De vraag uit de openingszin kan ik makkelijk beantwoorden. Kan Daxter de hype waarmaken? Jawel. Dat kan de game prima. Alleen is het de legendarische game waar de gamers op wachten? Zeker niet. Wellicht hebben sommigen van jullie al eventjes naar het cijfertje gegluurd, deze valt uiteraard wat tegen. Wat er mis is met de game? Ook deze vraag kan ik zonder probleem beantwoorden. De game voelt zo leeg. Er is weinig te doen. Je reist van de ene plek naar de andere plek om daar een paar muntjes te verzamelen en that’s it. De developer heeft ervoor gekozen het allemaal in één grote wereld te verwerken, maar ook in die wereld valt niks te beleven. Geen geheimen wegen, geen extra voertuigen, niks. De game leent zich prima voor de mainstream, maar de die-hards zullen de beleving nogal saai vinden.
In Daxter speel je, zoals de titel al doet vermoeden, met Daxter. Dit mormel vonden we eerder al terug als side-kick van Jak, maar in deze game speelt hij helemaal in zijn eentje de hoofdrol. Het spel begint op het moment dat Jak gevangen wordt genomen. Daxter weet te ontkomen en belooft Jak te bevrijden. Veel komt daar niet van terecht. Daxter besluit mensen te gaan entertainen in een kroeg met lariekoek verhalen, maar erg populair is hij niet. Één iemand besluit Daxter een echt baantje aan te bieden, wat Daxter uiteindelijk besluit te nemen. De bedoeling is dat hij afreist naar bepaalde locaties, en hij daar zoveel mogelijk metalen insecten vermorzelt. Diepgaand? Nee. Leuk? Niet echt. Het verhaal deed me niet zoveel. Soms een verrassende wending, maar geen shockerende gebeurtenissen. Dit had ik overigens ook niet van de game verwacht.
Je start het spel met een vliegenmepper. Eigenlijk blijft dit wapen gedurende het hele spel je primaire wapen. Secundaire wapens zal je ook krijgen. Denk hierbij aan een soort ‘bug-spray’ en een vlammenwerper. Deze vlammenwerper kan je ook gebruiken om een stukje door de lucht heen te zeilen of jezelf een eindje de lucht in te schieten. Niet erg orgineel maar wel leuk. Voor puzzels heb je deze functies nauwelijks nodig. De puzzels in de game vielen me sowieso al een beetje tegen. Ze waren allemaal erg makkelijk en dieper dan ‘spring-van-hier-naar-hier’ ging het niet. Daxter is ook niet op het ‘puzzel principe’ gebouwd, dus dit geldt eigenlijk ook niet als commentaar.
Tussen de levels door reis je door Haven City, dezelfde stad als in Jak & Daxter 2. Haven City is prachtig nagemaakt en oogt zeker niet minder dan de PlayStation 2 versie. Ook zijn de laadtijden gedeist en allemaal goed verborgen achter langzaam open gaande deuren, welke vrijwel nooit tot irritatie werken. Een minpuntje is dat de framerate zo nu en dan inkakt, maar al kijk je wat voor glorie er om je heen allemaal valt te bezichten neem je dat voor lief. Een ander, en iets wat groter minpunt is dat er zo goed als niemand over de straten heen zwerft. Je bent zo goed als de hele tijd de enige in die verdomde stad en nergens vliegen andere auto’s of lopen andere mensen. Op dit gebied is RockStar nog altijd de meester over de PSP, aangezien zij dit wel hebben bereikt met Grand Theft Auto: Liberty City Stories.
De levels zelf zijn ook ieder mooi geschapen. Het oog voor detail is inmens en de werelden komen fantastisch tot leven. Helaas zijn de levels zelf nogal kleinschalig zodat het allemaal wat linear aanvoelt. Ook ligt de moeilijkheidsgraad niet al te hoog. Vijanden versla je met een paar dukken op de knop, en als beloning krijg je een gouden munt. Van deze munten moet je per level een X aantal verzamelen en als je baas uiteindelijk tevreden is, krijg je een nieuwe opdracht. Wat valt er nog meer te doen? Weinig. Je kan eitjes gaan verzamelen voor mini-games en extra moves, maar ook dit stelt niet veel voor (op de mini-games na, maar hier kom ik later op terug). Dit is in feite ook het grootste kritiek punt op Daxter, het is zo leeg. Op de levels na is er weinig te doen, je krijgt het gevoel dat de stad is gebouwd voor niks. Nergens vind je subquests, geheimen weggetjes, bonus items... Nergens! Misschien blijft dit spel aantrekkelijk voor de mainstream, maar de 100% gamers zullen al snel afhaken.
Dan de mini-games. Dit is in feite de enige extra modus in de stad van Haven City, en ik moet eerlijk toegeven dat ik respect heb voor deze spelletjes. De developer is lekker orgineel geweest en heeft elk spelletje tot een persiflage omgebouwd. Zo vind je Daxter terug in de Matrix waar hij allerlei Agent Smith wannabes moet uitmoorden. Ook maakt BraveHeart zijn rentrée. Een erg leuke en orginele manier om de speelduur wat te verlengen. Ook doe je deze spelletje niet voor niets want als je per mini-game een X aantal keer de opdracht goed doet (versla Agent Smith, schop de orcs) krijg je een extra move tot je beschikking. Handig dus!
Tot slot wil ik nog eenmaal een compliment uitbrengen naar het visuele gebied van het spel. Daxter ziet er nagenoeg perfect uit voor een PSP game. Je kan ver kijken, het detail niveau is hoog en de laadtijden zijn gering. Ook de sound mag er wezen. Elk level kent haar eigen deuntje die niet te vaak in herhaling valt. Ook worden alle dialogen ondersteund door een uitermate goed verzorgde voice acting. Perfectie benaderd.
Conclusie:
Dan de conclusie... Daxter is een uitermate goed verzorgde PSP game. Ooit werd hij bestempeld als ‘second generation PSP game’, en ik sluit me aan bij die uitspraak. Op grafisch gebied is het één van de betere dingen die we tot nu toe hebben gezien op de PlayStation Portable. Helaas laat de gameplay wat te wensen over. Voor de mensen die genoegen nemen met alleen een main quest is het geweldig, gamers die meer willen zullen nog even moeten wachten op een andere platformer. Voor nu is Daxter genoeg om duizenden mensen een aantal uur bezig te houden, mij in iedergeval niet.
Oordeel Daxter (PSP)
- Graphics
95 - Gameplay
80 - Originality
- Sound 90
- Replay 75
- Eindcijfer 87
2231 )
22-04-2006 14:16
Nou alleen jammer dat ik geen PSP heb...
3)
22-04-2006 20:10
wel een beetje rare score
