RPG’s waren voor mij op dat moment een onbekend terrein, maar dat kwam vooral omdat ik nooit in de mogelijkheid gekomen ben, om een dergelijke game te proberen. Deze gelegenheid werd geboden door een goede vriend van me, die maar niet uitgesproken raakte over deze game. Ik moest en zou deze game bij hem thuis eens proberen. Na een korte demonstratie had de game mij in zijn greep. Met zijn grafische pracht, coole personages en een boeiend verhaal verbreedde deze game mijn horizon. Hierna werd alles anders. Mijn interesse voor games werd meer divers en geen genre was meer veilig. En Final Fantasy VII? Die game heb ik in de dagen erna vele uren zelf zitten spelen en uiteindelijk heb ik de game aangeschaft. En praktisch ieder deel wat erop volgde.
Een korte introductie Ieder deel in de Final Fantasy reeks kent zijn eigen wereld en verhaal. Het is dus niet nodig om een eerder deel gespeeld te hebben om ermee aan de slag te kunnen. Toch hebben de makers door de jaren heen wel enkele elementen geregeld terug laten keren. Zo zit er in ieder deel wel een personage dat Cid heet, zijn Chocobos het vervoersmiddel bij uitstek en blinkt de game uit op audiovisueel gebied. Toch is er altijd een reden voor de hoofdrolspelers in de game om ten strijde te trekken, waarbij de ene keer rustig de wereld verkend kan worden, alvorens er onheil uitbreekt, terwijl de andere keer de actie meteen losbreekt. Zo ook in Final Fantasy XIII. In het introfilmpje zien we hoe een trein belaagd wordt na verzet van enkele ‘arrestanten’. De trein ontspoort uiteindelijk, maar nog steeds worden de personen belaagd door diverse vijanden. Als speler weet je op dat moment nog niets van de game, al worden wel de eerste personages en passant geïntroduceerd, namelijk Lightning en Sahz. Nog geen vijf minuten later verschijnen Vanille, Snow en Hope voor het eerst ten tonele en na enige tijd gespeeld te hebben, kan ik met zekerheid vaststellen, dat de game niet, zoals eerdere delen in de reeks, één held of heldin zal kennen, maar dat meerdere personages in de schijnwerpers zullen staan.
De spelwereld van Final Fantasy XIII is opgedeeld in twee delen, het door goden (Fal’Cie) gecreëerde paradijs Cocoon en de meer duistere wereld genaamd Pulse. De machthebbende partij in Cocoon, the Sanctum, probeert de wereldvrede te bewaren. Op een dag wordt in het havenstadje Bowdam een kwaadaardig, doch goddelijk wezen (Pulse Fal’Cie) ontdekt. Om de vrede te behouden zet The Sanctum een uiterst zwaar middel in, namelijk de Purge. Hierbij worden alle bewoners van Bowdam gedeporteerd naar Pulse om zo Cocoon zuiver te houden. Onder hen bevinden zich dus ook onder meer Snow, Lightning en Vanille. Al snel zullen alle personages bijeenkomen en het opnemen tegen een Fal’Cie. Het lukt hen om deze te verslaan. Echter, één ieder van de hoofdpersonages wordt gemarkeerd door de Fal’Cie, die deze aanval op het allerlaatste moment inzet. Door de achtergebleven tatoeage worden de personages L’Cie en verkrijgen hierdoor magische krachten. Later krijgt elk personage bovendien nog de beschikking over een Eidolon, die opgeroepen kan worden om een vijand extra schade toe te brengen.
Een L’Cie is een soort dienaar van de Fal’Cie die een bepaalde missie dient te voltooien. Het is hierbij op voorhand niet duidelijk wat de opdracht is. Echter, één ieder krijgt maar een kans en als deze niet slaagt, dan volgt er een ultieme straf, waarbij de L’Cie omgetoverd wordt in een bijzonder zwak en lelijk gedrocht.
Personages
In Final Fantasy XIII staan zes personages centraal, die samen een bont gezelschap vormen. Wat hierbij direct opvalt, is dat elk van de personages zijn eigen belangen lijkt te hebben. Waar in eerdere delen van Final Fantasy er veelal sprake was van een hecht team waarbij allen hetzelfde doel had, lijkt de samenwerking hier meer op een noodzakelijk kwaad. Zo wil Snow Villiers koste wat het kost zijn verloofde, de zus van Lightning redden. Lightning kan echter niet goed overweg met Snow en al snel ontstaat er wrijving. Ook bij de andere personages is er een persoonlijk belang, maar dat laat ik over aan jullie om te ontdekken.
Het is verstandig om tijdens de eerste uren van de game goed de aandacht erbij te houden. In dit deel wordt het omvangrijke Battle systeem uitgelegd. Tijdens elk gevecht kan aan de personages een bepaalde rol (Paradigm) meegegeven worden, zoals die van Ravager, Synergist of Medic. Door tijdens het gevecht te wisselen van rol, krijgt de speler de mogelijkheid om een strategie uit te zetten. Bij een zwakke tegenstander valt de keuze al gauw op een continue aanvalsgolf, terwijl een taaie vijand wellicht beter te behappen is, door een meer defensieve rol in te nemen. Het is daarbij een goede tactiek om een vijand zo snel mogelijk in Staggering Mode te krijgen. Hierbij is de vijand tijdelijk lam geslagen en kan zich niet goed verweren tegen jouw aanvallen. Op dit moment toeslaan, leidt ertoe dat de vijand extra schade wordt toegebracht.
Afhankelijk van de tactieken die gekozen worden en de snelheid waarmee een vijand uit de weg geruimd wordt, behaalt de speler een bepaalde score, waarbij vijf sterren het maximum haalbare is. Afhankelijk van het aantal sterren, kan de beloning in nature en ervaringspunten alleen maar groter worden. Echter werken de ervaringspunten net weer even anders in deze game. Zo kan er geen normale xp verdiend worden, maar Crystarium Points. De verdiende punten kan de speler aanwenden om de individuele vaardigheden van elk personage uit te diepen. Dit gebeurt in het Crystarium, die te raadplegen is in het menu. Het systeem is het best te vergelijken met de Sphere Grid uit Final Fantasy X. Er dienen hierbij een aantal punten ingezet te worden om van punt A naar punt B te komen. Toch kan in Final Fantasy XIII de speler niet direct voor de sterkste wapens gaan, doordat de game de hogere niveaus pas vrijgeeft, nadat hij een bepaald ‘level’ bereikt heeft.
Persoonlijk vind ik dit Battle systeem prima werken, al moet ik wel opmerken dat het soms gewoonweg tobben is. Elk gevecht is anders en daarbij de juiste tactiek vinden vereist oefening. Zodra je verder in de game komt, zul je ook zien dat een maximale score van vijf sterren behalen geen eenvoudige opgave is, maar dat is ook juist de kracht van dit systeem. Het dwingt je om met de game te experimenteren. Een bijkomstigheid is dat je hierdoor nooit het gevoel krijgt, dat je doelloos aan het grinden bent of steeds het vorige gevecht nog eens dunnetjes over doet.
The Good & The Bad
Eén van de sterkste punten van de Final Fantasy reeks zijn altijd de graphics geweest. De games doen hun voorgangers vergeten en zetten geregeld een standaard voor de toekomst neer. Bij Final Fantasy XIII is dat niet anders. Kristalheldere visuals en spetterende kleuren spatten van je scherm. De gehele game wordt bovendien voorzien van begeleidende filmpjes, waarbij gameplay en film naadloos in elkaar overgaan. En dan heb ik nog niet eens over het geluid gehad. De muziek is deze keer niet van Nobuo Uematsu, maar zijn vervanger weet hoe de fans het willen horen en brengt een prachtige passende soundtrack, die de game extra kracht bij zet. Qua productiewaarden zijn er dan ook weinig games die op audiovisueel gebied aan deze game kunnen tippen. Fans zullen wellicht balen dat er geen Japanse taaloptie is. Echter, de Engelse voice-acting zit prima elkaar en misstaat niet. Extra lof verdient het mijns inziens dat dit alles gerealiseerd is in een tijdsbestek van enkele maanden. Vroeger zat er minimaal een jaar verschil tussen de release in Japan en de release in Europa.
Toch is niet alles pracht en praal. Dit komt omdat de makers bepaalde keuzes hebben gemaakt. Mijns inziens zijn deze vooral gemaakt om een breder publiek aan te spreken. Zo is de tutorial nogal langdradig. Het voordeel is echter wel, dat de basis belangrijk is om verder te komen in de game. Met name doordat de game voor puristen ook behoorlijke diepgang kent middels het Crystarium systeem. Daarnaast kent de game geen steden. Winkelen gebeurt voortaan online en de shops kunnen benaderd worden via de Save Points. Dit is een keuze die ik slechts kan begrijpen als tijdsbesparing. Persoonlijk vind ik het leuk om in een echte Japanse RPG door stadjes te struinen en een beetje met iedereen te ouwehoeren, ook al levert dat niet altijd nuttige informatie op. Final Fantasy gaat dus een andere kant op en kent vrijwel geen steden om doorheen te gaan. Dit maakt van de game een soort grote dungeon, die geregeld onderbroken wordt door een filmpje, waarin weer een deel van het verhaal ontvouwt. Al dient het woord dungeon ook beperkt opgevat te worden, omdat de game enorm lineair is. Veel ruimte voor exploratie is er niet. Tenslotte kent de game niet al te veel side-quests en dat brengt voor mij persoonlijk een zeer groot nadeel met zich mee. Ik zie geen directe reden meer om de game nogmaals te herspelen, terwijl ik oude Final Fantasy delen juist nog wel eens opnieuw begon en op een andere manier probeerde door te komen of om delen en geheimen te ontdekken welke nog niet bekend waren. Die mogelijkheid wordt met het nieuwste deel veel minder geboden. Met deze stap wordt de aandacht veel meer naar het hoofdverhaal getrokken. Gelukkig is de uitwerking daarvan zeer sterk gedaan, waardoor het verhaal vele malen boeiender blijft dan de gemiddelde Hollywood film. Bijzonder vond ik ook de manier waarop de verhaallijnen met elkaar verweven zijn. Dat maakt de game zeer waard om er in ieder geval zestig uur mee bezig te zijn.
Innerlijke strijd
Na de voorgaande passage kan ik me voorstellen, dat jullie niet meer weten wat jullie moeten denken van deze game. Ik zie het zo: Final Fantasy wordt vernieuwd om een breder en een nieuw publiek aan te spreken, omdat de reputatie van de echte J-RPG tanende is. De meeste wijzigingen dienen vooral om de game vlotter te laten verlopen voor minder geduldige spelers. Een gevecht kan daarom bijvoorbeeld ook binnen tien seconden beslist worden, terwijl dit vroeger vrijwel onmogelijk was. Alle filmpjes kunnen overgeslagen worden en mocht de leider van de party sterven, dan kan snel weer verder gegaan worden op hetzelfde punt in de game, zonder een stuk helemaal te moeten herspelen.
Sommige wijzigingen zullen één ieder wel smaken, maar met andere keuzes ben ik minder tevreden. De game is zeer lineair te noemen en mist bovendien vrijwel elke mogelijke vorm van exploratie. Ook is er een miniem aantal sidequests, wat de herspeelbaarheid zeker niet ten goede komt. Toch moet de game ook zeker geprezen worden. Waar de diepgang vroeger vooral in de exploratie van de game zat, zit deze nu in het subliem werkende battlesysteem. Daarnaast behoren de graphics tot de beste van dit moment, waarbij het op RPG-gebied vooralsnog op eenzame hoogte staat. Tel daar het uitstekende luistergenot van de soundtrack bij op en je hebt een game van ongekend hoogstaande audiovisuele kwaliteit. Ten slotte mag ook het verhaal niet vergeten worden. Dat zit goed in elkaar en blijft boeien, waardoor je de game blijft spelen.
Gamers met een JRPG-hart zullen voor een innerlijke strijd komen te staan. Hechten ze waarde aan traditionele gameplay of zijn ze toe aan wat vernieuwing? Deze Final Fantasy zal hoe dan ook zeker anders spelen dan welk eerder deel van Final Fantasy ook gespeeld heeft. Ik zou dan ook zeker aanbevelen om deze game een kans te geven, want de game kent zoveel mooie zijden, dat je iets mist, wanneer je het niet beleeft hebt. Al besef ik, dat de game zeker niet iedereen zal gaan bevallen.
Oordeel Final Fantasy XIII (PS3)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality
80 - Sound 90
- Replay
65 - Eindcijfer 84
1533 
12)
14-03-2010 15:02
.
Remember? Wat vind je niet begrijpelijk?
