Toen Tornado Outbreak aangekondigd werd, dachten veel gamers na het zien van de trailer hooguit: “Dat ziet er uit alsof het misschien wel een aardige XBLA/PSN game kan worden”. Toen het doordrong dat het echter geen arcadetitel maar een volledige game was, sloeg het aanvankelijke enthousiasme een beetje om in verbazing.
De graphics zien er namelijk uit alsof ze uit het PS2/Xbox tijdperk komen. De gameplay leek alleen te bestaan uit het willekeurig vernietigen van je omgeving. En je speelt een tornado? Hoe kan zoiets nou serieus genomen worden in dit gameseizoen? Maar tegen de wind van verwachtingen in, slaagt Tornado Outbreak er op de één of andere manier toch in uniek én leuk te zijn!
Er zit een verhaal in Tornado Outbreak. Dat is vreemd genoeg, en verwacht hier niet te veel van, want het waait een beetje met de wind mee. Het ene moment is het erg standaard, dan is het opeens wat kiddie en tenslotte komen er nogal wat depressieve ondertonen naar boven. Je speelt als Zephyr, een jonge Wind Warrior die niets liever wil dan het respect van zijn grote idool Nimbus te verdienen. Bij het begin van het spel komt een inter-dimensionale en galactische held, Omegaton, in onze dimensie terecht. En hij heeft onze hulp nodig. Het verhaal begint.
De Orbs die hem zijn kracht geven zijn namelijk op Aarde terecht gekomen. Niet alleen dat, maar de ondeugende Fire Fliers hebben de Orbs gestolen en willen ze niet teruggeven. De Wind Warriors zouden geen goede paramilitaire organisatie van Vrijheid zijn als ze niet direct een plan hadden: hun vertrouwde thuis achterlaten om naar Aarde te vliegen en daar alle burgers dood te maken voor een idealistisch doel dat uiteindelijk slecht afloopt!
Zephyr heeft de bovennatuurlijke kracht om in een tornado te veranderen. Hoewel dat op zich logisch genoeg is, is het veel logischer dat hij à la Katamari groter kan worden door objecten op te zuigen. Aanvankelijk kan hij alleen kleine dingen opzuigen en kapot maken, maar hoe meer er vernietigd wordt, hoe groter zijn tornado wordt. En hoe groter de tornado, hoe meer er opgezogen kan worden. Uiteindelijk wordt hij groot genoeg om een heel level plat te maken, of daar nou wolkenkrabbers stonden of niet.
Nu zou zulke gameplay vrij saai zijn als dit het enige was. Daarom is er in elke zone van de 11 levels een doel om tenminste 50 terroristische Fire Fliers op te zuigen. Deze hebben zich uiteraard verstopt in burgerdoelen zoals hutjes, huizen, auto’s en nog veel meer. Alsof je een reden nodig had om deze dingen kapot te maken?
Toch is zelfs dit nog niet altijd even gemakkelijk. De Wind Warriors hebben namelijk een aartsvijand: UV straling. Dat betekent dat ze niet in het zonlicht kunnen overleven. Om hier onderuit te komen hebben ze de L.O.A.D. Starr uitgevonden: een machine die wolken kan generen. Deze machine van vrijheid heeft echter wel een nadeel: hij werkt niet zo heel lang. Daarom is er in elke zone een tijdslimiet om genoeg Fire Fliers op te zuigen en deze te gebruiken als energie, zodat de L.O.A.D. Starr in een volgende zone gebruikt kan worden.
Nadat alle zones in een level platgelegd zijn, verschijnen er totempalen rondom een bepaald groot gebouw in dat level. Om deze te vernietigen moet er eerst een race gehouden worden. Als afwisseling moet Zephyr een cirkelvorming parkoers van poortjes doorvliegen om een soort super tornado te creëren. Als dat eenmaal is gedaan, is het tijd om de totempalen van oppressie kapot te maken. Dit leidt tot een soort boss-fight.
In een bosslevel moet Zephyr proberen om bij een totempaal te komen. Maar dit is niet zo simpel als het klinkt. Rondom de totempalen zit namelijk een patroon van zonlicht en schaduw, en het is de taak om in de schaduw te blijven tot Zephyr bij een totempaal aankomt. Op latere levels is dit soms nog redelijk lastig, als hij ook nog eens met kanonskogels gebombardeerd wordt. Gelukkig heeft hij de bescherming van 5 Wind Warriors die bereid zijn zichzelf op te offeren als Zephyr per ongeluk geraakt wordt door zonlicht of een vijandelijke aanval. Eenmaal bij een totempaal aangekomen, is het de taak om deze kapot te maken met de beste vorm van geweld: vuisten!
Alle gekheid op een stokje. Tornado Outbreak is best leuk om te spelen. De tijdslimiet zorgt er voor dat er een bepaalde druk zit achter de gameplay. Daarnaast zijn er in elk level een paar collectables te vinden die niet unlocked kunnen worden als je te groot wordt. Op een gegeven moment moet je dus tegelijkertijd opschieten en tijd verspillen aan deze collectables. Je krijgt ook nog eens punten voor het aantal Fire Fliers dat je oppakt en voor de vernietiging die je aanbrengt onder de burgerbevolking.
Gelukkig kun je na het uitspelen van de 11 levels, wat je zo’n 5 uur zal kosten als je rustig aan speelt, terug gaan om deze collectables te vinden. Sterker nog, het duurt een aantal zones voor je deze kunt verzamelen. De replaywaarde zit hem dus in het proberen om een Gouden medaille te krijgen in elk level, wat zelfs voor ervaren gamers nog best een uitdaging kan zijn. De levels zelf zijn ook erg gevarieerd in stijl, wat er voor zorgt dat je niet zo snel uitgekeken raakt op de soms wat monotone gameplay.
Je kunt Tornado Outbreak het beste zien als een variatie op Katamari Damacy. De gameplay is vrij simpel, maar de variaties zoals de Fire Fliers zorgen ervoor dat het toch nog wel redelijk uniek aanvoelt. Zelfs het verhaal, dat erg veel moeite kost om niet door te skippen, is uiteindelijk nog best te verduren. Het is vooral dat je in zo’n spel helemaal geen verhaal verwacht. Niet dat het nou een hoogstaand en diep verhaal is, maar het voldoet prima voor wat het wil doen.
Is Tornado Outbreak een toptitel? Nee. Voldoet Tornado Outbreak aan de verwachtingen die je kunt hebben voor een spel met een adviesprijs van 30 euro? Zeker! Het is een type spel dat je makkelijk een uurtje per dag kunt spelen, en dat je na het uitspelen nog genoeg dingen geeft om door te blijven spelen. Het is de vraag of je dat ook wilt, want er gaat nog best wat tijd zitten in het leren van de levels en in het vinden van een perfect pad daar doorheen.
Dit is een goed voorbeeld van een game die qua concept erg standaard en saai had kunnen zijn. Maar de developer Loose Cannon is er op de één of andere manier in geslaagd om dit concept te ontwikkelen tot iets dat veel beter is dan je zou verwachten. En het is zeker een game die een frisse wind jaagt door een seizoen van sequels en games die uiteindelijk toch vooral meer van hetzelfde zijn, of ze nou goed uitgewerkt zijn of niet. Voeg hier nog offline multiplayer aan toe en je hebt een game voor jong en oud voor een budgetprijsje. En ondanks dat de cartoon-achtige graphics er misschien niet super uitzien, voldoen deze ook prima. Dit is een typische game waarbij de gameplay boven de presentatie staat.
Conclusie
Ben je een fan van Katamari, dan is dit zeker een aanrader. Zoek je iets voor de kids, dan zullen ze uren zoet zijn en kun je het ook nog samen spelen. En ben je een intellectueel die alles in Assassin’s Creed 2 herkende uit de geschiedenisboeken, dan kun je losgaan op de nogal vreemde allegorie voor asymmetrische oorlogsvoering die Tornado Outbreak bewust of onbewust biedt. Hoe dan ook is dit een game die weinig gamers zullen haten en die veel gamers helaas over het hoofd zullen zien.
Oordeel Tornado Outbreak (Xbox360)
- Graphics
60 - Gameplay
75 - Originality 80
- Sound 75
- Replay 70
- Eindcijfer 73