Banjo
Banjo’s vorige GBA-avontuur is geen kassucces te noemen, de game zelf was gewoon kort, simpel en veel te snel uit te spelen. Om toch iets met Banjo te doen wilden de Britten eens iets anders proberen. Rare was al bezig met Diddy Kong Pilot, vervolg op Diddy Kong Racing op de Nintendo 64 maar zag hier blijkbaar geen heil meer in en gooide de game om naar Banjo Pilot. Vanmiddag kon ik de game uittesten op mijn handheld. Er zou nu een lampje bij je moeten gaan branden. Als ik de game vanmiddag voor het eerst speelde en nu de review aan het tikken ben, wat is er mis met die game? Het antwoord is simpel. De game is kort, makkelijk en verslavend leuk. Betekent dit dat we meteen naar de winkel moeten rennen om de game te halen? Daar zou ik nog even mee wachten, eerst de rest van deze review lezen. Ongeduldig joch…
Kazooie
Banjo Pilot is een racegame. Misschien had je dat aan de screenshots al kunnen vermoeden, zoniet, ga dan naar de opticien. De game is een duidelijk voorbeeld van een Mario Kart kloon en is ook heel goed met die game te vergelijken. Je racet met 8 characters variërend van Banjo tot Jolly Roger. Verder racen Kazooie, Mumbo Jumbo, Humba Wumba, Klungo, Jinjo en Gruntilda mee. Ieder heeft zijn of haar eigen vliegtuig met een eigen luchtafweergeschut op het ding. In de race is dit knap waardeloos, later komt het wel van pas. Verder kun je onderweg door een turboring vliegen voor een tijdelijke boost en liggen er overal honeycombs met items zoals vuureieren, ijseieren en sprintschoenen. Inderdaad, de hele game geeft een hele dikke knipoog naar de eerste drie Banjo’s. Dit is ook te zien aan de namen voor de tracks: Spiral Mountain, Hailfire Peaks en Treasure Trove Cove zal menig Rare-fan doen glimlachen en dit feest van herkenning is zeker een groot pluspunt, al hoef je niet elke Banjo game van voor naar achter te kennen wil je optimaal genieten van deze game.
Graphics
Hetgeen waar het om lijkt te draaien in deze game. Grafisch valt deze game zeker mee en de stijl doet in elk opzicht denken aan de Nintendo 64. De game kent niet dezelfde kwaliteiten als bijvoorbeeld Super Mario Ball maar voor mode 7 is het één van de mooiere games die op de GBA te krijgen is. In-game is alles rijk in beeld gebracht, helaas heeft de game last van pop-up, dit is niet zo storend dat je de volgende bocht niet ziet maar het valt wel op. Je moet overigens wel tegen een paar kleurtjes kunnen.
Sound
Niet onbelangrijk natuurlijk, geluid. Nu de DS en PSP ons om de oren slaan met volwaardig stereo en surround geluid van cd-kwaliteit kan de goeie ouwe Game Boy Advance niets anders doen dan er het beste van te maken. Het geluid in deze game is zeker van goede kwaliteit. Muziekjes die je zo mee neuried en na het spelen meteen weer vergeten bent. De voice-acting had wat beter gekund. Mumbo Jumbo klinkt soms als een koe met een maagzweer en Humba Wumba heeft astma maar dat is niets nieuws. Ik prijs Rare dat ze Loggo in Grunty Industries hebben laten staan, die WC klonk werkelijk naar niets en ons arme GBA-speakertje had het niet eens aangekund…
Gameplay
Tja, hier draait het nu om, de gameplay. “Ken je Mario Kart, dan ken je dit” kan ik zeggen maar dan zou ik liegen. De game is veel meliger en van de 7e naar de 2e plaats racen in 5 seconden is geen uitzondering. Met de turboringen scheur je zo door het level heen en als je een paars uitziend geval raakt kun je met wat mikwerk een hele lap met turbo’s doorracen. Dit is erg lastig en verder dan drie ringen kom je meestal niet. Helaas zijn je tegenstanders oliedom en terwijl iedereen een enorme omweg neemt om een bocht te nemen scheur je er langs, lach je ze uit en haal je ze allemaal in. Dan blijkt iedereen over projectielen te beschikken en terwijl je valt of ontwijkt halen ze je weer in. Het grootste nadeel zit hem in het ontwijken, zodra je aangevallen wordt maak je een looping en gebruik je de kracht van de aanval als turbo. Na enige training kun je dit zo goed dat je haast niet kunt verliezen. Rare heeft verzuimd er een hard mode of iets dergelijks in te stoppen en dat is met zulke moves en tegenstanders erg jammer. Hierdoor is de single player in een middag door te spelen en zul je alleen echt last hebben van de eindbazen. Wacht eens, eindbazen in een racegame? Jazeker. Een eindbaas is een character onder Gruntilda’s macht die je moet verslaan in een luchtgevecht. Om de beurt vlieg je achter de ander aan. Als je achteraan vliegt kun je naar hartelust vuren met je geweer op je vliegtuig. Ook kom je langs honeycombs voor extra wapens. Je tegenstander vuurt ook constant dingen naar achter. Helaas kun je dit zelf niet als je voorop vliegt. Als je je tegenstander verslagen hebt unlock je nieuwe characters en trophies. Elk character vliegt ongeveer hetzelfde, de verschillen ertussen zijn echt minimaal te noemen, erg jammer. De game is dus echt binnen een dag uit te spelen als je een beetje doorspeelt en dan blijft er alleen de time trial en de jiggy challenge over. Deze twee modes voegen weinig toe, time trial is gewoon tijdrijden en de jiggy challenge liggen er op elke baan 6 puzzelstukjes die je bij mekaar moet zien te vinden en tegelijk een tegenstander verslaan. Aardig bedacht maar het voegt weinig toe. Mocht je iemand vinden die deze game ook heeft dan is de multiplayer best een leuk alternatief voor Mario Kart. Er is niet zo heel veel aan te merken aan Banjo Pilot al had de game wel langer en moeilijker mogen zijn. Dit is een typische titel voor de echte Banjo-fan en mensen die een leuk spelletje zoeken om een verloren dagje mee te vullen. Het blijft een Mario Kart kloon en daar zijn er al genoeg van.
Oordeel Banjo Pilot (GBA)
- Graphics
93 - Gameplay
80 - Originality
- Sound 81
- Replay
69 - Eindcijfer 76