Nathan Drake heeft eindelijk het avonturiersbijltje erbij neergegooid. Braaf betaalt hij belasting over de omzet van zijn eigen bergingsbedrijf. ’s Avonds zit hij gezellig op de bank met zijn vrouw Elena, die we nog wel kennen uit de vorige games. Hoewel zijn huidige leventje prima bevalt, blijft het avontuur lonken. Na de administratie kijkt hij graag nog even naar alle antieke hebbedingetjes die hij aan zijn excursies heeft overgehouden. Wanneer zijn verloren gewaande broer Sam – na vijftien jaar gevangenschap in een stinkende Panamese cel – plotseling opduikt, is Nathan verrassend snel overgehaald om toch nog een laatste keer de avonturiersschoenen aan te trekken.
Geloofwaardigheid
Deze korte samenvatting van het verhaal doet het geheel bepaald geen eer aan. Zoals ik al zei is Uncharted volwassen geworden, wat je merkt in de graphics, het acteerwerk en de samenvoeging van gameplay en verhaal die naadloos op elkaar aansluiten. Zo wordt de band tussen Nathan en zijn broer overtuigend neergezet. Tevens is de hartverwarmende interactie tussen Nathan en Elena, saampjes op de bank met wat avondeten, direct herkenbaar voor iedereen die zelf zo heeft gezeten. Dat zorgt voor een geloofwaardigheid die Uncharted tot nu toe niet heeft gekend.
Sully voelt zich nog steeds niet te oud voor het nodige avontuur
Spectaculaire scenes
Dat betekent gelukkig niet dat een Uncharted-game alleen nog maar geloofwaardig mag zijn. Deze keer halen Drake, Sam en oudgediende Sully weer de meest spectaculaire stunts uit om Captain Avery’s legendarische piratenschat te vinden. Natuurlijk is een schatkaart met een groot kruis erop teveel gevraagd. Vage aanwijzingen verkregen uit onderhoudende puzzels, leiden Drake en consorten naar exotische locaties over de hele wereld. Ondertussen worden ze op de hielen gezeten door rivaal Rafe, die met grof geschut dezelfde schat wil bemachtigen.
Rafe’s mannen zijn dit keer dan ook de klos; op hen mag je weer vele magazijnen leegschieten. De actiesegmenten vond ik persoonlijk de meest zwakke onderdelen van de vorige Uncharted-games. Ze duurden vaak te lang en pogingen tot stealth liepen bijna altijd in de soep. Met hun superzintuigen wisten de vijanden je bij het minste of geringste foutje te spotten. Dat is deze keer wel anders. Nathan kan zich ongezien door hoog gras bewegen en aan icoontjes kun je zien of je wordt opgemerkt.
Er zijn weer genoeg hoge torens om te beklimmen
Ik vond het heerlijk om ongezien door de slim opgezette locaties te sluipen, terwijl je de vijand een voor een uitschakelt. Weet je je ongezien een weg te banen naar het hoogste punt, waar de sniper zit, dan mag je als beloning met zijn geweer aan de slag. En ben je toch gezien? Dan wordt er niet direct een groot blik aan extra mannetjes opengetrokken, zoals dat bij de vorige delen nog wel eens gebeurde. Bij een hogere moeilijkheidsgraad komen er wel meer vijanden, maar in plaats van eindeloze kogelsponzen zijn het beter bewapende tegenstanders. Wat mij betreft een grote vooruitgang.
Nadruk op verkennen
De vuurgevechten zijn dus sterk verbeterd, maar tegelijk wordt er een stuk minder geschoten. De nadruk ligt deze keer echt op het verkennen van de omgevingen en navigeren van verraderlijk terrein. Meestal doe je dit met je maatje Sully of Sam, met onderhoudende gesprekjes die regelmatig écht grappig zijn. Je beloning voor het verkennen van de omgevingen ligt dan ook in het ontdekken van optionele conversaties en de welbekende schatten, waarvan er dit keer weer meer dan honderd te vinden zijn.
De puzzels zijn niet al te uitdagend, maar vormen wel een leuke afwisseling
Wat vernieuwing in de klautergameplay was hoognodig, daarom beschikt Nathan dit keer over een nieuwe gadget, waarmee hij een touw rondom balken en dergelijke kan slingeren. Op die manier zwaai je van punt naar punt, wat zo natuurlijk voelt dat het lijkt of je nooit anders hebt gedaan. Het vormt een welkome afwisseling bij het geklauter langs steile rotswanden en afbrokkelende ruïnes. Klimmen voelt natuurlijker dan ooit, nu je Nathan’s hand letterlijk van grip naar grip verplaatst.
Grafische pracht en praal
Naughty Dog haalt graag het onderste uit de kan op grafisch gebied, zoals ze op de Playstation 3 al hebben laten zien. Uncharted 4 vormt hierop geen uitzondering. De ene prachtige locatie na de andere trekt aan je voorbij. Nog nooit heb ik zoveel screenshots gemaakt tijdens het spelen. Toch doen die screenshots het geheel geen eer aan. Het is één prachtig vormgegeven geheel, waar je zelf doorheen moet lopen, langzaam met de camera pannend om alles in je op te kunnen nemen. Ook het geluid verdient een eervolle vermelding. Juist afgesteld maakt het de oorverdovende explosies, ratelende geweren en exotische locaties levensecht.
Met de photomode maak je de meest spectaculaire screenshots
Niets te zeuren?
Als reviewer speel je een game met een kritische bril op, zodat je ook de minpunten goed kan beschrijven. Mijn minpuntenlijstje is dit keer echter akelig leeg gebleven. Dit zijn de enige dingetjes: héél soms was er een dipje in de frame-rate, maar nooit hinderlijk. Daarnaast raakte ik een enkele keer afgeleid door de vele schatten die je kan verzamelen. Ik zou eigenlijk liever het verhaal ervaren, dan ook op spannende momenten bedenken dat ik nog even in het hoekje moet kijken. Daarnaast komt het een enkele keer voor dat het klimmen niet goed werkt. Vooral tijdens hectische momenten kan het wel eens slecht aflopen, omdat Nathan iets heel anders pakt dan de bedoeling is of juist helemaal niks.
Vooral verbeteringen
Van Uncharted 4 hoef je geen enorme vernieuwingen te verwachten, wel verfijningen van de bestaande formule terwijl er weer een nieuw episch avontuur aan je voorbijtrekt. Dat avontuur vind ik persoonlijk beter uitgewerkt en memorabeler dan ooit. Ik zou daarom nog veel meer willen vertellen: over mooie locaties, grappige dialogen en spectaculaire actiescenes, maar dat zou afbreuk doen aan de ervaring voor iedereen die de game nog gaat spelen. Uncharted 4 is een geweldige afsluiting van de serie (al weet Sony vast wel ergens een prequel tussen te proppen), die ik iedereen kan aanraden.
Ten tijde van het schrijven van de review waren de multi-player servers nog niet online. De score is gebaseerd op de single-player game.
Deze review is geschreven door Chris van Breda
Oordeel Uncharted 4: A Thief's End (PS4)
- Graphics 95
- Gameplay 90
- Originality 80
- Sound 95
- Replay 75
- Eindcijfer 90