Natuurlijk had Call of Duty 1 ook pluspunten. Eén daarvan was dat de actie zo intens was dat het net leek of je er zelf inzat. Die hectiek is ook in deel twee terug te vinden en is zelfs een beetje opgeschroefd. De actie wordt nu zó sfeervol in beeld gebracht dat het constant een echte ervaring is. Met betere graphics dan deel eén en met nieuwe campagnes is het een nog groter genot om Call of Duty te spelen. Je begint het verhaal in de barre kou van Rusland, waar de temperatuur altijd ruim onder de -20 C ligt. Je hebt nauwelijks de kans gehad om het gooien van een granaat te oefenen met een oude rotte aardappel, of je wordt al opgeroepen omdat de Duitsers in aantocht zijn. Je begint het verhaal dus als soldaat Vasili in Rusland, daarna zul je met de Engelsen moeten vechten in Afrika en als laatste zul je met de Amerikanen de Duitsers de nek om gaan draaien. Er is dus genoeg variatie. Het is alleen zo ontzettend jammer dat Call of Duty nog altijd zo linear is als een liniaal. Je wordt steeds aan het handje genomen, en er is steeds maar eén weg waar je naartoe kunt. Dit is echt heel jammer want als Call of Duty wat meer vrijheid had, dan kon het wel eens dé WO II game worden.
Call of Duty 2 is daardoor natuurlijk geen slechte game, het is alleen wat minder leuk. Op grafisch gebied is de game ook flink vooruit gegaan. Al is het nog niet echt next-gen. De wat nieuwere games als PGR3 voor de Xbox 360 en F.E.A.R. voor de PC zien er toch wat mooier uit. En dat terwijl Call of Duty 2 op de next-gen console van Microsoft wordt gereleased. Nu zul je nog wel eens tegenkomen dat een lijk in een rare positie komt te liggen. De graphics zijn nog altijd prachtig, maar niet next-gen. Vooral de rookeffecten zijn prachtig gemaakt. Ook de explosies zijn bijna foto realistisch. Nog iets opvallends is het ontbreken van een levensbalk. Als je nu een aantal(!) keer geraakt wordt verschijnt er een rode gloed in beeld en wordt er gezegd dat je ‘cover’ moet zoeken. Vervolgens wacht je even tot de rode gloed weg is en je kunt weer verder. Dit klinkt vrij gemakkelijk, maar de tegenstander voert zoveel druk op je uit dat je nauwelijks tijd hebt om ergens te schuilen.
Dit zijn echter fouten waar je mee kunt leven. Het gaat er natuurlijk om of Call of Duty 2 een beetje te spelen is. En dat is zeer zeker het geval. En niet alleen de singleplayer, maar ook de multiplayer is goed uitgewerkt. De singleplayer bied genoeg variatie en gaat zeker niet vervelen. Met locaties als Rusland, Afrika, Normandië en Duitsland zit er genoeg variatie in de levels. En je zult niet alleen te voet spelen, in de levels in Afrika zul je een aantal keer een tank bemannen. Dit is een leuke afwisseling, maar ik vind de speelsessies te voet leuker. Het is ook allemaal niet erg vernieuwend. Maar dat is ook niet erg, want Call of Duty was al een hele goede game dus veel vernieuwing had het niet nodig. Er zijn wel een aantal nieuwe dingen toegevoegd. Zoals een granaat-indicator. Als er een vijandige granaat in de buurt van jouw positie ligt, dan verschijnt die indicator. Als die verschijnt, moet je zo snel mogelijk gaan schuilen voordat de granaat ontploft. Hierdoor is het spel wel een beetje makkelijker gemaakt. Qua geluid is Call of Duty 2 ook subliem. Explosies worden met veel geweld door je luidsprekers geblazen, kogels die tegen metaal aan slaan, soldaten die geraakt worden en schreeuwen van de pijn. Alles zit erin, en het klinkt allemaal levensecht. Het geluid is nu zelfs nog een beetje nuttig. Je mede soldaten zullen je soms aanwijzingen geven, bijvoorbeeld als er soldaten op je af komen of dat er een sluipschutter op de 3e verdieping van een gebouw staat. Dit is soms erg handig aangezien de A.I. van de CPU soldaten erg sterk is. Vooral de hoogste moeilijkheidsgraad is bijna niet te doen. Dit geeft natuurlijk wel een extra uitdaging. En dat terwijl de replaywaarde van Call of Duty 2 al vrij hoog ligt. De singleplayer is vrij kort, je bent er in zo’n 6 à 8 uur doorheen. Maar dan is er natuurlijk nog de multiplayer, waar ik zelf vele uren mee gespeeld heb. De multiplayer zelf is niet echt vernieuwend maar het is wel leuk om te doen. Er zijn natuurlijk de standaard modes: Deathmatch, Capture the Flag en Team Deathmatch maar ook twee nieuwe multiplayermodes: Search & Destroy en Headquarters. In Search & Destroy moet het ene team een bom planten en het andere team de verdedigende rol innemen. In Headquarters moet je zo snel mogelijk een hoofdkwartier opzetten. Zodra je dat gedaan hebt gaat er een meter lopen en verschijnt er het aantal punten dat je krijgt. Heb je genoeg punten dan heb je gewonnen. Ook de verschillende maps geven genoeg balans, er zijn wat oude maps uit deel 1 erin gebleven en er zijn een aantal nieuwe.
Dit alles bij elkaar opgeteld maakt een uitstekende game, die wel een aantal steekjes laat vallen. Zo is het nog steeds erg lineair, is er nog steeds geen physics engine en maken de verschillende nieuwe gameplay toevoegingen het een beetje makkelijker. Maar Call of Duty 2 is nog steeds een ontzettend intense WO II ervaring die je nog lang bij zal blijven. Met een ijzersterke singleplayer en een verslavende multiplayer is het nog steeds de beste WO II game van dit moment.
Oordeel Call of Duty 2 (PC)
- Graphics
87 - Gameplay 81
- Originality
- Sound
92 - Replay 86
- Eindcijfer 88
2231 )
04-02-2006 14:06
