De Switchversie van Bioshock: The Collection wordt verzorgd door Virtuos Games, de ontwikkelaar die eerder ook al Dark Souls naar het apparaat bracht, en bundelt zowel Bioshock en diens rechtstreekse sequel Bioshock 2 als Bioshock Infinite. Plus al hun DLC: de Minerva’s Den-uitbreiding voor de tweede en beide Burial at Sea-episodes voor Bioshock Infinite. Eigenlijk ontbreekt alleen het competitieve online luik uit Bioshock 2, maar dat is enerzijds logisch en anderzijds ook weer niet zo’n groot gemis. Het zijn misschien niet de recentste games (ze dateren alweer respectievelijk uit 2007, 2010 en 2013), maar Virtuos is er wel in geslaagd om zonder ernstige toegevingen de grondig opgepoetste remasters uit 2016 te gebruiken als basis voor hun Switchconversie.
There’s always a lighthouse
Grafisch mikt het eigenlijk iets onder de PS4- en Xbox Oneversie met extra pop-in op de erg drukke momenten, een draw distance die wat minder ver reikt en ook de textuurkwaliteit is zichtbaar lager. Toch merk je daar in beweging weinig van en dan krijg je gewoonweg drie knappe first person-avonturen/shooters die amper moeten onderdoen. Rapture, de in verval geraakte onderwaterstad met zijn prachtige Art Deco-invloeden die dienstdoet als decor voor de eerste twee delen, overtuigt meteen en ik was ook behoorlijk in de wolken bij het aanschouwen van de zwevende huizen, straten en platformen die samen Columbia vormen in Bioshock Infinite. Ik schreef op deze site in 2013 al dat Columbia dezelfde verwondering oproept zoals Rapture dat ooit deed, maar nu kwam de impact vooral omdat ik dit moment herbeleefde in handheldmodus. Ik was zelfs zo onder de indruk dat ik meteen een videoclip heb geüpload naar mijn sociale mediakanalen.
Draagbaar spelen knaagt wat extra details weg en zoals altijd verlaagt de dynamische resolutie van 1080p naar 720p, maar door het compactere scherm heeft dat nagenoeg geen invloed. Of je de Switch nu in je handen hebt of docked op televisie speelt: alle drie de games zien er ongelooflijk goed uit. Alleen kan het Switchscherm niet altijd even goed om met de behoorlijk donkere Rapturedelen. Trekken we de vergelijking met de collectie op andere platformen nog even door, dan zie je dat de framesnelheid ook gehalveerd is naar een zeer constante 30fps. De stabiele beeldverversing plus een dynamische resolutie die de zwaardere scènes opvangt, zorgt ervoor dat elke titel grotendeels fantastisch speelt. Nu ja, het ontwerp van de Joy-Cons vind ik zelf wat minder geschikt voor shooters, waardoor spelen met een Pro Controller toch mijn voorkeur geniet. De gyrobesturing wordt niet ondersteund.
There’s always a man
De games zelf zijn – ondanks hun leeftijd – ook nog niets van hun aantrekkingskracht verloren. Neem nu Bioshock. In vergelijking met recentere games valt de ouderdom (vooral qua besturing) hier het hardste op, maar deze collectie zet vooral in de verf wat voor straffe game Bioshock was (en nog steeds is). Vandaag kijken we er misschien niet meer van op, maar de combinatie van traditioneel schietgerei en speciale krachten, de zogenaamde Plasmids of Vigors zoals ze in Infinite heten – waarmee je onder meer elektriciteit uit je vingertoppen kan schieten of vuurballen uit de palm van je hand kan werpen, staat nog steeds als een huis. Ook de hoge graad van detail en de manier waarop je in de afbrokkelende wereld met z’n intrigerende verhaal wordt ondergedompeld, blijft indrukwekkend.
Bioshock 2 zal altijd ondergewaardeerd blijven en kreeg niet zo’n warme ontvangst als het origineel. Het speelt nochtans beter weg door enkele ergernissen uit het eerste deel weg te gommen. Theoretisch de minste titel in de collectie, maar voor deze recensie heb ik Bioshock 2 voor de derde keer gespeeld en dat deed ik nog altijd met evenveel plezier.
There’s always a city
Bioshock Infinite moest ervoor zorgen dat de reeks niet verwaterde en ruilde het onderzeese Rapture in voor de bizarre samenleving in de verloren gewaande, zwevende stad Columbia. Ik schreef zeven jaar geleden al een enthousiaste recensie voor Budgetgaming en die mening deel ik nog altijd. Het grof wapengeschut, bijgestaan door verschillende Vigors en de combinaties die daarmee mogelijk zijn, is 100% Bioshock maar neemt in deze titel misschien iets te vaak de bovenhand. De grijphaak waarmee je jezelf kunt vastklampen aan de vele ijzeren rails zorgen voor wat extra dynamiek tijdens de gevechten. De intro blijft geniaal, de spelwereld een uitspatting van onuitputtelijke creativiteit en het verhaal complex.
Het is geweldig dat al wie trouw is gebleven aan de hardware van Nintendo nu eindelijk de kans heeft om deze franchise bij te benen met deze drie goed uitziende en fantastisch spelende ports die samen deze collectie vormen. Elke titel is apart verkrijgbaar voor €20 in de eShop of in één collectie voor €50. Hoewel dat eigenlijk een mooie prijs is voor een collectie van goede games, mogen we – jullie bezoeken Budgetgaming natuurlijk niet zomaar – niet vergeten dat de collectie op andere platformen inmiddels makkelijk voor de helft van die prijs beschikbaar is. Tenslotte nog een kleine waarschuwing: het is samen een stevige download waardoor een MicroSD-kaart een must is. En ook bij de fysieke release moet je nog flink wat gigabytes downloaden, want op de gamecard staan niet de drie volledige games.
Conclusie
Door de immense populariteit van de Switch lijkt de console steeds meer een platform voor ports van oudere games te worden, maar als ze allemaal van dit niveau zijn zeggen we daar geen neen tegen. Virtuos Games levert immers een knap uitziende en zeer goed spelende port af van Bioshock: The Collection, zowel docked als in handheldmodus. Ben je de voorbije generaties trouw gebleven aan Nintendo hardware en heb je de Bioshockgames om die reden nog niet gespeeld, dan hoef je over deze uitgave niet te twijfelen. Het idee dat je Bioshock nu ook onderweg kan spelen, is eveneens een zeer sterke troef.
Deze review is geschreven door Davy de Rauw.
75 )
14-06-2020 23:44
50)
15-06-2020 07:37
