Er was eens…
…Een bedrijf, Square genaamd. Deze naam zal waarschijnlijk bij iedereen hier een belletje doen rinkelen en gedachtes aan de Final Fantasy games oproepen. Wat echter niet iedereen zal weten is dat de roots van dit Japanse bedrijf liggen bij games als 3-D WorldRunner (een heuse 3D ren game), Rad Racer (een 3D race game) en King’s Knight (een slechte top down shooter, afspelende in de middeleeuwen). Deze drie games waren geen van allen als toppers te beschouwen en dit is ook de reden dat Square eind jaren 80 op de rand van de financiële afgrond balanceerde. Het trio was geflopt. Gelukkig voor Square kwam er redding in de vorm van Dragon Quest, een RPG van het eveneens Japanse Enix die als inspiratiebron diende voor Square’s jongste project: Final Fantasy. De game werd een enorm succes, hielp Square financieel er bovenop en zette het jonge bedrijf op de kaart. Na dit belandde Square in een opwaartse spiraal, Final Fantasy 2, die ook voor de NES uitkwam ging meerdere malen platinum, en het SNES tijdperk geldt nog steeds als de periode waarin Square de RPG dienst uitmaakte. Final Fantasy III, Chrono Trigger, en Secret of Mana worden hedendaags nog steeds beschouwd als de beste 2D RPG’s ooit, en ook Super Mario RPG mocht er absoluut zijn.
Na dit gouden tijdperk mocht Nintendo doei doei tegen Square zeggen. Nintendo werd bruut aan de kant geschoven en het hongerige Sony mocht zich nu gaan verheugen op Square’s meesterwerken. De reden voor dit ‘vreemdgaan’? De N64 cartridge beperkte Square te veel in haar doen en laten. Zoals je weet zitten de Final Fantasy’s vanaf deel 7 volgepropt met adembenemend mooie FMV’s en die pasten nou niet eenmaal op een achterhaalde cartridge.
Tja.
Jammer voor Ninty dus, maar viel ook Square in een diep dal? Absoluut niet! Sterker nog, Final Fantasy 7 verkocht maar liefst 8.6 miljoen keer, en werd beloond met buitengewoon hoge cijfers. Ook Final Fantasy 8, 9 en de PS2 FF’s werden goed tot zeer goed ontvangen en gooiden hoge ogen.
Nu is Square (ondertussen gefuseerd met Enix) dus weer (gedeeltelijk) terug bij Nintendo, al sinds eind 2003, en zijn we aanbeland bij de re-makes van de eerste twee Japanse Final Fantasy’s (In Amerika waren de FF’s anders genummerd). Bevatten deze twee nog steeds de magie van destijds?
Final Fantasy I
Het eerste wat je doet tijdens het starten van de eerste Final Fantasy, is het kiezen van namen en classes (denk aan krijger, magiër, thief, etc.) voor je characters. Dit geeft al gelijk de anonimiteit van je poppetjes aan, want nee, geen van allen zijn de bezitters van een eigen historie of intrigerende persoonlijkheid. Ook naarmate het avontuur vordert, zullen je characters zich qua karakter niet ontwikkelen a la (bijvoorbeeld) de 3D Final Fantasy’s.
Het ontbreken van enige persoonlijkheid aan je karakters roept in het begin van het spel al een aantal vragen op. Waarom beschikken alle vier namelijk al gelijk over de crystals om de wereld mee te redden (ja ja, het ‘verhaal’ in Final Fantasy 1 is er weer zo eentje)? En waarom zijn zíj juist uitverkoren om de wereld van haar ondergang te redden. Ik weet het niet, en ik zal het ook nooit weten, want de cutscénes die er normaal gesproken zijn om duidelijkheid omtrent dit te verschaffen zijn er niet en de dialogen zijn puur functioneel. In de trant van: ‘Prince blabla is cursed, find the antidote’ zeg maar.
Dit alles geeft al gelijk de toon aan in Final Fantasy 1 want ja, alles is gewoon zeer basic. De game bestaat gewoon in feite uit een grote overworld met bosjes en watertjes, en in die overworld bevinden zich steden en kerkers waarin je je ding kunt doen. Enige motieven, redenen, of verbanden tussen de verschillende locaties die je er treft en dingen die je hier doet heb ik niet kunnen ontdekken. Om even een voorbeeld te geven: op een gegeven moment vind je jezelf in een dorpje dat door piraten wordt geteisterd, geplunderd en geterroriseerd. Aldus een inwoner tenminste. Na her en der wat rondgevraagd te hebben (uiteraard wilde ik de piraten opsporen om ze eens mores te leren), stuitte ik op een normaal uitziende ‘inwoner’. Inwoner staat tussen ‘’ ja aangezien hij de piraat was. Na dat ik hem glorieus had verlagen schonk hij zijn schip aan me. Waar ik ermee heen moest? Geen idee, dat mocht ik zelf lekker uitzoeken.
In de overworld en kerkers is het voornamelijk vechten wat de klok slaat. Je zet in één van de twee een paar stappen en wolla!, je kunt weer je zwaarden uit de schede trekken en je magische staf opwarmen. Als je net gewend bent geraakt aan de toffe dynamische vechtsystemen van Mario & Luigi en Paper Mario 2 wordt de battlesytem evolutie voor je gevoel een paar decennia terug gedraaid. Ieder member in je party beschikt over magie en ‘normale’ aanvallen (een slag met je zwaard bijv.). In elk gevecht laat je je karakters er één kiezen en dan is het onderuit hangen en afwachten geblazen. Enige invloed op het gevecht zul je dan namelijk niet meer hebben en je moet ook aanzien hoe iedereen de onvermijdelijke klappen incasseert. Of niet natuurlijk, als het lot dat wilt.
Dat Final Fantasy zo simpel is als het maar kan wilt niet zeggen dat het ook slecht is. In tegendeel zelfs, de game leverde me tijdens het spelen veel lol op, en had ondanks de diepgang van Georgina Verbaan een verslavende werking op me.
Final Fantasy II
In tegenstelling tot die kristallen ongein uit Final Final Fantasy I strijd je in deel 2 voor zaken die er echt toe doen. Zoals het behoud van je koninkrijk bijvoorbeeld! Dit wordt namelijk aangevallen door ‘een evil empire’ en jij en je party sluiten je aan bij de rebel forces van het goedaardige koninkrijk. Maar niet alleen het verhaal heeft een spectaculaire verandering ondergaan, ook tussen de characters van FF deel 1 en 2 heerst een wereld van verschil. Niet alleen zijn ze nu elk voorzien van een eigen geschiedenis en uiterlijk, ook laten ze in gesprekken zo nu en dan van zich horen en ontwikkelen ze zich gaandeweg.
Ook het battlesystem is flink op de schop genomen. Elk character kan elk wapen en magische spreuk hanteren, en tegen de levels kun je toedeledokie zeggen. Juist ja, in Final Fantasy II kun je nog zo noest en dapper strijden, maar promoveren tot een hoger level? Dacht het niet. Nu is het zo dat je afzonderlijke eigenschappen sterker worden door ze te ‘benutten’. Bijvoorbeeld: een monster brengt je enorm veel schade toe, om het gedrocht terug te pakken verbruik je bijna al je MP aan destructieve spreuken en weet je ‘m ternauwernood te verslaan. In plaats van dat je nu wordt beloond met de broodnodige experience points, zullen nu de eigenschappen die in dit gevecht gebruikt zijn geboost worden. Oftewel, je maximum HP stijgt, je maximum MP stijgt en de gebruikte spreuken worden krachtiger. Een bijzonder leuk vechtsysteem moet ik zeggen, aangezien je tijdens het gehate levelen nu ook daadwerkelijk dient te letten op je vechtstijl, en soms, het klinkt lame I know, de bliksem en vuurbollen op je eigen aarsje moet mikken voor meer HP.
Hoewel FF II een grote stap voorwaarts ten opzichte van deel 1 is het geen Golden Sun (2). Nog lang niet zelfs, want hoewel het verhaal veel prominenter aanwezig is dan in deel 1, zuigt het je niet in de game en is het nergens echt spectaculair. Ook puzzels ontbreken in de kerkers, iets wat dan wel weer wordt ‘gecompenseerd’ door een reusachtig arsenaal monsters.
En dus…
...Moet ik zeggen dat Final Fantasy I&II beiden na al die jaren nog steeds zeer vette games zijn, hoewel ze links en rechts al tien keer zijn ingehaald. Waardoor dit duo me zo bleef boeien weet ik niet, voor het verhaal hoefde ik het niet te doen en nergens sloeg ik achterover van de diepgang in puzzels (die er dus niet zijn), battles of wat wat dan ook. Ook de graphics zijn niets bijzonders, wel degelijk en functioneel, maar nergens sloeg m’n mond open vanwege de eye-candy. Het geluid daarentegen is wel weer zeer netjes, de achtergrondmuziek is verzorgt door een orkest en de overwinningsdeuntjes en dergelijke (welke iedereen die enkel de 3D FF’s heeft gespeeld ook kan mee neuriën) komen hierdoor extra goed uit de verf.
Wat in mijn mening ook zeer tof is, zijn al die leuke schermpjes en menuutjes. Zo heb ik me tijden kunnen vermaken van het handmatig instellen van elk handschoentje, mutsje borstplaatje of wat dan ook. Iets wat je helemaal in die oude stoffige RPG sferen trekt. Maar dat is natuurlijk puur persoonlijk.
Al met al is deze bundel zonder meer geslaagd. Nu is de vraag echter of RPG écht jouw ding is. Mocht je al moeite hebben je door (wederom) Golden Sun heen te bijten, dan zijn deze games waarschijnlijk niet voor jou weggelegd. Ben je echter een doorgewinterde RPG fan, en dan in het bijzonder van de Final Fantasy games, dan mag je de grondleggers van één van de meeste magnifieke game series ooit eigenlijk niet missen. Vooral omdat beide games zijn volgepropt met extra’s en het zaakje je al met al een uurtje of 80 aan speelplezier op zal leveren. RPG pur sang, niet missen die hap.
Oordeel Final Fantasy I & II: Dawn of Souls (GBA)
- Graphics
65 - Gameplay
80 - Originality
- Sound
90 - Replay 85
- Eindcijfer 82