Je wandelt een lokaal gameshopje binnen en opeens spot je een charmant videogamedoosje… maar er schittert een grote ‘vier’ op het frontje. Je hersenen beginnen al denkbeeldig te googelen: waar zijn die andere drie gebleven? Moet ik eerst de remaster van het origineel spelen? De vervolgen die nooit in het westen uitkwamen? De spin-offs? De mobile game??!! Blijf rustig! Raak niet geïntimideerd door dat viertje, je kunt Valkyria Chronicles 4 namelijk zonder problemen spelen en ook zonder enige ervaring.
Deeltje 4! Ik bedoel 7! Nee wacht … 1,5?
Het mag dan de vierde game zijn in de hoofdserie, of de zevende uitgave die de Valkyria Chronicles-titel draagt (als je echt alles meetelt), maar het speelt zich tegelijk af met de eerste game. Je zou kunnen zeggen dat het een soort ‘soft-reboot’ is. Ik ben geen liefhebber van die populaire term, maar het is een begrijpelijke keuze; Valkyria Chronicles was een toffe, charmante strategiegame… maar het mocht nooit een grote franchise worden in het westen doordat die gekke spin-offs en vervolgen minder goed waren, hier niet uitkwamen, of enkel op een PSP te vinden waren.
The same… but different
Gelukkig is dat nu anders, en kan iedereen aan de slag met dit splinternieuwe neefje van Fire Emblem. Valkyria Chronicles is namelijk eveneens een turn-based strategiegame, waarbij eenheden kunnen sneuvelen en voor eeuwig verdwijnen. Wel zijn er een aantal grote verschillen waardoor het totaal anders aanvoelt. Zo zijn de schattige soldaatjes op je speelveld geen riddertjes, maar soldaten met geweren. Het heeft iets weg van Europa rond de Tweede Wereldoorlog, maar het is een fictieve variant met een geromantiseerd animéstijltje, tussen de vage Imperial Alliance en aandoenlijke Atlantic Federation.
Rasters zijn ouderwets
Een belangrijker verschil ligt in het besturen van de personages; je krijgt net als in Fire Emblem een kaart met eenheden voor je kiezen, maar de gameplay is behoorlijk anders. Al je eenheden kunnen zich vrij bewegen, dus er is geen blokkerig raster waar je je aan houdt. Zodra je een personage kiest, krijg je ook de directe controle over dat personage in third-person. Je mag zelf rondrennen, richten, schieten, ontwijken en per ongeluk over landmijnen rennen. Net als in het origineel is het een vrij verfrissende mix van real-time en turn-based gameplay, waardoor Valkyria Chronicles echt aanvoelt als een eigen beestje.
Scheefschieters
Wel is het een beetje vreemd. Alhoewel je helemaal zelf mag scherpschieten, neermaaien en voor het eerst ook mortiertjes mag lanceren op afstand, werk je nog steeds met Accuracy. Het is geheel mogelijk dat er een soldaat recht voor je snufferd staat, eentje die je zeg maar ‘point-blank’ neerknalt, waarbij hij of zij nog net niet de loop van je geweer kietelt met zijn neus… en dan raak je toch de kartonnen doos die twee huizen verder staat.
More like guidelines than actual rules
Die combinatie van real-time vechten en turn-based strategie zorgt nog wel eens voor onverwachte taferelen, wat een beetje frustrerend kan zijn. Soms ligt het ook aan het gekke gamedesign: zo vertelt de game je uitgebreid dat je vuur kan gebruiken als strategisch element. Tanks zouden erdoorheen kunnen rijden en soldaatjes worden er niet zo vrolijk van. Nadat ik een ijzersterke verdediging hierop instel, blijft de vijandige tank geduldig wachten achter het vuur en rennen twee soldaten – door het vuur heen – mijn kamp binnen. Uiteindelijk verbranden ze levend, maar dankzij de gekke regels van de game konden ze toch nog even aanvallen voordat ze smolten, terwijl ik dacht dat dit niet kon.
Partypoopers
Het blijkt niet zo’n heel groot probleem; de normale moeilijkheidsgraad is best vergevingsgezind en lijkt rekening te houden met die willekeurigheid. De game gooit namelijk ook voortdurend nieuwigheden en verrassingen naar je toe om je plannen te verpesten. Soms ligt dat in nieuwe eenheden of elementen: denk aan supertanks, mist, vuurtonnen of mijnen. Evengoed in de opzet van missies: je moet iedereen uitmoorden, een punt bereiken, iets verdedigen, iemand redden, of misschien moet je tegen collega’s vechten om de laatste lading bacon. Het kan van alles zijn en regelmatig wisselt een missie halverwege van doel. Het is een beetje inconsistent, waarbij je de ene keer ziet dat alle eenheden met een volledig aantal levenspunten meereizen naar het nieuwe startpunt in zo’n veranderde missie. De andere keer komt er een supertank partypoopen aan de start van de tweede set, waarbij iedereen gewond en wel klaar zit als een stel makke rubberen eendjes. Mag je al je dooien gaan oprapen en het laatste uur herhalen.
Het blijkt niet zo’n heel groot probleem; de normale moeilijkheidsgraad is best vergevingsgezind en lijkt rekening te houden met die willekeurigheid. De game gooit namelijk ook voortdurend nieuwigheden en verrassingen naar je toe om je plannen te verpesten. Soms ligt dat in nieuwe eenheden of elementen: denk aan supertanks, mist, vuurtonnen of mijnen. Evengoed in de opzet van missies: je moet iedereen uitmoorden, een punt bereiken, iets verdedigen, iemand redden, of misschien moet je tegen collega’s vechten om de laatste lading bacon. Het kan van alles zijn en regelmatig wisselt een missie halverwege van doel. Het is een beetje inconsistent, waarbij je de ene keer ziet dat alle eenheden met een volledig aantal levenspunten meereizen naar het nieuwe startpunt in zo’n veranderde missie. De andere keer komt er een supertank partypoopen aan de start van de tweede set, waarbij iedereen gewond en wel klaar zit als een stel makke rubberen eendjes. Mag je al je dooien gaan oprapen en het laatste uur herhalen.
Oorlog valt mee
Enerzijds is al die strategische… ‘variatie’ echt welkom en zorgt het voor een strategiegame die nooit te eentonig wordt. Wel had er meer balans in gekund en de regels beter gecommuniceerd kunnen worden. Daarnaast is het wel leuk dat je steeds nieuwe soldaatjes krijgt en dat ze kunnen sneuvelen, maar in de praktijk hoef je zelden een moeilijke keus te maken. De game geeft je drie hele rondes de tijd om gewonden te redden, maar vaak genoeg haal je een deelmissie wel in een ronde of vijf, kan je makkelijk tien eenheden per ronde gebruiken en maakt het niet uit wie de redder is. Mocht je in het nauw gedreven worden, dan gebeurt het eerder dat je een missie helemaal faalt omdat je een bepaald kamp verliest, dan dat je zit te dubben of je die ene schattige scherpschutter gewillig opoffert om te winnen.
Schaken of dammen?
Er zijn strakkere games op de markt: zo is Into The Breach een roguelike-strategiegame die keihard is. Soldaten die sterven zijn dood, punt. Wel krijg je bijvoorbeeld eenmaal per level de kans om iets terug te draaien, maar veel meer speling krijg je niet. Het gevolg is dat je voor elke zet gaat nadenken als een professionele schaakspeler en je alle mogelijkheden simuleert in je hersenpan. Valkyria Chronicles speelt vrij anders, wat minder puzzelachtig en wat meer gefocust op actie. Dat kan een bewuste keus zijn geweest, en toch denk ik dat SEGA een kans heeft laten liggen om de formule bij te schaven voor dit nieuwe deel, om de balans tussen geluk en strategie even sterk te maken als in concurrerende games.
RIP Batallion Wars
Valkyria Chronicles mag dan niet perfect zijn qua regels en strategie, het maakt wel veel goed met de unieke opzet. Dat je alle eenheden direct mag besturen in zo’n game is iets wat ik vroeger altijd al wilde als ik bijvoorbeeld Advance Wars speelde. Batallion Wars was daar dan het antwoord op, maar dat was het allemaal net niet. Valkyria Chronicles weet wel de genres leuk te mixen, waarbij een missie echt lekker weg speelt met een hoog tempo. Dit omdat je niet steeds zit te wachten totdat jouw eenheden alle zetten voor je uitvoeren, maar je zowel de strategie mag uitvogelen als de actie uitvoeren. Dat je ook steeds mag afwisselen tussen zoveel verschillende eenheden, personages en wapens zorgt voor nog meer leuke variatie. Het enige aspect waarin Valkyria Chronicles een beetje traag voelt is in de lange gesprekken en cutscenes, waarbij je al gauw een half uur op X zit te drukken om door het verhaal heen te bladeren.
Prentenboekjes
Gelukkig heeft Valkyria Chronicles wel een leuke presentatie. Zowel Engelse als Japanse stemmen zijn aanwezig, het menu is een boek waar je doorheen bladert en de artstyle is ook niet verkeerd. De graphics zijn redelijk simpel, een beetje richting het PS2/3-tijdperk. Doordat er echter een laagje van potloodlijntjes overheen ligt, de resolutie hoog zat is en de gezichten een prima animestijltje kennen, stoor je je zelden aan de graphics. Er vliegen steeds ‘kablam’-woordjes door je beeld, en zijn er getekende achtergrondjes en een lieflijk sfeertje dat doet denken aan een ouderwets prentenboek.
Romantische wereldoorlog
Je bent makkelijk zo’n dertig tot vijftig uur bezig met het verhaal. Nu zijn er niet eens zo superveel missies, maar het worden aangevuld met vele optionele zijmissies, verhalen, geklooi in menuutjes met upgrades en gezellig bijkletsen met soldaten. Er zijn niet superveel vernieuwingen vergeleken met het origineel, buiten bijvoorbeeld de mortiertjes en een systeem waarbij een gesneuvelde soldaat een bonusaanval krijgt. Wel is het mooi dat SEGA begrepen heeft wat de charme was van het origineel, en is de solide gameplay daarvan weer teruggebracht.
Het verhaal blaast je niet per se van je sokken en de strategiegameplay is misschien imperfect. Valkyria Chronicles is echter wel zodanig charmant, kent zo’n goed tempo en het kernidee speelt zo lekker weg, dat het een prima game is als je houdt van turn-based strategy met een uniek tintje. Als je perfecte balans en brute actie zoekt, moet je misschien uitwijken naar andere strategiegames. Houd je daarentegen van een geromantiseerde blik op oorlog, verfrissende gameplay of prentenboekjes, kras dan die vier van het doosje en begin in de wereld van Valkyria Chronicles. Wel eerst kopen natuurlijk.
Deze recensie is geschreven door Martijn Hamerling
Oordeel Valkyria Chronicles 4 (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay 85
- Originality 85
- Sound 80
- Replay 85
- Eindcijfer 83
9.9
422 )
09-10-2018 23:45
1)
10-10-2018 08:40
