Liefhebbers van het RPG-genre wisten allemaal welke console ze jaren geleden in huis moesten halen: de Playstation. Vele goede RPG’s zijn uitgebracht op Sony’s eerste en tweede console. Denk aan Star Ocean, Kingdom Hearts, Dragon Quest en natuurlijk Final Fantasy. Verwacht werd dan ook dat de Playstation 3 dit stokje zou overnemen, maar niets was minder waar. De Xbox360 werd juist de console van de RPG’s, zoals Blue Dragon, Lost Odyssey en Eternal Sonata. Die laatste is nu eindelijk gepoort naar de Playstation 3. Is dit waar de Playstation 3 bezitter op zit te wachten?
I have a dream
Je zou denken dat de droom van Martin Luther King de belangrijkste is uit de geschiedenis. Toch doet de droom die de componist Chopin op zijn sterfbed had, daar nauwelijks voor onder. Zonder die droom had het spel Eternal Sonata namelijk nooit bestaan. Het is dan ook een bizarre droom die je eerder verwacht van een Japanner die teveel verdovende middelen heeft gebruikt dan van een componist: een koning is slecht bezig en voert zijn onderdanen een soort drug waardoor ze hersenloze soldaten worden. Verschillende, typisch animé uitziende, figuren met een soort Victoriaanse kleding gaan op pad om deze koning te stoppen. Het verhaal wisselt een beetje van kwaliteit, maar is over het algemeen goed genoeg om door te blijven spelen.
I have a movie
Het verhaal wordt uit de doeken gedaan met mooie cutscenes, waarvan de meeste ingesproken zijn. Japan liefhebbers zullen waarschijnlijk erg blij zijn dat je de game zowel in het Japans als in het Engels kunt spelen, waarbij de schermtekst en ondertiteling altijd Engels blijft. Wat minder fijn is dat de cutscenes soms wel eindeloos lijken te duren. Natuurlijk hoeft dit geen probleem te zijn, maar als je na een interessante cutscene van 15 minuten nog moet gaan kijken naar 5 minuten ruzie tussen de personages over wie van de figuren langer is (who cares?) begint het toch een beetje te kriebelen. Behalve scènes over het verhaal wordt er soms ook een deel van het leven van Chopin verteld. Dit is best interessant en voegt wat extra diepte toe. Het had echter beter aangepakt kunnen worden dan het laten zien van foto’s en deze ondertitelen met tekst. Dan kunnen we net zo goed Wikipedia lezen!
I have a fightingskill
Het verhaal is bijzonder maar wel heel moralistisch. De troef van Eternal Sonata vond ik dan ook het vechtsysteem. Weg saaie turned-based random gevechten! Als je met iemand (of iets) gaat vechten zie je dit altijd van tevoren aankomen. De beurten worden turn-based verdeeld maar wat je vervolgens met deze beurt doet is vol actie. Zo zul je daadwerkelijk zelf moeten slaan en naar iemand toelopen. Ook zul je, door op het juiste moment op de juiste toets te drukken, de vijanden zelf moeten blocken. Dit werkt erg leuk en zorgt ervoor dat je regelmatig op het puntje van je stoel zit. Jammer is alleen dat dit reactietijdtestende werkje niet echt bij het vrij slome tempo van het spel past. Block je namelijk niet op tijd, dan is de kans er dat je in één klap dood bent. Final Fantasy XII schijnt ook enkele van deze elementen te huisvesten (vergelijken kan ik helaas niet) maar in Eternal Sonata is het in ieder geval heel goed uitgewerkt, al had het blocken dus soms wel iets gemakkelijker mogen zijn. Natuurlijk zul je ook weer, zoals een klassieke RPG betaamt, moeten uplevelen. Maar bij Eternal Sonata levelt het vechtsysteem met je mee waardoor je tactieken zult moeten blijven aanpassen. Waar bij het eerste ‘vechtsysteem-niveau’ alleen de tijd afloopt, wanneer je daadwerkelijk iets doet – je kunt dus even stilstaan om na te denken – zul je later direct tot de actie moeten overgaan. Anders is de tijd waar in je kan hakken al voorbij, voordat je wat hebt gedaan. Ook worden er nieuwe elementen als ‘Echoes’ aan het systeem toegevoegd waarmee je speciale aanvallen kunt ‘opladen’. Daarnaast is het erg belangrijk of je in het licht of in de schaduw staat. Jouw aanvallen kunnen hier vanaf hangen, maar ook vijanden kunnen afhankelijk van hun positie compleet anders zijn. Staan ze bijvoorbeeld in de zon, dan zijn ze een onschuldige kikker, komen ze echter in de schaduw dan veranderen ze opeens in een draak die een stuk lastiger te killen is. Door dit soort elementen wordt het vechtsysteem lekker diep en zul je goed je hersens moeten gebruiken.
I have a piano
Natuurlijk blijft het allemaal een droom van een stervende wereldberoemde componist. Er zitten dan ook allerlei verwijzingen in het spel naar muziek in het algemeen en naar Chopins stukken in het bijzonder. Zo is elk hoofdstuk naar één van zijn creaties genoemd, waarbij je dit stuk ook te horen krijgt. Ook zijn vrijwel alle namen gelinkt aan muziek. Namen als Andantino, Allegretto en het stadje Forte zullen vele muziekliefhebbers bekend voorkomen. Daarnaast kun je soms kleine stukken muziek vinden, ook wel Score Pieces genoemd. Deze kun je vervolgens met verschillende mensen die je tegenkomt spelen. Wanneer de muziekstukken beter bij elkaar passen zul je een hogere ranking krijgen en zo items vergaren. De muziek in Eternal Sonata is in ieder geval van goede kwaliteit en de klassieke deuntjes in de steden en spannende muziek in de bossen zijn goed bij de game gekozen. Niet alleen naar Chopins muziek wordt verwezen. Er wordt ook verwezen naar het gegeven dat Chopin stervende zou zijn. Zo is in Eternal Sonata magie niet bepaald een goed iets. Kan je magie namelijk gebruiken, dan betekent dit dat je stervende bent en blijven de bewoners maar liever een heel eind van je vandaan. Naast Polka, één van de hoofdpersonen, heeft ook Chopin (die gewoon één van de karakters in het spel is) magie. De componist is zich er trouwens compleet bewust van dat het zijn eigen droom is. Toch twijfelt die en begint die naar mate het avontuur te denken dat zijn droom wel eens de waarheid kon zijn. Wanneer hij hier van overtuigd zou zijn, zou hij nooit meer terug kunnen keren naar de werkelijkheid, maar dat weet hij niet. Deze tweestrijd brengt nog meer diepte in het verhaal. De wereldbewoners geloven hem natuurlijk ook niet wanneer hij vertelt dat de gehele wereld alleen in zijn droom bestaat.
I have a game
Met het vechtsysteem en de originaliteit van het verhaal zit het dus wel goed, maar hoe zit het met de rest? Hierin doet Eternal Sonata hetzelfde als vrijwel elke klassieke RPG, al miste ik het freeroaming element een beetje. In veel RPG’s is het namelijk mogelijk om te gaan en backtracken naar waar je wilt en vaak ook sidequests te doen. Bij Eternal Sonata volg je echter een lineair pad met nauwelijks sidequests. Ook vond ik het spel soms nodeloos opgerekt worden. Zo zul je op een gegeven moment bij een bruggetje komen waarop drie geiten staan. Nu moet je gaan backtracken en drie proppen papier vinden voordat ze je er over laten. Dit soort stukken voegen niets toe aan het verhaal en waarom het erin zit is mij een raadsel. De game is wel, zoals vele RPG’s, lekker moeilijk en als je zomaar het spel door wilt rennen zonder vijanden te verslaan (theoretisch mogelijk, omdat de battles niet random zijn maar je ze van tevoren aan ziet komen) zul je bij de eindbazen flink in de problemen komen. Verder ziet de game er qua graphics niet bijzonder uit en zijn de personages en omgevingen soms wel heel hoekig. Er wordt echter wel een sprookjessfeer gecreëerd door warme lichteffecten. Eternal Sonata is goed lang, maar ondanks dat je bij de tweede keer spelen speciale items en muziekstukken kunt vrijspelen, is het door het gebrek aan keuzes geen spel dat je meerdere keren doorloopt.
I have a verdict
Al met al is Eternal Sonata een game met een verrassend verhaal en een erg goed vechtsysteem. De game heeft een wat te wisselend tempo en onoriginele gameplay voor een echte topgame. Toch is het een spel dat een ‘klassieke’ RPG-liefhebber gespeeld moet hebben. Vooral mensen die enkel een Playstation 3 hebben en eindelijk toe zijn aan zo’n RPG zullen hun hart kunnen ophalen. Volgende keer willen we echter geen port, maar een geheel ‘verse’ game!
Oordeel Eternal Sonata (PS3)
- Graphics
75 - Gameplay 85
- Originality 80
- Sound 85
- Replay 75
- Eindcijfer 79
1474 )
27-02-2009 13:29
