Oorlogsgames lijken maar niet te willen boteren voor de Xbox. De spelcomputer kent kwantitatief genoeg spellen die klassieke oorlogen navertellen, maar staat helaas kwalitatief gezien droog. En dat is vreemd, want op de PC zorgt het genre keer op keer voor toppers. Call of Duty is een van die PC games die een grote achterban heeft gevormd en met name online reuze populair is. Activision heeft het gebrek aan goede oorlogsgames voor de Xbox klaarblijkelijk ontdekt en besloten hun succesgame over te brengen naar de consoles. Hoewel de gameplay dezelfde formule heeft als de PC versie, krijgen we een heel ander spel voorgeschoteld. Ook in Finest Hour switcht het verhaal tussen de verschillende fronten en personen. We maken kennis met een stel Amerikanen, Russen en Britten, die elk hun eigen weg door de oorlog vinden en hun eigen missies op te knappen hebben.
Variatie
Het wisselen van character was een van de redenen dat de Singleplayer mode van de PC versie zo boeiend was, maar is in Finest Hour is eerlijk gezegd te veel gebruikt. Per character speel je slechts een handjevol missies, waardoor je absoluut geen band vormt en er dus compleet geen emotie in de game zit. Elke keer dat je van character wisselt krijg je dan wel een leuk introfilmpje met de nodige achtergrond informatie, maar echt meeleven komt er niet van. Voordeel van dit systeem is dat de gameplay erg afwisselend is. Elk character heeft zijn of haar eigen specialiteiten, zodat je meerdere kanten van de gevechten te zien krijgt. Van stille sniper tot beukende tankbestuurder, je krijgt ze allemaal onder de knoppen wat resulteert in zeer afwisselende gameplay. Niet elk aspect is even goed uitgewerkt, maar al met al krijg je toch een redelijk volledig totaalplaatje.
De levels die je als soldaat doorkruist zijn tamelijk lineair, maar met name omdat de aandacht volledig gericht is op je doel en de omgeving zeer chaotisch is krijg je het idee in een echte omgeving rond te lopen. Niet is minder waar, want je zal weinig plekken tegenkomen die geen doel in het spel hebben. Op de een of andere manier drukt dit de pret niet en dat is voor een heel groot deel te danken aan de geweldige sfeer die de game neerzet. Gelukkig heb ik zelf nog geen oorlog van dichtbij meegemaakt, maar de ervaring die Call of Duty neerzet komt vrij dicht bij de “real thing”, voor zover het mogelijk is met virtuele grenzen natuurlijk. Kogels vliegen om je oren, Duitsers schreeuwen paniekerig onverstaanbare brabbels en bommenwerpers vliegen laag over; kort gezegd, alle ingrediënten voor een sfeervolle oorlogsgame zitten erin.
Feiten
Wat bijdraagt aan de sfeer en de feeling van de game zijn de inleidingen die je bij elke missie krijgt. Je krijgt feiten en beelden van de tweede wereld oorlog te zien en te horen zodat je weet waar je precies aan bezig bent en het idee hebt bij te dragen aan een groter doel. Grappig is dat, op de slag om Stalingrad na, vrij onbekende gevechten worden nagespeeld, waardoor de gemiddelde tweede wereld oorlog leek nog wat opsteekt van de game. Want wie heeft er ooit een film gezien of een game gespeeld over de Britse strijd tegen de Duitsers in Afrika? Vrij onbekende feiten komen boven water wat de game een vrij interessante achtergrond geeft. Grappig detail is dat de handleiding van de game ook vol staat met informatie over bijvoorbeeld de verschillende wapens die je tegenkomt en grootste strijden die hebben plaatsgevonden. Nooit geweten dat een Tiger I 55 tot 57 ton woog en tot 5 man aan bemanning had…
Een reden waarom shooters op consoles vaak in de schaduw staan van hun PC broertjes is omdat de controllers zich niet zo perfect voor een knalfestijn lenen als een keyboard en een muis. En ook Call of Duty: Finest Hour weet daar geen verandering in te brengen. Hoewel de game zich allerminst slecht laat besturen, zijn er wel de nodige aanmerkingen te plaatsen. Zo wissel je van wapen door op de D-pad te rammen en is het uiterst ongemakkelijk geplaatste witte knopje bedoeld om te herladen, wat wanneer je onder vuur ligt nog wel eens voor problemen kan zorgen. Mikken gaat vrij soepel, maar geeft niet de voldoening van een headshot zoals die op de PC zou zijn. Een beetje lullig om een game af te rekenen op het feit dat een Xbox nou eenmaal bestuurd wordt met een controller, maar toch zijn er games die lekkerder aanvoelen. Naast de standaardmissies zijn er zoals gezegd de afwisselende missies, waarin je bijvoorbeeld plaats neemt in een tank. Vanuit dit voertuig zul je van achter een vies beslagen raampje alles opruimen wat in je weg staat, wat erg vermakelijk is. Helaas zijn je schoten niet zo verwoestend als ze er uit zien, want ze laten geen krasje achter op de omgeving, tenzij een deel muur daarvoor gescript is. En dat is gelijk nog een nadeel; alle gebeurtenissen gebeuren altijd op dezelfde manier. Hoevaak je een level ook speelt, tanks komen op dezelfde gescripte manier het slagveld binnen en vijanden komen op dezelfde manier door de deuren naar buiten, wat alles vrij voorspelbaar maakt.
Kort
De gameplay is dus zeer variërend en van tijd tot tijd ook erg vermakelijk, maar helaas laat Activision hetzelfde steekje vallen als dat bij de PC versie het geval was. De game is namelijk kort. Té kort. Een beetje gamer zal na een uur of 8 de game wel weer terug in het hoesje kunnen doen, want dan is het singleplayer avontuur al weer voorbij. Om vandaag de dag een plekje te veroveren tussen de vele shooters die de Xbox rijk is moet daar óf een uur of 10 bijgeteld kunnen worden óf een degelijke multiplayerfunctie toegevoegd worden. En dat mist Call of Duty beide. Om te beginnen mist de game überhaupt een splitscreen mode, wat van Call of Duty geen game maakt om samen met je vrienden te spelen. Gelukkig is er nog wel een Live functie, maar helaas kunnen we hier ook niet veel vrolijker van worden. Om te beginnen is er een mager aanbod van 4 gamemodi waar je het mee zal moeten doen, te weten Deathmatch, Team Deathmatch, Search and Destroy en Capture the Flag. Deze kunnen gespeeld worden op een stel maps die bijna net zo lineair zijn als die van de singleplayer mode, wat zich dus niet echt leent voor een goed multiplayer gevecht. Positief is dat maximaal 32 man aan een battle mee kunnen doen, waardoor de chaotische sfeer van de singleplayer gehandhaafd blijft.
Graphics
Grafisch is Call of Duty: Finest Hour geen game die je jaren onthoudt. Mooie gevulde omgevingen die vol met gedetailleerde textures zitten zijn de moeite waard, maar aan de andere kant draagt de game een grauwe sfeer met zich mee door de weinige kleuren waar gebruik van is gemaakt. Explosies zien er tamelijk laf uit en lijken in de verste verte niet op de vlammende spektakels die de PC versie kende. Character design zit goed in elkaar en de wapens zijn vrij gedetailleerd. Helaas brengen de gedetailleerde omgevingen in combinatie met veel virtueel geweld - en dan met name wanneer je in een tank zit – vaak framedrops met zich mee, wat dodelijk kan zijn voor een shooter. Verder kent de game nog wat grafische foutjes, als zwevende objecten en vijanden die zijn vergeten dat er nog zoiets als clipping bestaat en besluiten om door de muur heen te gaan liggen wanneer ze het loodje gelegd hebben. Toch lijkt het grafische deel goed te werken voor Finest Hour. Het is niet allemaal even netjes afgewerkt, maar dat maakt niet zoveel uit aangezien chaos kenmerkend is voor de sfeer. Vliegtuigen komen laag over en collega’s sterven bij bosjes als ze een Duitse machinegun naderen. In een oorlog is er geen tijd om even uit te rusten en van de omgeving te genieten en dat is bij deze game ook het geval. Kortom kunnen we zeggen dat de graphics zeker hun steentje bijdragen bij de ijzersterke sfeer, maar ook niet veel meer doen.
Sound
De grootste bijdrage aan de sfeer wordt toch geleverd door de sound. Geweren klinken zeer realistisch en de overvliegende vliegtuigen maken lawaai. Nadeel is dat er een beperkt aantal one-liners zijn die makkers en vijanden om je oren slingeren, wat vrij vervelend kan werken. Voor het achtergrondgeluid is een orkest ingezet dat non-stop flink met de instrumenten aan de gang is. Prachtig wanneer je in combat bent, maar helaas gaat het lawaai ook door op momenten waar wat stillere muziek wel op z’n plaats was geweest.
Conclusie
Call of Duty: Finest Hour is niet die game waar fans van het oorlogsgenre al een poosje op wachten, maar wel een leuke poging. Slordigheidjes, een te korte levensduur en een slechte Live functie spelen de game parten en zorgen ervoor dat de game bij lange na niet zijn volledige potentie vervuld. Dat neemt allemaal niet weg dat Finest Hour voor zolang hij duurt een vermakelijke game is en met een flinke voorsprong de beste tweede wereld oorlogsgame is die de Xbox kent. Echter, met Ubisoft’s Brothers in Arms in zicht zal de game naar alle waarschijnlijkheid niet lang van die titel mogen genieten. Kan je daar niet op wachten en wil je nú een WOII game, dan is Call of Duty: Finest Hour de beste keuze.
Oordeel Call of Duty: Finest Hour (Xbox)
- Graphics
70 - Gameplay 75
- Originality
- Sound 75
- Replay
65 - Eindcijfer 76