Meer dan honderd jaar geleden werden Golems gecreëerd door een combinatie van techniek en magie. Deze Golems waren gemaakt om de mensen van dienst te zijn, deze deden dit met zo een loyaliteit dat sommige van, hun zelfs na hun meesters hun dood nog de opdrachten die ze hadden gekregen uitvoerde. En zoals gewoonlijk kon dit niet lang goed gaan en sloegen de Golems door onbekende reden aan het moorden en roeide hierbij bijna het menselijke ras uit. Maar net zo mysterieus als het moorden begon, hield ook plotseling het moorden weer op, waarna de overlevende weer iets van een beschaving probeerde op te bouwen.
Dit alles staat bekend als de Golem Wars, een overblijfsel uit deze oorlog waren de zo genaamde Devil Golems die nu buiten staat van verdienste waren. En deze gevaarlijke Devil Golems die niet te vernietigen zijn werden diep begraven in afgesloten ruimtes. Ondertussen dienen de gewone Golems weer de mensheid. Tot zover de inleiding met het verhaal.
De game begint met een kort en hevig gevecht met een Devil Golem die je gewoon niet kunt winnen, gevolgd door een kort filmpje en een stukje dialoog, dan begint het spel pas echt met Atsuma (de toch niet echt al te slimme anti held van het spel) die tijdens de les in Enchanting ligt te slapen. Enchanting is de enige vorm van magie die de mensheid nog heeft overgehouden uit de tijd voor de Golem Wars. De vrienden van Atsuma proberen hem wakker te maken voordat de leraar hem betrapt op zijn comateuze toestand. Natuurlijk wordt hij betrapt en volgt er een feitelijke training en introductie met het vechtsysteem. Daarna worden we stuk voor stuk voorgesteld aan de twee vrienden van Atsuma. Deze zijn Toya, de knappe en slimme gast waar alle vrouwen op vallen, en Makoto, die duidelijk nog homoseksueler is dan Joling en Gordon bij elkaar. Of te wel, een stelletje kleurrijke karakters.
Dan als de les in Enchanting is afgelopen gaan de drie kameraden eten in de kantine van de Yokohama universiteit waar deze vorm van magie te studeren is. Daar kom je tijdens de gespreken die je houdt met de medeleerlingen al snel tot de ontdekking dat Atsuma niet geliefd is omdat zijn rechter arm nogal de nare eigenschap heeft om bij anderen studenten de Enchated magie op te heffen. En dit plaatst deze held in een toch wel isolement waarbij hij enkel Toya en Makoto als echte vrienden kan zien. Dan krijgt Atsuma het prachtige idee om te gaan spijbelen en naar het festival dat in de stad is te gaan, na wat tegen sputteren besluiten zijn vrienden hier toch aan mee te doen, want plezier hebben is toch leuker dan in een duf lokaal te leren over magie.
Dat je het terrein van de universiteit niet zo makkelijk kunt verlaten kom je al snel achter, want niet alleen een groepje leerlingen, maar ook een lerares zijn het enige wat tussen jou en het o zo gezellige festival staat. Je begrijpt natuurlijk wel dat er dan even gebattled moet worden (op dit systeem kom ik zo uitgebreid terug) en dit is niet echt moeilijk om te doen. Dan kom je eindelijk buiten de universiteit en is het genieten geblazen van de aanwezig attracties. Eén daarvan is een battle in een soort van circustent, maar voor je naar binnen mag om mee te doen moet je een Golem hebben. Deze kan je een tent ernaast op de kop tikken voor vier tickets die je moet verzamelen, dit houdt dus in: praten met iedereen die op het festival rond loopt. Dit levert soms leuke verhalen of typisch Japanse humor op. Dan als Atsuma eindelijk zijn Tickets heeft mag hij in de ring plaats nemen en vechten. Dit gebeurd onder andere tegen andere Golems en een chickie die Yuki heet en geheel gekleed is in een cowboy achtige outfit. Tijdens dit gevecht is er een zware aardbeving en besluiten ze het gevecht te staken en naar buiten te gaan.
Wat Atsuma en zijn vrienden aan treffen is één grote ravage. Het eerst zo prachtige en kleurrijke festival en de rest van de stad is veranderd in een ruïne. Terwijl Atsuma terug naar de Yokohama universiteit gaat om zijn hond te redden, vallen de eerst zo vredige Golems de mensen aan. Natuurlijk volgen er diverse battles voor je terug bent op de universiteit. Waar een zwaar afgesloten deur, die eerst dicht was nu opeens open staat, en je raad het al, het hondje van Atsuma rent er in en hij en zijn vrienden gaan er achteraan waarna ze door de vloer zakken en het avontuur pas echt gaat beginnen. De ruimtes onder de vloer blijken duizenden jaren oud te zijn en nog van voor de Golem War te zien. Deze omgeving is echt spooky en ziet er gewoon koud en eng uit. Hoe verder de drie vrienden zich hierin begeven, des te vreemder gedrag Atsuma begint te vertonen.
Als het op een gegeven moment na lang lopen steeds kouder begint te worden voel je al aan dat er iets niet pluis is, helemaal als ze uitkomen in een ruimte waar zich een Devil Golem met de naam The Ice Queen bevindt. Dan begint Atsuma’s arm opeens wel heel erg vreemd te doen en hij deze Ice Queen aanraakt die hierdoor ontwaakt. Dan volgt er een battle die je ook bij het opstarten van de game deed, deze battle kan je ook deze keer niet winnen en wordt Toya gevangen genomen om als ‘puppet’ voor de Ice Queen te dienen. En Makoto wordt bedolven onder een dikke ijslaag.
Wat dan volgt is een enkele minuten durend filmpje (Die in High Definition is) waar echt mijn mond van open viel. De Ice Queen ontkentent een apocalyptische slooptocht waarbij ze heel de stad Yokohama met de grond gelijk maakt. Dit is één van de indrukwekkendste filmpjes die ik ooit in een spel heb gezien. Daarna ontwaakt Atsuma in een cel zonder zich te kunnen herinneren wat er in Yokohama is gebeurd. Zijn geheugen wordt dan al snel een klein beetje opgefrist als Karin bij hem in de cel wordt opgesloten. Deze dame wordt al snel bevrijd door haar trouwe lijfwacht Raigar, hierbij wordt al snel duidelijk dat je de enige overlevende bent van Yokohama en je je nu in London City bevindt.
Dit is nu ook precies het punt waar ik stop want het verhaal is zo uitgebreid waarbij je nog zoveel meer steden en plaatsen aandoet, dat ik er nog pagina’s over vol kan schrijven. Dit mag je natuurlijk allemaal zelf gaan uitvinden, want deze game is echt een topper. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik voordat ik Enchanted Arms ging spelen, niet echt bekend en fan was (op Kingdom Hearts op de Playstation 2 na, maar dat kan je niet een echte RPG noemen) van het RPG genre. Dit heeft deze game echt helemaal veranderd. Ik kon gewoon niet stoppen met spelen van dit spel, en dit is ook de reden waarom de review nu pas verschijnt. Enchanted Arms biedt ons meer dan vijftig uur (!!!) aan gameplay en dat is erg lang in een tijdperk waar dit bij een gemiddeld spel tussen de 8 en de 10 uur ligt.
Het level- en battlesysteem in Enchanted Arms is erg uitgebreid en werkt doormiddel van een pointssysteem. Deze bestaat uit:
Zonder al te diep hierop in te gaan komt het er op neer dat je in een battle diverse points kunt verdienen en jezelf of leden van je team kunt upgraden. Denk hierbij aan nieuwe moves of health items etc etc. De gevechten zelf vinden plaats op een soort van raster wat de Grid heet, dit kan je vergelijken met de vlakken van een schaak- of dambord. Elk karakter (je kunt er vier meenemen in een battle) heeft zijn eigen moves en krachten die een aantal of diverse van die vlakken beslaat. Dus soms moet je goed kijken hoe je deze combineert op je tegenstanders, met een goed geplande actie kan je in één keer meerdere vijanden verslaan. Als je dit doet krijg je een soort van korte animatie per karakter te zien, dit is allemaal in het begin leuk en prachtig maar na tien tot twintig battles begint dit te irriteren. Maar geen nood, met de Y-knop kun je versneld spoelen en dat is toch een hele opluchting.
Zo, dat is er uit en zoals je ziet ben ik helemaal positief over Enchanted Arms. Maar, ja mensen er is altijd een maar, er zijn ook een aantal minpunten. Zo zal je tijdens de gesprekken die je voert met anderen, je karakter op de ene kant van het scherm zien als hij spreekt en visa versa. Dit is heel typisch Japans en ik vond het soms best irritant om te zien, het is net een stukje stipboek. Ook de voice acting die standaard op Engels staat klopt niet met de bewegingen van de monden en is gewoon tenen krommend. Zeker, het overdreven homoseksuele accent van Makoto. Maar gelukkig kunnen we het Engels uitzetten en de originele Japanse stemmen aanzetten, wat ook gelijk in mijn ogen een stuk beter is voor de game. Geen nood dat je het verhaal niet meer kunt volgen, want je hebt ook de optie om ondertiteling aan en uit te zetten.
Ook had ik zelf nogal wat vage problemen met de disc waar Enchanted Arms op staat. Zo kreeg ik erg vaak de melding dat mijn disc vuil was en niet ingelezen kon worden. Dit gebeurde zelfs 1 keer na een grote battle die ik dus weer overnieuw kon gaan doen. En soms had ik geen geluid bij de gesprekken. Bij navraag op het IRC bleken hier meer mensen last van te hebben en was ik gelukkig niet de enige.
Dan rest nog het geluid en het beeld. Het geluid is wel oké maar soms heel erg eentonig. Muziek en achtergrond geluiden worden vaak in een loop gezet en dat kan soms zeer irritant zijn. Grafisch ziet het er allemaal prachtig uit, ik heb de game op mijn 21 inch monitor via de High Definition component gespeelt. De typische Japanse zuurstok kleuren zoals ik ze maar even noem, sprongen hierbij letterlijk van het scherm af.
De eindconclusie, want ik moet het helaas nu afronden, hoe graag ik ook over deze game zou willen doorpraten, is dat Enchanted Arms een waardige RPG is op de Xbox 360 en een must have is voor iedereen die fan van dit genre is. Het is heel complex en uitdagend en pure fun. Je kunt zelfs meerdere Golems verzamelen en pimpen alsof het Pokémons zijn. Ook bevinden zich meerdere mini games in het spel en zo blijf je echt uren en uren bezig. Zoals de hoes al beloofde, meer dan vijftig uur gameplay, is dik waargemaakt. Zal Atsuma er in slagen Toya te redden? En is Makoto nu wel of niet dood? Je zult het zelf moeten spelen om de antwoorden op deze vragen te krijgen.
Oordeel Enchanted Arms (Xbox360)
- Graphics
70 - Gameplay 80
- Originality
- Sound
50 - Replay 70
- Eindcijfer 80