Want in Tony Hawk: Downhill Jam ligt de focus niet meer op ubervette tricks waar monden kwijlend van open gaan staan. Neen, in dit deel is het de kunst der snelheid. De kunst om het snelst van een berg af te skaten en daarmee beslag te leggen op een gouden plak. Klinkt leuk toch?
En leuk is het ook zeer zeker. Wanneer je de broodnodige tutorial hebt doorstaan, waarin de controls worden uitgelegd, kun je direct aan de slag. Kies een van de knotsgekke karakters uit en gaan met die banaan! En in het begin is het ook zeker leuk. Sterker nog, de eerste 6 uur heb ik mij er prima mee vermaakt. Trucjes kan je nog steeds in volle glorie doen, maar zo dik als in een normale Tony Hawk of een SSX wordt het nooit. Dat geeft echter niets, want waar het echt om draait is snelheid. Snelheid vergaar je door, jawel, trucs uit te voeren of andere sk8ers van hun bord af te meppen. Pardon? Jazeker, je moet je tegenstanders van hun bord afmeppen en als het even kan zo hard mogelijk. Wanneer je snelheidsbalkje volzit na drie gebroken schedels, twee gebroken benen en heel wat gescheurde lippen, moet je je controller, die je als een stuur vasthoudt, in een snelle beweging naar voren 'gooien'. Gevolg is dat je ineens een boost krijgt waardoor je alles en iedereen voorbij snelt.
Klinkt simpel he? En dat is dan ook direct het grote probleem van dit spel, want juist door het flinterdunne tricksysteem en de herhalende toon waar het spel al snel in vervalt, is dit nooit een volwaardige game. Natuurlijk is het vet dat je verschillende types wedstrijden hebt. Zo moet je tegen de klok strijden, een x aantal punten halen via tricks en moet je opboksen tegen vier andere personages. Maar na een uur of zes heb je dit ook wel gezien. En wanneer je sommige circuits nog eens moet doen doordat je een x aantal punten moet halen voordat je nieuwe levels opent, en je dit aantal punten nooit haalt behalve wanneer je alleen maar gouden en zilveren medailles haalt, dan snap je dat het spel een te grote herhalingsoefening wordt. En tja, dan leg je het spel al snel neer om nooit meer te spelen.
Of je moet met een aantal vrienden zijn die allen sadistische trekjes vertonen en allen niet misselijk zijn van een partijtje ouderwets matten. In dat geval is de multiplayer een enorm gave toevoeging die zijn weerga niet kent. Sla elkaar van je board, en snel die berg in hard tempo af. En o ja, om te winnen is het handig om zo nu en dan een tik tegen de controller van je tegenstanders te geven. Succes gegarandeerd.
Tja, het is niet maneschijn en rozengeur voor Tony. En toch, toch is dit spel een erg gaaf spel. Dit heeft mede te maken met de geweldige skaters die allemaal sterke anekdotes in petto hebben, maar bovenal met de heerlijke omgevingen waarin je skate. Edinburgh is bijvoorbeeld een geval apart, je kijkt werkelijk je ogen uit. Grinden boven alle gebouwen? Geen probleem. En dat geeft simpelweg een zeer bevredigend gevoel. Het is jammer dat niet elke stad hetzelfde niveau weet vast te houden qua sfeer, maar ach dat vergeef ik ze.
En zo vergeef ik ze ook de flinterdunne tricksysteem en nog wat andere schoonheidsfoutjes. Want, ik herhaal het nog maar eens, voor de doorgewinterde Tony Hawk of SSX-fan is dit gewoon een must-have. Als dit een voorbode is wat nog komen moet via bijvoorbeeld een SSX Blur dan zie ik het leven voor een fan van dit genre zeer zonnig tegemoet.
(Niets bijzonders, maar wel gaaf. Ik herhaal het nog maar eens.)
Oordeel Tony Hawk: Downhill Jam (Wii)
- Graphics
75 - Gameplay 75
- Originality
- Sound 75
- Replay
60 - Eindcijfer 70
160 )
20-02-2007 18:25
