Londoff
Wheels of Destruction speelt zich af in post-apocalyptische versies van bekende steden. Zo zien we een Londen waar alleen de Big Ben nog van overeind staat en is omgeven door groene smurrie. Daarnaast kunnen versies van Tokyo, Parijs en Seattle worden aangedaan, maar ook hier is het voornamelijk alleen nog de naam die aan de stad doet denken. Hoewel de graphics niet slecht zijn, zien de maps er weinig geïnspireerd uit en overheersen grauwe kleuren. Leuke veranderingen in de maps zijn de hoogteverschillen en verschillende shortcuts. Soms kun je door bepaalde portalen rijden, waardoor je naar een ander gedeelte van de omgeving wordt verplaatst, of kun je door het rijden over een springschans, gecombineerd met je turbo een goede positie veroveren.
Één stickie
In de gameplay gaat het echter echt mis met de game. Al bij de eerste rit valt een groot manco op: schieten en sturen gaat met dezelfde analoge stick. Dit levert op sommige momenten flink wat frustratie op, doordat je dus altijd automatisch op iemand afrijdt wanneer je op hem richt. Hierdoor is er nooit sprake van spannende achtervolgingen of slimme tactiek, maar wordt er in de praktijk alleen frontaal op elkaar afgereden, om zo elkaar in het vizier te houden. Wel heeft de gameplay een kleine twist, waardoor het iets minder voorspelbaar wordt. Het is namelijk met een goed gelukte salto mogelijk om een deel van je schild te herstellen. Dit is leuk bedacht, maar is verder niet echt goed uitgewerkt. Een pluspuntje aan de game is ook het diverse schiettuig. De wapens hebben allemaal zo hun eigen voor- en nadelen. Zo kun je bijvoorbeeld gaan voor snelle raketten waardoor je veel kunt schieten, of voor bommen die in één schot de vijand tot zwijgen kunnen brengen, maar erg lang erover doen om te herladen. Helaas weten de ontwikkelaars ook deze feature te verpesten door de vlammenwerper flink ‘overpowered’ te maken. Wanneer een vijand eenmaal in brand staat is deze vrijwel verdoemd, waardoor het spel erg oneerlijk wordt. Ook de raketten die automatisch hun doel zoeken zijn te sterk.
Te weinig
Wheels of Destruction maakt nergens echt indruk mee en helaas kan dat ook over het aantal wedstrijdmodi worden gezegd: alleen de klassiekers (Team) Death Match en Capture the Flag zijn aanwezig. Een originele modus, waarin bijvoorbeeld de combinatie van schieten en tricks verder was uitgewerkt dan alleen de schildsalto (zoals eerder beschreven), had het spel nog enigszins kunnen redden. Ook een offline split screen modus had de game wel kunnen gebruiken.
Conclusie
Wheels of Destruction heeft potentie, omdat een combinatie van schieten en racen simpelweg heel leuk kan zijn. Helaas is de game echter een mislukte poging en zelfs de kleine prijs van tien euro niet waard. Er zijn te weinig gamemodi, de gameplay steekt slecht in elkaar en de wapens zijn niet aan elkaar gewaagd. Alleen over de insteek van de maps en de graphics kan weinig worden geklaagd. Er kan dan ook niet worden gezegd dat met deze game geen enkel moment van plezier te beleven is, maar dat geldt voor een gratis IKEA-potloodje ook. Kies liever voor het verwrongen metaal zelf dan voor de vernietigingsbanden die het veroorzaken.
Deze review is geschreven door Wouter Versluijs
Oordeel Wheels of Destruction (PS3)
- Graphics
80 - Gameplay
40 - Originality 40
- Sound 70
- Replay 40
- Eindcijfer 45