Wie weet het nog, zijn eerste game-ervaring? Laat ik jullie mijn ‘eerste keer’ eens piekfijn bijbrengen. Het was Mario Kart, voor de SNES. Natuurlijk had ik wel eens van racen gehoord, maar rode schilden en bananenschillen had ik nog nooit bij een wedstrijd op TV gezien. Maar daar gaat het niet om, ik dwaal af. Een vriend van mij overhandigde mij de controller en vol bewondering pakte ik deze maar wat gretig aan. Lakitu gaf aan dat de gaspedalen ingedrukt moesten worden en daar ging ik, met mijn tong uit mijn bek, een dikke slijmklodder op de vloer achterlatend. Bij iedere bocht helemaal mee leunen, naar links, naar rechts. Kwam als achtste over de finishlijn en gaf trots (ik was tenminste geen negende!) de controller terug aan de vriend. Toen pas merkte ik dat hij huilend van het lachen over de vloer aan het rollen was. Heh, wat? Moest dat niet, mee leunen? Een eigenschap die eigenlijk niemand onbekend voorkomt…
Prehistorische Aantrekkingskracht
En hier zitten we dan, anno 2005. Volgens mij heeft iedereen die een gamesite het mee leunen zo wel een beetje afgeleerd. Is dat nou even vervelend, het zou nou nú juist zo goed van pas komen! Nou beste vriendjes en vriendinnetjes, wat is nu het geval? Een geest heeft per ongeluk Yoshi Island in een boek veranderd en is niet van plan het zomaar ongedaan te maken. Daarom springt een Nintendo-held op bladzijde 1 te hulp. Het is aan Yoshi om het eiland weer back to normal te krijgen. Dit doet die door op een GTA-achtige manier opdrachten van jan en alleman aan te nemen. Zo verplaatst hij zich door de hoofdstukken heen, maar krijgt hulp uit onverwachte hoek. De zwaartekracht besluit Yoshi zijn kracht te lenen en dat komt maar goed uit, want zonder had Yoshi het niet gekund (wat een toeval trouwens!). De bewegingssensor in de GBA-cassette vangt drie standen op: zwaartekracht links, rechts en normaal. Wat moet je je daarbij voorstellen?
Stel: je buren verhuizen en er komt aan de linkerkant opeens een ongelofelijk lekker wijf wonen. Aantrekkingskracht verplaatst naar links en jij kan zo makkelijk over de linkermuren van je huis lopen. Pas wel op trouwens, want alle losse objecten in je huis zien ook wel wat in dat buurmeisje van je. Gaat ze een kopje suiker halen bij je buren aan de andere kant (ze vindt jou maar een viespeuk) dan slinger je opeens naar de andere kant van het huis en begint alles in je huis ook naar de rechterkant te rollen.
Nu heb jij de controle over het buurmeisje (Yoshi valt ook wel op blonde, onschuldige meiden). Beweeg bijvoorbeeld je GBA iets naar rechts en Yoshi kan over de muren aan de rechterkant lopen, maar er zullen ook ballen de rechterkant op rollen, als je een parachute-Yoshi bent zweef je naar rechts maar ook platforms zullen naar rechts uitrollen. Pim zal trots op je zijn.
Graphics & Sound
Voor Universal Gravitation trok Nintendo een soort 3D-achtige stijl uit de kast, die sommige misschien ook wel kennen uit Yoshi’s 64-bit avontuur. Toen pakte het vrij goed uit, nu niet. Niet dat de stijl zelf er zo lelijk uit ziet, maar wel de werelden, vijanden en personages. Vooral je opdrachtgevers zien er zo ongelofelijk ongeïnspireerd uit, dat ik me er aan begon te irriteren. Heel erg zonde, want we weten dat Nintendo veel beter kan.
Het geluid is vrij onopvallend, maar als je erop gaat letten, beginnen de simpele deuntjes je langzamerhand op de zenuwen te werken. Zo komt eigenlijk de hele presentatie een beetje goedkoop over. De menu’s zijn verre van uitnodigend en dit alles doet je echt een beetje denken aan een uit de budgetbak geviste game.
Gameplay
Oké, het zwaartekracht-gedoe snap je nu hopelijk een beetje. Maar hoe is het nou uitgewerkt? Universal Gravitation bestaat dus zeg maar uit missie’s. Aan het begin van een ‘level’ zegt een blob met ogen dat je vijf vijanden moet verslaan of 10 munten moet verzamelen, niets nieuws hier dus. Als ze alles nou op speciale plekken stoppen, dat je moet zoeken, dan had er misschien nog een uitdaging in gezeten. Dit is saai, uitgekauwd en te simpel.
Om er wat ‘diepgang’ in te brengen is er de mogelijkheid in sommige gebieden om van vorm te veranderen. Zo verander je diverse malen in een parachute of boot. Leuk, maar ook niet meer dan dat. Het is wel leuk dat het hele zwaartekracht-idee wel goed werkt. Bij alles lijkt het wel een rol te spelen en dat is erg tof. De puzzels zijn wel erg simpel, meestal omdat ze maar uit één handeling bestaan, dus bijvoorbeeld even de GBA naar links kantelen en voilá.
De lengte is ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Vijf werelden met een aantal levels klinkt misschien veel, maar omdat de levels meestal uit drie kamers bestaan, ben je er in een poep en een scheet mee klaar. In de games kun je om een of andere vage rede ook eieren redden (en nee, die kun je niet weggooien) en die kan je in een soort plakboek bekijken. Zo kun je er bijvoorbeeld achterkomen dat een roze eitje Fluffy heet…en dan? Niks, je kunt er naar kijken en zijn naam achterhalen, maar meer is er niet mee te doen. Nergens voor nodig dus.
Conclusie
Het idee achter Yoshi Universal Gravitation is leuk. Er is goed over nagedacht, maar je went er aan en na een tijdje is er niets speciaals meer aan te ontdekken. Ook de graphics laten gemengde gevoelens achter. De stijl is prima, maar waarom moet het dan allemaal gelijk zo lelijk worden uitgevoerd? Sfeerverpestend en erg goedkoop.
Door dit alles is Universal Gravitation leuk om even te spelen, maar vervalt het al snel na een matig spel. Wil je dan toch persé een game hebben met Yoshi in de hoofdrol? Koop dan Touch & Go voor de DS…
Oordeel Yoshi`s Universal Gravitation (GBA)
- Graphics
55 - Gameplay
65 - Originality
- Sound 60
- Replay
40 - Eindcijfer 60
7446 )
11-09-2011 05:10