Een schoolreis des doods
Waar we in Famicom Detective Club moorden op moeten lossen, moeten we ze hier juist plegen. World’s End Club komt namelijk uit het gezamenlijke brein van Takumi Nakazawa, Kotaro Uchikoshi en Kazutaka Kodaka. Die laatste twee zijn verantwoordelijk voor de Zero Escape- en Danganronpa-games, wat allebei series zijn waar een zogenaamde ‘Death Game’ centraal staat: een spel waar vaak onvrijwillige participanten één voor één afgeslacht worden tot er een winnaar overblijft. Het begint allemaal met een onschuldig schoolreisje. In de verte zie je dat Tokyo vernietigd wordt door een grote meteoriet waarna de schoolbus een ongeluk krijgt. Je wordt wakker in een onderwaterpretpark en verwelkomd in een ‘Game of Fate’ door een soort vliegende nar met de naam Pielope. Na ongeveer een uur gespeeld te hebben blijkt dat er in World’s End Club meer aan de hand is dan in de gebruikelijke Death Game. Wat dat is gaan we niet verklappen, maar al gauw reis je alsof je een soort oosterse versie van Death Stranding aan het spelen bent van de ene kant van Japan naar de andere op zoek naar antwoorden.
Paden en personages
Wat dat betreft is World’s End Club een spel vol verrassingen. We zouden het verhaal bijna Yoko Taro-achtig willen noemen. Net als in zijn NieR-spellen word je in World’s End Club bijvoorbeeld na de credits weer op een punt midden in het verhaal gedropt om een ander pad te bewandelen en zo tot het daadwerkelijke einde te komen. Qua gameplay is de game helaas wat minder verrassend. Wanneer je niet aan het lezen bent, ben je aan het platformen. Dit gaat echter zo sloom en zweverig dat hier weinig voldoening uit te halen valt. Naarmate je vordert in het verhaal krijgt ieder van de twaalf kinderen van de ‘Go-Getters Club’, de speelbare groep kids uit het spel, een eigen kracht die van pas komt tijdens het platformen. Zo kan Mowchan in steen veranderen, Tattsun schiet elektriciteit etc. Echter kun je tijdens het spelen nooit handmatig wisselen van personage, wat dus betekent dat de puzzels die je voorgeschoteld krijgt ook nooit veel denkwerk van je verwachten.
Af en toe vind je een clue waar je later in de game iets aan hebt, maar ook daar is de uitdaging ver te zoeken, aangezien zo’n beetje alles door het spel wordt voorgekauwd. Tijdens onze ongeveer 12 uur-durende speelsessie zijn we veelvoudig doodgegaan, maar dit kwam puur door de trage gevechtsanimaties van de personages of omdat ze zich bijvoorbeeld niet vastgrepen aan een rand na een sprong en dus de afgrond in sukkelden. Het is al geen moeilijke game en dan speelt het ook nog eens niet zo lekker. Erg jammer.
Audiovisueel sterk
Wat gelukkig wel fraai in elkaar steekt is de audiovisuele presentatie van het spel. De personages zijn ontworpen door Takegarou, een bekende Japanse illustrator die eerder onder andere character designs heeft gedaan voor Pokémon Sun & Moon en Sword & Shield. De game ziet er niet altijd even scherp uit, maar door het leuke grafische cartoonstijltje valt dat vaak niet echt op. De muziek van componist Jun Fukuda, die we kennen van onder andere Danganronpa en No More Heroes, is erg gevarieerd en ligt lekker in het gehoor. Bijna ieder level of verhaalsegment is voorzien van een eigen nummer, dus vervelen doet het niet snel. Qua stemmen kun je in World’s End Club kiezen voor Japans of Engels en hoewel wij het meerendeel van ons avontuur met Japanse stemmen hebben doorgebracht leverde de Engelse cast prima werk toen we het uitprobeerden. Handig is ook dat je de tekst van het spel ook in het Nederlands in kunt stellen. Deze vertaling steekt van wat wij gezien hebben prima in elkaar, al is ‘ie soms wel wat kinderlijk.
Hoewel het spel qua stijl nogal kinderlijk aandoet heeft het niet voor niets een 16+ sticker op het doosje. World’s End Club is op momenten verrassend duister en de hoeveelheid jolige dansjes en vrolijke liedjes die tussendoor voorbij komen veranderen daar weinig aan. Je hoeft je geen zorgen te maken dat de ledematen je om de oren vliegen, maar de materie die besproken wordt is af en toe behoorlijk zwaar. Niet geschikt voor de kleintjes dus, of je moet al vragen willen beantwoorden over de dood en de zin van het leven.
Aan de prijzige kant
World’s End Club is een leuk avontuur geworden dat je meeneemt naar veel iconische spots in Japan. Denk hierbij aan bijvoorbeeld de Tokyo Tower en Kani Doraku; het bekende krabrestaurant in Osaka met een enorm schaaldier aan de gevel. Het is dan ook jammer dat de gameplay die dit avontuur aan elkaar rijgt eigenlijk niet zo goed uit de verf komt. Voeg daar aan toe dat het spel op moment van schrijven €39,99 (€49,99 voor een fysiek exemplaar) kost, terwijl je de eerste helft voor nog geen €5 op Apple Arcade kunt spelen (of de tweede helft daar ook beschikbaar komt is momenteel helaas een raadsel), en wij vinden het moeilijk om World’s End Club voor de volle pond aan te raden. Mocht je na deze review nou twijfelen of het iets voor jou is, geef de demo die je in de eShop kunt downloaden dan zeker eens een kans.
Conclusie
Hoewel World’s End Club nogal kinderlijk oogt is het spel niet heel geschikt voor kids. De game vertelt een tof verhaal met bijzondere twists dat ons regelmatig verrast heeft, maar de slappe, soms zelfs frustrerende gameplay waarmee het spel aan elkaar hangt weerhoudt de game er van een echte aanrader te zijn.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
3384 
1)
27-05-2021 19:10
.