop. Al je skate- en BMX-skills die je leert kennen in American Wasteland moeten natuurlijk getest worden en dat gebeurd dan ook in de, voor mensen die de Tony Hawk games kennen, welbekende missions. De missies variëren van het slopen van allerlei dingen, die je vervolgens een mooi plaatsje geeft in je ultieme skatepark, tot het uitvoeren van bepaalde tricks om zo je eigen skills om hoog te halen. Het winnen van allerlei toernooien staat ook tussen het lijstje waarop al je missies staan genoteerd.
Naast de al eerder genoemde artwork bestaat Tony Hawk’s American Wasteland uit meer pixels en textures. De graphics van het spel zitten naar mijn gevoel net tegen de rand van voldoende/onvoldoende aan. Zoals het spel er op de Xbox 360 uitziet, zo zou het moeten zijn op m’n eigen GameCube. Jammer dat Neversoft niet meer weet te halen uit de huidige generatie consoles, maar het is niet anders. De skaters en de andere voorwerpen uit het spel bewegen lekker door de levels heen, maar de vormgeving is het allemaal net niet: Het is net alsof Neversoft een jaartje achterloopt, en misschien is dat ook wel zo.
De geluiden die ik heb gehoord in American Wasteland laten me keer op keer lachen. Het geschreeuw en de krakende botten die je hoort wanneer je vol op je bek valt lijken nogal overdreven te zijn. Wat wel tof is, is de voice-acting van alle professionele skaters die we ook in het echte leven kennen. Tony Hawk, legende Tony Alba en de overige Z-Boys hebben allemaal hun stem verleend voor dit spel. De soundtrack van Tony Hawk, die naar mijn mening voor veel sfeer zorgt in het spel, bestaat uit verschillende hip-hop, punk, rock en alternatieve tracks. Public Enemy, Bad Religion en Bloc Party zijn enkele artiesten die deel uit maken van deze soundtrack.
Het feest is voorbij. De ‘newbie’ pet ligt terug op de plek waar ik hem vond. Ik ben m’n oude zelf weer, een jongeman van bijna zeventien die al zeven jaar lang iedere keer opnieuw Tony Hawk van A tot Z uitspeelt. Helaas kom ik dus terug op de eerste alinea van deze recensie. Voor mij is Tony Hawk’s American Wasteland de same ol’ shit die ik al 7 jaar geleden voor het eerst aangeraakt heb. Voor de ‘newbie’ die een groot deel van deze recensie heeft geschreven is de game echter wel tof. De eindscore die je hieronder ziet is een mix van beide; de hardcore Tony Hawk gamer versus de beginner. Heb je Tony Hawk’s Pro Skater tot en met Tony Hawk’s Underground 2 helemaal plat gespeeld, tel er dan gerust één heel punt af. Zoniet, verhoog het cijfer van hieronder dan tot het streepje van de 85.
Ondertussen pak ik die pet van Niels er weer even bij en ga ik weer verder met American Wasteland, want ja: Dan is hij dus wél leuk.
Oordeel Tony Hawk's American Wasteland (NGC)
- Graphics
70 - Gameplay 80
- Originality
- Sound 85
- Replay
60 - Eindcijfer 78
1599 )
21-01-2006 22:13
