Alan Wake werd aangekondigd op de E3 in 2005. Toen ik die trailer zag werd ik gelijk verliefd op deze game. De sfeer, de graphics, het thema, alles sprak me extreem aan, en ik kon niet wachten om de game te kunnen spelen. Jammer genoeg werd de release keer op keer uitgesteld, dus spelen zat er de komende 5 jaar niet in. Een aantal dagen geleden was het dan toch eindelijk zover; ik kon de Alan Wake disc in mijn XBox plaatsen.
Alan Wake is ontwikkeld door Remedy Entertainment, een ontwikkelaar die met de Max Payne serie al heeft bewezen dat ze in staat zijn een fenomenale sfeer neer te zetten. Sfeer speelt ook in Alan Wake een enorme rol. Alleen al het introfilmpje straalt een heerlijke sfeer uit, van zo’n afgelegen bergdorpje, afgesneden van de beschaving, waar iedereen elkaar kent. Alan Wake draait, heel toepasselijk, om Alan Wake, een beroemde schrijver. De laatste tijd zit hij echter met een writers block. Zijn vrouw besluit hem mee te nemen op vakantie naar het dorpje Bright Falls, in de hoop dat hij daar inspiratie opdoet voor een nieuw boek. Alan zelf wil echter even rust van het toetsenbord, en nadat zijn vrouw aandringt dat hij moet gaan schrijven krijgen ze ruzie. Alan loopt boos naar buiten, maar hoort al snel zijn vrouw gillen. Als hij terugkeert in het huis is ze verdwenen. Ik ga niet teveel verklappen, maar hierna ontvouwt zich een extreem ingewikkeld, maar ook extreem intelligent, plot. Het is duister, mysterieus en je zult het waarschijnlijk nog niet helemaal begrijpen na een enkele speelbeurt, maar dat is meestal juist een teken van een goed plot.
De manier waarop het plot verteld wordt is ook zeker noemenswaardig. Alan Wake maakt gebruik van prachtige cutscenes, die extreem filmisch aanvoelen. Daarnaast is de game verdeeld in zes episodes, die in de stijl van een TV-serie worden gebracht. Aan het begin krijg je ook een “previously on”-terugblik te zien, mocht je vergeten zijn wat er precies aan de hand was. Al snel na de verdwijning van zijn vrouw Alice vindt Alan mysterieuze pagina’s van een manuscript, waar zijn eigen naam op staat. Hij kan zich echter niet herinneren dat hij dit geschreven heeft. Al snel blijkt dat alles wat in het manuscript staat ook echt te gebeuren staat. In de game vind je regelmatig een pagina van dit manuscript. Dit ondersteunt de verhaalvertelling door de cutscenes en de gedachten van wake die je tijdens de gameplay hoort. Wat ik wel een beetje jammer vond, was dat op deze pagina’s soms al een gebeurtenis iets te uitgebreid werd uitgelegd, voordat je die gebeurtenis ook daadwerkelijk meemaakte. Zo wist ik op een gegeven moment al hoe een gesprek met een agent ging verlopen, voor ik dat gesprek voerde. Een game die zijn eigen verhaal spoilt is in mijn ogen toch wel een beetje jammer, en ik besloot dan ook al snel het manuscript pas aan het einde van de episodes door te lezen.
Naast een goede sfeer en een briljant verhaal is Alan Wake ook op het gebied van audio en graphics uiterst indrukwekkend. De graphics zijn echt adembenemend. De omgevingen zijn zo prachtig dat je er uren naar zou kunnen staren, en ook de rest van de game ziet er zeker niet slecht uit. Het is wel een beetje jammer dat de lippen soms wat vreemd lopen tijdens gesprekken, maar daar hebben wel meer games last van. De voice-acting in Alan Wake is minstens zo goed. Alle karakters hebben een stem die je bij ze zou verwachten, en niets klinkt geacteerd of geforceerd. Naast de voice-acting is het geluid sowieso noemenswaardig. Als je door een gebouw loopt hoor je overal om je heen het hout kraken, en bij een boswandeling hoor je overal om je heen geluiden die ervoor zorgen dat je om de paar minuten met je zaklamp angstig de omgeving afzoekt. Alan Wake is een audiovisueel meesterwerkje.
De game maakt erg slim gebruik van licht en donker. De duistere macht in Bright Falls neemt de bewoners van het dorpje over, wat ervoor zorgt dat ze in het donker onschadelijk zijn voor wat dan ook. Dit geeft de gevechten in de game een extra dimensie. Je moet eerst met je zaklamp de duisternis ‘wegbranden’, voordat je een vijand met een vuurwapen te lijf kunt gaan. Leuk is ook dat de vijanden hun eigen karakter nog wel behouden. Als een parkwachter overgenomen wordt door de duisternis zal hij met een lugubere duistere stem tegen je lopen lullen over jachtvergunningen, terwijl hij je probeert te onthoofden met een bijl! Briljant, en stiekem nog best eng. De duisternis kan echter niet alleen mensen overnemen, maar ook objecten. Je zult het gevecht aan moeten gaan met onder andere bulldozers en een stoomtrein. Hier had echter wel wat meer in gezeten, nu komt het neer op een paar keer ontwijken en snel weer je zaklamp erop zetten om de duisternis weg te branden.
Alan Wake biedt echter wel een aantal leuke kleine toevoegingen aan de combat. Zo vind je al snel een flare gun. Dit ding schiet een lichtpijl die in een grote rode knal ontploft, en daarmee alle vijanden in de omgeving uitschakelt. Hetzelfde resultaat hebben de flashbang grenades. Als je omsingeld bent door vijanden kun je ook nog snel een flare op de grond gooien. Dit schakelt de vijand niet uit, maar brandt wel een deel van de duisternis weg en zorgt ervoor dat je in elk geval weer wat ademruimte krijgt. Voor je denkt dat de combat met al deze snufjes veel te makkelijk wordt, zal ik je even uit de droom helpen. Alan Wake kan soms nog best pittig zijn. Je zaklamp is namelijk niet de meest zuinige ter wereld. Je kunt ervoor kiezen het licht te “boosten”, waarmee je beduidend sneller de duisternis weg kunt branden, maar als je dit doet zuipt je lamp binnen een seconde of twintig de hele batterij leeg. Je kunt er dan voor kiezen nieuwe batterijen in je lamp te doen, of een tijdje te wachten tot de batterijen weer opgeladen zijn. Om het nog wat lastiger te maken stuurt de game de vijanden meestal in flinke groepen tegelijk, die van alle kanten op je afstormen. Over het algemeen zorgt dit voor epische gevechten, maar zo nu en dan wordt het allemaal nét iets te veel, en dan kan de frustratie wel eens om de hoek komen kijken.
Naast de standaard schietactie heeft Alan Wake ook nog wat andere gameplay-elementen te bieden. Je mag bijvoorbeeld zo nu en dan plaatsnemen achter het stuur van een auto, om door de prachtige landschappen van de game te crossen. Soms ’s nachts, waarbij je koplampen een nuttig wapen blijken te zijn, en soms overdag, waarbij je je geen zorgen hoeft te maken om vijanden en kunt genieten van de omgeving. Het is een beetje jammer dat de auto’s soms wat stroef besturen, en dat de meeste klinken als opgevoerde stofzuigers, maar het zijn kleine dingetjes waar je je niet al te erg aan zult ergeren. Ook moet er zo nu en dan een puzzeltje opgelost worden. Deze zijn echter zo simpel dat ze het woord puzzel bijna niet waard zijn. Als je echter op zoek gaat naar dingen die je echt ergeren in Alan Wake, dan zul je denk ik bijzonder weinig vinden. Ikzelf heb er in ieder geval problemen mee. Alan Wake komt voor mij gewoon bijzonder dichtbij perfectie. Dit is gewoon hoe een videogame hoort te zijn! De game grijpt je bij het introfilmpje beet, sleurt je mee in een episch verhaal en laat je pas los als de aftiteling over het scherm rolt. De graphics, het geluid, de sfeer, de karakters, de gameplay, het is allemaal prachtig samengebracht tot een perfect geheel. Remedy heeft vijf jaar de tijd genomen, maar het is ook wel duidelijk dat ze in die vijf jaar niet stil hebben gezeten. Met een speelduur van ongeveer twaalf uur is het niet de langste game ooit, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik de volle mep voor deze game heb betaald. Alan Wake is elke cent dubbel en dwars waard. Deze game mag je niet missen!
Oordeel Alan Wake (Xbox360)
- Graphics
90 - Gameplay 95
- Originality 95
- Sound 95
- Replay
55 - Eindcijfer 96
8.5
374 )
24-05-2010 21:47
)
1)
24-05-2010 22:05
