Om te beginnen zijn het verhaal, de setting en de personages erg sterk uitgewerkt. De presentatie van het verhaal wordt bijvoorbeeld door middel van in elkaar overlopende scènes getoond, waardoor het verhaal een dynamisch geheel krijgt en lijkt het alsof je ook meer bij de actie betrokken wordt.
Vooral je hoofdpersonage, William ‘B.J.’ Blazkowicz, wordt op een elegante manier uitgediept. Tijdens het spelen zul je namelijk geregeld zijn gedachten over vervlogen tijden voorbij horen komen. Deze innerlijke monologen geven je wat extra inzicht in zijn kijk op de gruwelijke daden die hij heeft moeten aanschouwen tijdens zijn illustere carrière.
Wolfenstein The New Order is een game die in veel opzichten teruggrijpt naar vervlogen tijden. Zo heb je de mogelijkheid om te dual-wielden. Gamers die Call of Duty spelen zullen af en toe wel twee handguns in handen hebben gehad, wat in de jaren negentig films van John Woo eigenlijk wel de norm was, maar of ze met twee enorme shotguns, twee machinegeweren of sniper rifles chaos hebben aangericht is maar de vraag. In shooters van de jaren negentig was dit vrij gangbaar, maar tegenwoordig zie je eerder dat gamers met een enkel geweer door scopes turen om een headshot te kunnen maken.
Dat is niet het enige waarin The New Order teruggrijpt op vervlogen tijden. Zo zul je geregeld medpacks moeten oppakken om je energie te doen herstellen. Er is nog wel sprake van een zekere mate van zelfherstellende energie, maar dat gaat slechts in gedeeltes van 20 hp. Word je dus te vaak geraakt, dan zul je goed op je hoede moeten blijven om te voorkomen dat je voortijdig sterft. En afhankelijk van de moeilijkheidsgraad zal dat ook zeker gebeuren. Ik speelde het spel zelf op de Über moeilijkheidsgraad, omdat ik er een hekel aan heb dat games de hoogste moeilijkheidsgraad (en desbetreffende trophy/achievement) pas toegankelijk maken als je het spel op een lagere moeilijkheidsgraad hebt uitgespeeld.
Grafisch weet het spel een unieke sfeer neer te zetten. Er zijn donkere en grauwe omgevingen zoals kastelen en werkplaatsen, semi-futuristische nazi’s in pantsers vergezeld door robothonden en simplistische wapens die desondanks toch ontzettend tof zijn om chaos mee te veroorzaken. Alles ziet er op de PS4 in ieder geval goed uit. Het zal echter geen prijzen winnen qua textures en er zijn zeker mooiere titels op deze console te vinden, maar de artstyle en de sfeer maken veel, zo niet alles, goed. Qua muziek is er de “orchestral score” en deze wordt hier en daar afgewisseld met wat Metal muziek. Dat klinkt misschien wat vreemd maar het is iets wat in de praktijk heel erg goed bij de duistere sfeer en het nihilistische uiterlijk van de nazi’s past.
Dan misschien wel het belangrijkste punt. De herspeelbaarheid. Waar veel, zo niet alle, shooters tegenwoordig gebruik maken van een multiplayer, heeft New Order deze modus volledig genegeerd. Mijn eerste reactie was een lichte verbazing voor deze keuze. Maar na het spelen van de campaign, die zeker goed is voor twaalf uur gameplay de eerste keer, had ik niet het gevoel dat Wolfenstein The New Order qua hoeveelheid content daardoor iets tekortschiet. Zeker niet aangezien het spel je, in het begin van het verhaal, een keuze voorschotelt die het verhaal beïnvloedt qua gebeurtenissen en personages die je tegenkomt. Daarnaast zul je een paar andere routes door levels kunnen vinden die anders afgesloten blijven. Afgezien van deze twee verschillende verhaallijnen zitten de zestien chapters die het spel rijk is (eigenlijk dus 32, aangezien er nuance verschillen in zitten) werkelijk volgepropt met verborgen gangen, voorwerpen, concept-art en geheime folders die je meer inzicht in de praktijken van de nazi’s geven.
Normaal gesproken kan het lastig zijn om deze verborgen voorwerpen te vinden, aangezien ze niet op de kaart worden aangegeven. Gelukkig lopen er in elk level commandanten rond. Als je deze uit weet te schakelen zonder ze te alarmeren, worden de verborgen voorwerpen op je kaart aangegeven met een vraagteken. Het is dan simpelweg een kwestie van de kaart volgen en de verborgen goodies op te sporen. Het is misschien een kleinigheid op het gebied van gameplay, maar ik vind dit soort details echt iets toevoegen aan de ervaring. Het zorgt er in ieder geval voor dat je een stuk voorzichtiger te werk gaat, je weet aanvankelijk namelijk niet waar zo’n commandant in het level rondloopt.
Het zijn dat soort extra’s en lagen die ervoor zorgen dat ik Wolfenstein The New Order echt heel veel gespeeld heb de laatste tijd. Nog afgezien van het feit dat ik dit voor de review moest doen, bleef ik maar terugkomen om nieuwe dingen te ontdekken en upgrades voor wapens te verzamelen tijdens het spelen. Het enige wat je de game aan kunt rekenen is hoeveel tijd iemand in het verhaal wil steken. Dat zou de replaywaarde wat naar beneden kunnen halen. Maar ik heb na mijn eerste play-through alleen maar meer zin gekregen om de overgebleven perks te verdienen en eens op de laagste moeilijkheidsgraad chaos te veroorzaken zonder me druk te maken over elk vuurgevecht.
Oordeel Wolfenstein: The New Order (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
90 - Originality 80
- Sound 85
- Replay 75
- Eindcijfer 85
1882 )
02-06-2014 00:25
9)
02-06-2014 00:27
