“Intens” is het woord dat voor mij altijd is verbonden met Call of Duty op de PC; dit was voor mij de eerste game die de grauwe en snoeiharde sfeer van de 2e Wereld Oorlog het best benaderde. Constant begaf je je in een soort rush van geweld en chaos, die je pas losliet wanneer je de laatste nazi op de meest gruwelijke manier van zijn nietige leven had beroofd. Het feit dat ik helemaal geen PC-gamer ben en dat ik deze game helemaal heb doorgespeeld, zegt een hoop. Onlangs is er een add-on voor de game uitgekomen, met de subtitel United Offensive en op de consoles doet Activision met Call of Duty: Finest Hour een greep naar de macht. Ik keek nou niet bepaald uit naar deze titel, omdat shooters nu niet bepaald enorm goed speelbaar zijn op de consoles en de gedachte aan de Medal of Honor games voor de GameCube maakt me nou niet echt springen van plezier. Met enige twijfel trok ik de veters van mijn kisten nog even strak, sleep ik mijn bajonet en begaf ik me naar de frontlinie.
Welcome to Hell..
In Call of Duty: Finest Hour (vanaf nu FH genoemd) neem je plaats onder de helm van een aantal Russen, Britten en Amerikanen die allemaal hun eigen campaign hebben. Je begint de game aan de zijde van Rusland, tijdens de allesbeslissende slag om de stad Stalingrad. Dit is een van de grootste en gruwelijkste gevechten die de moderne mensheid ooit heeft gevoerd; honderdduizenden soldaten stierven een gruwelijke dood en aan beide zijden werden aanzienlijke verliezen geleden. Je bent aan het begin van een campagne een nietszeggende soldaat die zijn strepen in het slagveld moet verdienen. In Rusland kom je aan in een klein bootje met een dozijn medeslachtoffers die gespannen de orders en peptalk van hun officier naar zich gebruld krijgen terwijl op de achtergrond de mitrailleurs ratelen en de rook van de brandende gebouwen en smeulende lijken de hemel donker kleurt. Je staat in rij voor een wapen, maar in plaats daarvan zal je het moeten doen met een paar simpele kogels, die je snel in je hand gedrukt worden. Het is namelijk bekend dat er zoveel manschappen stierven en materieel werd verwoest aan het Russische front tijdens de slag om Stalingrad, dat sommige soldaten met een paar kogels het front in werden gestuurd omdat er een gebrek aan vuurwapens was. Daar sta je dan: aan de poorten van de hel, alleen en zonder enig middel om jezelf te verdedigen. Al snel grijp je het geweer van een gesneuvelde oorlogsmakker en maakt het killerinstinct diep in je zich van je meester…
Sfeer
Wat volgt is een achtbaanrit van geweldige shootouts en explosieve situaties. Dit is dan ook meteen het speerpunt van de game: de sfeer. Of je nu in het grauwe Rusland vecht, je zweet aan de Britse kant in het benauwde Noord-Afrika, of onder de “Stars and Stripes” knokt in het thuisland van de vijand, de omgevingen zijn allemaal super geloofwaardig en gedetailleerd in beeld gebracht. Je hebt constant het idee dat je zelf in het desbetreffende land aanwezig bent en dat het allemaal op deze manier gebeurt kan zijn. Tijdens de Britse campaign ga je naar Afrika waar in de geschiedenis het Duitse leger onder leiding van Rommel enorme verliezen leed tegen het Britse leger. De woestijnomgevingen aldaar zijn groots en je laat bijna je controller los om het zand uit je bilnaad te krabben. Deze omgeving is een welkome afwisseling op de vele grauwe en kapotgeschoten steden die je over het algemeen aandoet in de gemiddelde WOII shooter. De laatste campagne, die van de Amerikanen speelt zich af in Duitsland. Je begint de campaign in het redelijk onbekende stadje Aaken, in het zuiden van Duitsland. De sfeer die je in deze kleine grensstad aantreft is behoorlijk bijzonder. Aan de ene kant heb je de grijze straten met de vele kapotgeschoten gebouwen en aan de andere kant tref je daar een gebied aan die in menig wintersportreclameblaadje niet zou misstaan. De omgevingen worden in ieder geval op een goede en overtuigende manier gepresenteerd.
Medaille
Met de omgevingen waarin je met je schietgerij doorheen banjert zitten dus wel snor, maar gelukkig zit het met het grootste deel van de grafiek wel goed. Ik heb meerdere keren voor mijn TV gezeten met een open mond terwijl ik mij in een situatie bevond waarin ik in alle hectiek met een tank door een stad heen rolde terwijl links en rechts om me heen granaten insloegen en bommenwerpers hun explosieve lading vlak bij me dropten. Vooral de eerdergenoemde explosies verdienen een eervolle vermelding; dit zijn namelijk de beste die ik ooit in een game op de console heb mogen aanschouwen. Ook de verschillende personages die aan je zijde strijden hebben allemaal hun eigen gezicht en hun animaties zijn naar behoren. Verder ben ik geen enkele “jaggie” (de gevreesde kartelrandjes) tegengekomen. Echter, aan deze grafische medaille zit een behoorlijke schaduwzijde: zodra de strijd op zijn heetst is wil de framerate nog wel eens behoorlijk indommelen en dit is funest tijdens een goede shootout; niets is in dit soort games frustrerender dan het loodje leggen omdat door een schokkerig beeld jij net je schot mist en je vijand wel zijn kogel tussen je ogen weet te planten. Daarnaast is er ook iets goed mis met de zogenaamde “collision detection”; vaak zweven er objecten als geweren magisch boven de grond, rennen er personages door deuren heen en zakken ze met hun halve lichaam door de vloer heen wanneer ze zijn gesneuveld. Dit komt behoorlijk vaak voor en werkte op den duur bij mij flink op mijn zenuwen.
Sfeerverhoger
De sound is redelijk tot goed in de game. De explosies en het ratelen van het verschillende gemachineerde wapentuig klinken goed en overtuigend. Persoonlijk zijn de knallen van de sniperrifle naar mij mening het best: het geeft gewoon een heerlijk gevoel als jij met je scope iemand vanaf een hoog gelegen plaats in het vizier neemt en met een harde knal een soldaat van het leven berooft terwijl de echo van je schot door de omgeving heen rolt. De muziek is met zijn zwaar orkestrale klanken ietwat misplaatst op de rustige momenten in de game, maar is wel een sfeerverhoger tijdens de zware vuurgevechten. Het is alleen wat jammer dat de muziek niet reageert op het spelverloop; hiermee doel ik op feit dat de muziek wat rustiger mag zijn op de kalme momenten en echt los zou mogen barsten op de intense momenten en dat is helaas in deze game niet zo. Heb je een flink geluidsetje in huis dan mag je je helemaal in je knuistjes wrijven! Als je midden in een zwaar vuurgevecht bevindt waarbij de kogels en granaten je links en rechts om de oren vliegen, dan weet je weer waarom je een fortuin hebt neergelegd voor die 6 mooie zwarte boxjes.
Onvergefelijk
Aan het geluid en de graphics zitten dus wat haken en ogen, maar deze kunnen met gemak worden kwijtgescholden wanneer de gameplay van de titel als een huis staat. Op dit gebied komen we echter op het grootste minpunt, maar laat ik het eerst even over de besturing hebben. Ik ben geen voorstander geweest van het besturen van een FPS op de console; de besturing blijft gewoon ondermaats als je hem vergelijkt met de heerlijke muis en keyboard combinatie op de PC. FH laat zich echter voor een shooter op de console heel prettig besturen; de besturing is niet te gevoelig en je hebt eigenlijk altijd een goede controle over je karakter. Met de twee pookjes bestuur je je soldaat, met de triggers vuur je en kan je overschakelen naar een iets ander perspectief om beter te mikken. De A-knop gebruik je om handgranaten en dergelijke te gooien, de X en Y-knop laten je bukken, liggen en staan en ten slotte kan je (wanneer je je in een voertuig bevindt) met de Z-knop het secundaire geschut gebruiken. De gameplay zelf is behoorlijk gevarieerd: op het ene moment begeef je je in een missie waarin je een aantal bunkers in Rusland bestormt en het volgende moment bescherm je een waardevolle M12-tank die een rit door de Duitse straten moet overleven. Nieuw is het feit dat je in sommige missies plaats kan nemen in menig rijdend oorlogsmaterieel, zoals een tank of een jeep. Vooral de tankmissies zijn erg gaaf en beschouw ik als een de hoogtepunten binnen het aanbod van missies.
WAT!!?
Helaas staat de gameplay wel bol van de zogenaamde “scripted events”. Dit zijn gebeurtenissen die verplicht moeten plaatsvinden om verder te komen. Zo zal je moeten wachten totdat een strijdmakker bijvoorbeeld iets heeft opgeblazen voordat je verder kan. Dit haalt behoorlijk de vaart uit de game en het maakt het spel zo lineair als een liniaal. Ik heb liever dat ik mijn eigen weg bepaal door het slagveld om de missiedoelen te halen, dan dat ik constant aan het handje wordt gehouden. Het missieaanbod is behoorlijk, maar menig gamer zal er zo’n tien uurtjes op hebben zitten wanneer hij de eindcredits aan zich voorbij ziet rollen. Dit is niet heel erg, want met de multiplayer kan je je nog een flinke tijd vermaken, toch? Dat zou inderdaad kunnen, als er een multiplayer inzat!! Ja, je leest het goed; er zit geen multiplayer in de game! Dit is werkelijk een onvergefelijk feit wat de game een hoop punten heeft gekost. Ik begrijp dat een online mode zoals die er wel in de PS2 en de Xbox-versie inzit niet haalbaar is, maar enkele co-op of deathmatch modes waren wel zo welkom geweest! Ik keek voor de zekerheid nog even achter op de doos of ik misschien iets in het menu over het hoofd zag, maar mijn angst werd bevestigd: het “1 Player” controllertje prijkt eenzaam en verlaten in de linkerbovenhoek van de box…
Closing Comments
Al met al is FH een solide shooter die het vooral van zijn sfeer moet hebben. Het is in single player in ieder geval de beste WOII shooter die er op dit moment op de Cube verkrijgbaar is en hij streeft met gemak de Medal of Honor-games voorbij. De game heeft absoluut zijn memorabele momenten en heeft bij mij een plaatsje verovert als de meest intense shooter die er op dit moment voor Nintendo’s kubus verkrijgbaar is. Helaas is de game wat kort en het gemis van een degelijke multi player is natuurlijk beschamend. Ben je een verstokte shooter fanaat die zit te springen om een degelijk knalfestijn in de setting van de Tweede Wereldoorlog, dan kan je de game met een gerust hart een weekendje huren. Je hebt dan voor een tientje of minder de tijd van je leven. Kopen zou ik hem echter niet voor het volle pond, want 60 euro voor 10 uurtjes plezier blijft natuurlijk iets te veel van het goede. Door het behoorlijke aantal aan minpunten is deze game geen topper, maar hij mag zich met een gerust hart nestelen in de middenmoot.
Oordeel Call of Duty: Finest Hour (NGC)
- Graphics
76 - Gameplay 70
- Originality
- Sound 73
- Replay
50 - Eindcijfer 72