De stad die nooit slaapt
In deze ruige omgeving ontvouwt zich, als een ware Japanse maffiafilm, het plot van Yakuza 4. Het verhaal wordt verteld in tussenfilmpjes die soms wel 10 minuten kunnen duren. Dit is erg lang en daar moet je tegen kunnen, maar de goede voice-acting en subtiele grapjes zorgen dat je met plezier blijft kijken. Gek is wel dat je soms opeens van het filmpje overgaat naar het doorklikken van ingame tekstblokken. Buiten de filmpjes wordt er niet gesproken en dat doet wel een beetje af aan de sfeer die in de filmpjes wordt neergezet.
In Yakuza 4 worden de hoofdrollen vertolkt door vier personages. Aan het eind komen hun schijnbaar losstaande verhalen samen in een sterke finale. Je begint als de mysterieuze geldlener Shun Akiyama, gevolgd door onder andere een corrupte politieagent en een bajesklant die geweld niet schuwt.
Het verhaal is sterk, maar is in het begin soms wat lastig te volgen voor nieuwkomers. Doordat alles Japans gesproken is, moet je goed de ondertiteling lezen. Er worden zoveel namen over tafel gegooid dat je vooral in het begin nogal eens in de war zal zijn over wat er nu precies aan de hand is. Wil je echt alles begrijpen dan zou je eigenlijk een schoolbord de kamer in moeten schuiven om alle connecties op een rij te zetten.
Dit is jammer, maar de hoofdlijnen en het verraad en bedrog wat de hoofdpersonages tot hun handelingen motiveert, haal je er wel uit. Heb je eerdere delen gespeeld, dan zal je sneller alles begrijpen omdat je de verschillende familienamen en dergelijke al kent. Voor de nieuwkomers is er wel een uitgebreide videokamer waar je een samenvatting van de verhalen uit eerdere delen kunt bekijken.
Typisch Japanse tintjes
Met alle personages kun je in Kamurocho gaan en staan waar je wilt. De stad valt op grafisch gebied wat tegen, zo is er maar weinig veranderd ten opzichte van het twee jaar oude Yakuza 3. Gebouwen zien er saai en eentonig uit, bewoners die over straat lopen verschijnen opeens voor je en mensen die langs je liepen zijn plots verdwenen als je omkijkt.
Ook de stadskaart voelt gedateerd. Waar hoofdmissies duidelijk worden aangegeven, wordt dit niet gedaan bij zijmissies. Hier moet je dus zelf uitzoeken waar je moet zijn. Een markering neerzetten op de kaart, iets wat je inmiddels mag verwachten bij een sandbox game als deze, is niet mogelijk.
Door de stad lopen is echter geen vervelende bezigheid. Typisch Japanse zaken als minisupermarktjes, karaokebars en de arcadehallen waar je met een grijpmachine voor één euro kunt proberen een beest te winnen, brengen de stad tot leven.
Grof geweld
Gedurende je wandeltochten in de stad wordt je zo nu en dan aangevallen door allerlei straattuig. De gevechten zijn erg gemakkelijk, maar geven wel een vreemde vorm van voldoening. Klappen lijken hard aan te komen en het bloed gutst van het scherm af. Rake klappen doen je HEAT meter stijgen, wanneer deze vol is, kun je je tegenstanders met een extra groffe combinatie in elkaar slaan. Dit kan met een wapen dat je oppakt, zoals een flessenkrat, een bureaustoel of een fiets, maar ook gewoon met de blote hand, waarbij je bijvoorbeeld met kracht iemand tegen een lantaarnpaal kunt gooien. Zo’n speciale aanval wordt getoond in slow- motion om het allemaal net iets spectaculairder te maken. Gevechten leveren je weer een bak ervaringspunten op die je kunt omwisselen voor nieuwe vechtbewegingen.
Gigantisch
Na de eerste 3 uur speeltijd had ik pas 1,49% van het spel gezien. Er is dan ook bizar veel te doen. Naast het hoofdverhaal heb je allerlei zijmissies. Deze zitten enorm goed in elkaar en dragen bij aan de vorming van je personage. Zo kom je er bijvoorbeeld achter wat de beweegredenen van Akuyima zijn om geld zonder rente uit te lenen. Niets is voor niets in de wereld, en al snel kom je te weten dat dat gezegde ook in dit geval geldt.
Het komt ook nog wel eens voor dat in een latere fase verschillende zijmissies samenkomen en weer een nieuwe zijmissie vormen. Zo wordt je nog eens extra beloond door zijmissies te voltooien, wat veel voldoening geeft.
Naast het de missies kun je ook de stad verkennen om te gaan biljarten, kluissleutels te zoeken, te vissen in de haven, een illegaal casino te bezoeken om te gaan pokeren of blackjack te spelen. Of als je meer houdt van managen dan kun je je gastvrouwen in je clubs trainen, of een massageboetiek bezoeken, waar je een bizar mini spelletje moet doen als je een massage neemt. Hierbij fluistert een knap meisje, met bedekte decolleté, allemaal nonsens in je oor en moet je op het goede moment de juiste knoppen indrukken.
Conclusie
Hoewel het verhaal in Yakuza 4 langzaam op gang komt, pakt het uiteindelijk heel goed uit. Doordat er sprake is van meerdere hoofdpersonen is het ook nog eens erg vernieuwend. De graphics zijn dat helaas niet, maar na een korte tijd valt dat je niet meer op en wil je alleen maar meer Yakuza. Liefhebbers van de vorige delen en van series als The Soprano’s kunnen dit vervolg met een gerust hart in huis halen.
Deze review is geschreven door Yorn
Oordeel Yakuza 4 (PS3)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 70
- Sound
60 - Replay 80
- Eindcijfer 75
748 )
10-04-2011 11:12
2)
21-04-2011 08:55
