Bij het introfilmpje is het al duidelijk dat Eat Lead zichzelf niet al te serieus neemt. Matt Hazard vertelt over zijn carrière als gameheld, die in de laatste paar jaartjes niet bepaald de goede kant op is gegaan. Na een aantal jaar in de vrieskist krijgt Matt eindelijk zijn eigen next-gen game! Je speelt dus een game in de game, wat zo nu en dan voor bijzondere situaties kan zorgen. Zo kom je na een tijdje een vriendelijke AI tegen die je zo nu en dan zal helpen door de game te pauzeren, of bepaalde objecten te spawnen. Deze opzet zorgt niet alleen voor een leuke insteek qua gameplay, maar het laat ook genoeg ruimte over om andere games flink op de hak te nemen.
En dat doet Eat Lead dan ook met plezier. De ene na de andere game wordt op meestal hilarische wijze geparodieerd. Een ontmoeting met de master chef, een oude loodgieter en als hoogtepunt de RPG-eindbaas. Deze baas praat via een tekstvakje, en terwijl je een magazijn op hem leegt zie je zijn stats veranderen. Verder zit de game nog propvol hilarische verwijzingen naar games en de gamesindustrie in het algemeen. Ook alle vijanden en omgevingen zijn lichtelijk of zwaar gebaseerd op andere games. Zo kom je na een tijdje exact de vijanden uit Wolfenstein 3D tegen, wat voor heel wat hilarische situaties zorgt. Deze 2D vijanden gaan namelijk niet in cover, maar draaien een kwartslag, waardoor je ze niet meer kunt raken.
Maar met alleen goede humor red je het niet, zo blijkt maar weer eens. Eat Lead faalt er namelijk flink in goede gameplay af te leveren. Als je anderen in de zeik neemt moet je het zelf natuurlijk wel goed doen! De gameplay van Eat Lead voelt als een zwaar verouderde versie van Gears of War. Het draait ook hier voornamelijk om cover zoeken, maar de besturing voelt een stuk lomper aan. Het grootste minpunt is dat het schieten een gevoel van impact mist. De meeste vijanden kunnen een flinke lading lood in het lijf verdragen, maar een headshot is een instant kill. Je bent dus de hele game door headshots aan het maken, wat verdacht makkelijk, maar saai is. Eat Lead kent een flink aantal verschillende vijanden, maar er worden er zo vreselijk veel op je afgestuurd dat het alsnog voelt alsof je de hele tijd dezelfde tegenstanders aan het afschieten bent.
Op het gebied van graphics blinkt Eat Lead ook beslist niet uit. De game ziet er niet vreselijk slecht uit, maar wazige textures en grove kartelranden zorgen ervoor dat dit beslist niet de next-gen kwaliteit is die we mogen verwachten. Qua geluid weet de game wel indruk te maken. De voice-overs zijn zo goed als perfect, en de achtergrondmuziek is goed genoeg om niet te gaan vervelen, ondanks dat deze erg vaak herhaald wordt.
Het wapenaanbod in Eat Lead is redelijk indrukwekkend. Naast een lading pistolen, machinegeweren en een shotgun zijn er nog een paar bijzondere wapens zoals een dodelijk waterpistool of een laserkanon. Naast je vuurwapens kun je de vijanden ook nog een flinke klap verkopen, wat in veel gevallen eigenlijk beter werkt dan schieten. De omgevingen in Eat Lead zijn erg saai en eentonig. Urenlang werk je je een weg door kamers die er allemaal hetzelfde uitzien. Vermoord alle vijanden in een kamer, en de deur naar de volgende opent zich, zodat je het allemaal fijn nog een keer kan doen. De bijzonder goede achtergrondmuziek zorgt ervoor dat je nog een beetje motivatie overhoudt, maar de game ging me al vrij snel vervelen.
Alsof dit nog niet genoeg was, is Eat Lead ook nog eens angstaanjagend kort. Na een uurtje of zes knallen ben je er alweer doorheen. Het enige wat je dan nog kunt doen is de game op de vrijgespeelde hoogste moeilijkheidsgraad uitspelen. Geen multiplayer, geen bonussen om te unlocken en zelfs geen moeilijke achievements om te halen. Eat Lead heeft de laagste replay value ooit in een game. Dit alles samen maakt van Eat Lead dé perfecte game om een weekendje te huren. De game zal je zo nu en dan flink laten lachen, maar verder heeft het weinig te bieden.
Conclusie
Eat Lead moet het puur en alleen hebben van zijn geweldige humor. Haal deze weg, en je blijft zitten met een uiterst middelmatige third person shooter, die op elk gebied al is ingehaald door de concurrentie. Ik raad je dan ook aan om de game gewoon een weekendje te huren, want dit is zelfs nog te karig voor de budgetbak.
Oordeel Eat Lead: The Return of Matt Hazard (Xbox360)
- Graphics
65 - Gameplay
55 - Originality
85 - Sound 85
- Replay
30 - Eindcijfer 55
153 )
12-04-2009 17:41
.
2)
13-04-2009 10:14
Ik heb zelf nog nooit gehuurd, dus weet er niet zo veel vanaf 
