Even kennismaken
Zoals al in de intro vermeld is, ik heb nog nooit een Castlevania game gespeeld. Ik moet me als gamer misschien wel schamen voor het feit dat ik pas in 2005 kennis heb gemaakt met deze toch zeer gerespecteerde franchise van Konami. Maar goed, dat is nou eenmaal zo. Voor de andere Castlevania-leken onder ons, of voor degene die het gewoon nog een keer willen lezen volgt hier een korte samenvatting van het verhaal van de game.
In Castlevania kruip je in de huid van Simon Belmont, een avonturier en tevens een zweepdrager. Je gaat de strijd aan met de Graaf Dracula, die altijd wel in is voor een druppeltje bloed. Maar de graaf staat er in dit spel niet alleen voor, hij heeft namelijk de beschikking over een eigen leger bestaande uit vampieren, zombies, mummies en meer van dat soort ongein. Niet de meest prettige tegenstander die je je kunt bedenken dus. Toch heb jij nog wel een kans doordat je een machtig wapen bij je draagt: een zweep. Nou denk je misschien dat een zweep niet zo krachtig is, maar meneer Belmont kan er toch aardig wat lijpe moves mee uitvoeren..
De zweep
En wat kan Simon dan allemaal met zijn zweep? Nou, aardig veel kan ik je zeggen. Zo kan het vuur van de fakkels gedoofd worden door een zweepslag in te brengen. Uit het vuur verschijnt dan geregeld een item, dit item kan je dan krijgen door er overheen te lopen. Bij deze voorwerpen moet je denken aan dingen die je health verbeteren of je bepaalde krachten geven. Nog belangrijker het verslaan van vijanden, dit gebeurt ook met de zweep. Het werkt erg simpel. Je moet de vijand gewoon raken met je zweep, één rake klap is bij een normale tegenstander genoeg. Nou ja, normaal.. we hebben het hier nog steeds over zombies en andere freaks. Soms lopen er echter meerdere ‘soldaten’ achter elkaar en is het dus noodzakelijk om goed te timen. Maar ook al gaat het een keer mis, dan is er nog weinig aan de hand. Je krijgt aan het begin een hoeveelheid health en dus kun je wel wat hebben. Toch moet je jouw gezondheid goed in de gaten houden, je wilt tenslotte niet opnieuw beginnen. Het is belangrijk om je health meter redelijk vol te hebben, dit kan dus – zoals eerder gezegd – met het verzamelen van items.
Frustrerend doch uitdagend
Castlevania wekt veel frustraties en irritaties op, met name wanneer je wéér op een lullige en/of droge manier dood bent gegaan. Maar ondanks deze frustratie kun je toch veel plezier hebben aan deze game. Deze NES Classic is misschien zo nu en dan erg moeilijk, maar het biedt tenminste veel uitdaging. De levels zijn zo ontworpen dat er steeds lastige momenten zitten in het spel. Een bepaalde combinatie van een groepje vijanden kunnen je dood betekenen, of wat dacht je van een moeilijke sprong naar een ander platform? Daar kun je ook zo de mist mee in gaan. Kortom: Castlevania heeft een uitdagende factor waardoor het spel ook zeer verslavend is. Echt, hier kunnen veel spellen van tegenwoordig nog wat van leren.
Castlevania zal je vermaken tot het einde. Juist, tot het einde. Want wanneer je het spel uitgespeeld hebt is er eerlijk gezegd niet veel meer te beleven. Je kunt het nog een keer spelen, maar dat levert je niets op. Geen speciale items, geen vrij te spelen characters. Dat laatste kun je het spel niet echt verwijten, want dit komt vooral bij de moderne spellen van de laatste tijd voor. Toch zorgt het ontbreken van extra dingen er voor dat je niet gestimuleerd wordt het spel nog een keer te spelen. Maar zo lang het duurt is het spel erg leuk. Helaas duurt het niet lang genoeg..
Castlevania is uitstekend geport van de NES. Dat wil zeggen: de game is goed omgezet naar de Game Boy Advance. De omzetting heeft geen fouten achtergelaten, de gameplay en de graphics zijn precies hetzelfde als vroeger, alleen speel je de game nu op een handheld. Net zoals bij alle andere NES Classics is Castlevania een directe port. Toch is er wel iets veranderd, namelijk het save systeem. Aan het begin van elke stage zit een continue punt. Op dit punt speel je verder wanneer je al jouw levens bent verloren tijdens een stage. Dit was ook zo op de NES, dus dat is hetzelfde gebleven. Vroeger, op de Nintendo Entertainment System dus, verloor je jouw continue punt wanneer je het spel op pauze zette. Bij deze GBA variant werkt het echter anders. Wanneer je bij dat spel het pauzemenu opent door op beide triggers te drukken, kun je het spel saven. Handmatig dus. Het had wat ons betreft ook automatisch mogen zijn, maar zo is het ook wel te doen hoor.
Graphics en sound
Natuurlijk zijn de graphics van Castlevania outdated, maar wat moet je anders verwachten van een game die oorspronkelijk zo’n vijftien jaar geleden is uitgebracht. Toch valt het allemaal nog best wel mee, zo slecht ziet het er nog geen eens uit. De (handheld) spellen van tegenwoordig zijn logischerwijs mooier dan tijdens de jaren van de NES, maar die spellen van eind jaren ’80 hebben ook zo hun eigen charme. Zo ook Castlevania. De game ademt een geweldige horror-sfeer uit, mede dankzij de graphics.
En ook het geluid is tegenwoordig van hogere kwaliteit dan vroeger, maar hier vertel ik niets nieuws mee natuurlijk. Kwalitief gezien is het geluid niet speciaal, maar de deuntjes zijn toch erg vermakelijk. Het zijn echt van die melodietjes die in je hoofd blijven zitten. En in dit geval is dat een pluspunt, want de muziek begon me nooit te irriteren. Behalve dan wanneer onze grote vriend Simon dood ging, een game over muziekje aanhoren is nooit leuk. En het geluid je hoort wanneer je bijna dood bent is ook niet alles. Het lijkt verdraaid veel op het geluid wat een frituurpan maakt wanneer de aardappelkroketjes klaar zijn..
Conclusie – 20 euro waard?
Bij elke NES Classic game is het natuurlijk de vraag of het desbetreffende spel wel 20 euro waard is. Twintig euro is een flink bedrag voor een game als deze, de NES Classics zijn tenslotte directe ports. Als je fan bent van het genre, side-scrolling adventure dus, is Castlevania zeker jouw zuurverdiende centjes waard. Liefhebbers van de serie zullen ook zeker veel plezier hebben bij het spelen van deze klassieker. Val jij niet onder een van deze twee categorieën dan nog kan dit een zeer vermakelijke game zijn, maar het is en blijft een kwestie van smaak. Ikzelf had niets met Castlevania en heb over het algemeen weinig side-scrolling adventure games gespeeld, toch kon ik deze heruitgave waarderen. Al met al kan ik spreken over een goede kennismaking met Castlevania, het smaakt naar meer!
Oordeel Castlevania NES Classics Series (GBA)
- Graphics
65 - Gameplay
80 - Originality
- Sound 75
- Replay
55 - Eindcijfer 72