Castlevania: Dawn of Sorrow review NDS

Review Castlevania: Dawn of Sorrow (NDS)

Castlevania: Dawn of Sorrow is het vervolg op Castlevania: Aria of Sorrow. Is deze game net zo goed als zijn voorganger of valt hij tegen.

Voor mij ligt het doosje van Castlevania: Dawn of Sorrow.(DoS) Het eerste wat mij opviel aan het doosje waren de E3 awards die de game had ontvangen, die op het doosje geprint stonden. Dit schepte meteen erg hoge verwachtingen van de game en meteen kreeg ik zin om het te spelen. Ik haalde de game uit het doosje en stopte het in mijn zilverkleurige DS. Ik drukte op de power-knop en liet mij meeslepen in de duistere wereld van Castlevania.

Voordat ik verder ga met deze review wil ik eerst opbiechten dat ik niet zoveel Castlevania 'ervaring' heb. De enige Castlevania game die ik tot dusver gespeeld heb is 'Harmony of Dissonance' voor de GBA. Zoals de meeste van jullie waarschijnlijk wel weten is DoS een vervolg van AoS (Aria of Sorrow), en aangezien ik AoS dus gemist heb, kan ik meteen concluderen dat je AoS niet gespeeld hoeft te hebben om het verhaal van DoS te begrijpen. Je krijgt namelijk tijdens het spelen genoeg info over eerdere gebeurtenissen, wat ervoor zorgt dat je meteen lekker in het verhaal zit. Ook kun je meteen alle personages leren kennen door de bibliotheek in het menu eens te bezoeken. Degenen die dit allemaal al kennen kunnen gelukkig meteen door met het verhaal. Voor de rest heb ik niets meer over het verhaal te zeggen. Het mooiste is natuurlijk om het verhaal helemaal zelf te ontdekken terwijl je aan het spelen bent. Wat ik nog wel kwijt wil, is dat ik persoonlijk het verhaal aardig goed vond. Het gaat niet al te diep, maar zonder het verhaal was de game lang niet zo interessant. Gelukkig zijn er ook geen lange dialogen of filmpjes waarbij je een half uur moet klikken. Nee, gewoon af en toe een stukje van het spannende verhaal en daarna meteen weer verder gamen, en zo hoort het ook!!

Je speelt als Soma Cruz die zoals gewoonlijk het kwaad gaat bestrijden. Je bevind je weer in een soort van gigantisch kasteel met de nodige vijanden en boobytraps. Om dit allemaal te overleven beschikt Soma over “The power of Dominance”, waarmee hij de zielen van vijanden kan verzamelen om vervolgens hun krachten voor zichzelf te gebruiken. Je hebt vier verschillende soorten zielen met ieder hun eigen kleur. Je hebt Bullet souls (rood) die jou aanvallende krachten geven, zoals vuur gooien. Je hebt de Guardian souls (blauw) die jou beschermende krachten bieden. Hierbij kun je denken aan een schild met vlammen om je heen, of dat je bepaalde wezens kan summonen die samen met jou de vijand aanvallen. De Enchant souls (geel) doen eigenlijk niet zoveel. Het enigste wat ze doen is je stats verhogen, zoals luck en power. Last but not least, heb je ook nog de zilverkleurige Ability souls die jou nieuwe vaardigheden geven. Denk maar aan een dubbele sprong of dat je kan vliegen, en je weet dat deze zielen erg handig zijn om verder te komen in het kasteel. Het is natuurlijk leuk om alle zielen te verzamelen; het is echter niet noodzakelijk. De meest belangrijke zielen die ervoor zorgen dat je de game kan uitspelen krijg je gewoon bij de eindbazen. Op deze manier is de game voor iedereen geschikt.

De wapenselectie is ook zeer uitgebreid. Overal in het kasteel vind je diverse wapens. Zelfs als je ze niet kan vinden heb je altijd nog de mogelijkheid om ze te kopen. De wapens variëren enorm. Je hebt messen, zwaarden, werpwapens, pistolen, bijlen en speren die allemaal weer anders aanvoelen. Zo zul je met een mes erg snel zijn, maar veel schade zul je niet aanrichten. Neem je echter een gigantische hakbijl, dan zal de schade veel groter zijn, maar dan is je snelheid weer ontzettend laag. Je moet dus gewoon een beetje experimenteren met de wapens om te zien welke jij het fijnst vind om mee te spelen. Het mooie van al die wapens is, is dat je ze ook nog kan upgraden. Dit doe je door naar Yoko’s plek te gaan waar je gevangen zielen met je wapens kan laten fuseren. Eenmaal gefuseerd met een wapen, is een ziel zelf niet meer bruikbaar. Bedenk dus goed wat je prioriteiten zijn; een ziel houden of een sterker wapen? Naast wapens kun je ook nog overal items in het kasteel vinden die je kan equipen om jezelf sterker te maken. Gebruik je die items niet, dan kun je ze altijd nog verkopen. Al met al is dit allemaal dus erg uitgebreid.

In een game zoals deze verwacht je totaal niet dat het touch screen gebruikt word. Dat word het echter wel. Welliswaar niet veel, maar toch. Er zijn genoeg kleine dingen waarbij het touch screen gebruikt kan worden, maar ik zal alleen de twee meest voorkomende noemen. Ten eerste heb je de ijsblokken die jij kapot kan maken door op ze te tikken. Soms moet je de ijsblokken op een bepaalde manier kapot maken, zodat er een nieuwe route voor jou verschijnt. Sommige momenten zul je de ijsblokken weer zo snel mogelijk moeten breken om niet geraakt te worden. De tweede touch screen benutting is dat je magic seals moeten tekenen om eindbazen te verslaan. Als een eindbaas al zijn HP benuttigd heeft, is het aan jou de taak om hem te sealen door middel van een magic seal. Teken je de seal goed, dan is het gevecht voorbij. Verpruts je het, dan krijgt de eindbaas weer wat van zijn HP terug en gaat het gevecht weer verder. In het begin zul je geen probleem hebben met de magic seals. Later in het spel worden de seals een stuk complexer, en wordt het allemaal dus stukken moeilijker. Gelukkig kun je in het menu alle seals beoefenen die je tot dusver bent tegengekomen. Vergis je niet! Oefenen in het menu kan vaak goed gaan. Wanneer je echter na een uitputtend eindbaasgevecht de seal moet tekenen, sta je ineens onder een grotere druk. Op één of andere manier gaat het dan ineens veel moeizamer. De voldoening die je krijgt na zo’n goed afgesloten gevecht is wel weer groter.

Het mooie van deze game is dat dit eindelijk weer eens een rasechte 2D game is. Daar hebben we er tegenwoordig er niet zoveel meer van. Helemaal niet van zulke goeie kwaliteit. DoS is daarom een unieke game voor de DS. Prachtige omgevingen vol met detail, gameplay en besturing smelten samen in een prachtig geheel, de muziek weet de juiste snaar te raken en past perfect bij de sfeer, en de game is uitdagend zonder dat het frustrerend moeilijk wordt. Ik weet niet wat het is. De game voelt gewoon compleet aan. Ik kan nauwelijks fouten ontdekken. Het enige wat ik kan mierenneuken is dat je af en toe iets teveel moet backtracken. De game is ook wat te kort, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de vele extra’s die de game rijk is. Dit verlengt de levensduur aanzienlijk. Of dit de beste Castlevania game aller tijden is kan ik niet beantwoorden. Wat ik wel kan zeggen is dat DoS mij meer vermaakt heeft dan welke DS titel tot nu toe dan ook. Het lijkt mij duidelijk. De DS heeft weer een masterlijke game in zijn assortiment.

Graphics: 9
Geluid: 10
Touch-Screen: 7
Gameplay: 9
Replay: 8
Overall (geen gemiddelde): 9.3