As a matter of Fact(ion)
In For Honor draait het om drie verschillende facties die al jaren in strijd zijn met elkaar. De Ridders, Vikingen en Samoerai hebben elk een viertal klasses om uit te kiezen. De Vanguard is een type dat zowel verdedigend als aanvallend gebalanceerd is, terwijl de Assassin een stuk sneller is qua aanvallen, maar elke slag doet een stuk minder schade dan bij andere klassen. Dan is er nog de Heavy-klasse die vooral veel schade doet met langzame aanvallen en tot slot de Hybrid, die eigenlijk eigenschappen van de overige drie klassen combineert. Elk van deze vier klassen wordt door alle drie de facties vertegenwoordigd, dus het is bij de start van de multiplayermodus vooral een kwestie van kijken welke pantserstijl je het tofste vindt.
Singleplayer of veredelde tutorial?
De Story Mode van For Honor speelt zich over drie verschillende hoofdstukken af, waarbij elke factie een zestal missies biedt. Deze missies zijn door middel van een simplistisch verhaal aan elkaar verbonden, maar in de praktijk zijn de Story Mode-missies vooral een uitgelezen kans om de verschillende klassen te leren kennen. Het verhaal zelf heeft weinig om het lijf en tegen het einde van de Story Mode vroeg ik me oprecht af of For Honor niet beter een ‘multiplayer only game’ had kunnen zijn. Want het is overduidelijk dat het spel juist daar tot zijn recht komt. De singleplayer is op zich prima om je kennis te laten maken met de gameplay, waar je vele uren later nog iets aan hebt, maar ik had na het voltooien van de Story Mode weinig behoefte om naar die missies terug te keren. Elk hoofdstuk heeft wel een aantal voorwerpen dat je kapot kunt maken en achtergrondinformatie die je kunt vrijspelen, door naar specifieke locaties op de map te kijken. Maar dat voelt soms zo omslachtig aan, dat het niet genoeg reden is om terug te keren als je een level al voltooid hebt. Tenzij je natuurlijk voor de trophy of achievement wilt gaan.
Blade against blade
In For Honor zul je zowel in de single- als multiplayer geregeld een opponent tegenover je hebben. Soms zijn dat groepjes van door AI gedreven soldaatjes, die simpelweg bedoeld zijn om extra Renown (For Honor’s equivalent van experience) te verdienen, of tegenstanders waar je een duel mee aan kunt gaan. Hier komen ook de vele spelmechanieken van de gevechten naar voren. Het is duidelijk te merken dat buttonbashen simpelweg niet loont. Kies je voor die aanpak dan zul je namelijk geregeld aan een zwaard geregen worden. Tactisch spelen is wel een must. Zeker in de hogere moeilijkheidsgraad ben je na een aantal klappen dood. Door tactisch te spelen, goed te blokkeren, rekening te houden met je stamina en de verdediging van tegenstanders te doorbreken, zal je overwinning des te meer voldoening geven.
In de multiplayer is het zo dat je een aantal verschillende modi kunt spelen, terwijl er een seizoen gaande is waar de drie facties strijden om de macht over het land. Aan het einde van elk korte seizoen is het de bedoeling dat jouw gekozen factie de winnende partij zal zijn. Verder kun je binnen de multiplayer kiezen uit Duel (waarbij je 1v1 een gevecht aangaat met een andere speler), Brawl (2v2-gevecht waarin je met iemand samenspeelt om twee anderen onschadelijk te maken), Elimination (wat het gebruikelijke Deathmatch is) en Dominion, waarbij je in twee teams van vier meerdere punten op een map moet zien te veroveren.
Oog voor detail
Het zijn vooral de modi waarbij je in teams samen kunt spelen die mij het meest bewust maakten van het oog voor detail dat For Honor heeft op het gebied van gameplay. Naast de gebruikelijke aanvallen kun je leren dodgen en kun je perks inzetten (energie genezen voor teamleden, extra schade toebrengen, et cetera). Tevens biedt een hogere positie op het slagveld je voordeel wanneer je vijanden wilt aanvallen en ketsen wapens soms af op stukken van omgeving, waardoor je bijvoorbeeld een opening ziet ontstaan bij een tegenstander die jij weer kunt uitbuiten.
Op de momenten dat zulke potjes echt gevuld zijn met mensen die de verschillende klassen begrijpen en hun sterktes benutten, zie je hoeveel potentie For Honor als franchise heeft. Grafisch ziet For Honor er verder uitstekend uit. De maps zijn voorzien van mooie textures, de karaktermodellen zitten vol details (ondanks dat gepantserde modellen natuurlijk makkelijker te animeren zijn dan modellen met gezichten) en zien alle bewegingen tijdens de gevechten er realistisch uit. Je hebt echt het gevoel dat je Heavy-personage een enorm gewicht met zich meezeult en elke aanval kost duidelijk een zekere mate van moeite. Als je dan een aanval juist weet te timen, waardoor je vijand tot een zielig hoopje bloed en botten gereduceerd wordt, dan geeft dat een heerlijk gevoel.
Waardevol of waardeloos?
In de kern is For Honor een uitstekend werkende vechtgame. Maar wat maakt tegenwoordig een goede game? Is het alleen uitstekende gameplay? Of is het een goed verhaal, een overtuigende setting, diverse en uitgebreide gamemodi? Of zijn het al die dingen bij elkaar? Ik ben van mening dat een spel niet per se al die elementen hoeft te bevatten. En zoals gezegd: For Honor ziet er fantastisch uit, heeft bovendien opzwepende muziek en biedt op sommige momenten echt unieke ervaringen zoals geen ander spel dat kan. Riddertje spelen (of Viking, of Samoerai) is nu een echte mogelijkheid voor spelers geworden. Maar een drietal multiplayermodi en een veredelde tutorial die dienstdoet als een Story Mode biedt niet bepaald veel waar voor je geld.
Ik denk na het doorlopen van de Story Mode en het investeren van een flink aantal uren in de multiplayer, dat de basis van de game absoluut dik in orde is. De physics zijn top, ik ben geen rare glitches tegengekomen en de hele sfeer is gewoon supergoed gedaan. Ik vind het alleen verbazingwekkend dat de verschillende gameplaymodi zo basaal zijn. Het is goed om te weten dat Ubisoft naast de content van de Season Pass voor veertig euro (twee nieuwe klasses voor elk van de drie facties, allerlei perks en nieuwe outfits) ook meerdere nieuwe modi en maps gratis aan het spel zal toevoegen.
Conclusie
For Honor is een game die qua gameplay erg goed in elkaar steekt. Het ziet er geweldig uit en van de content die het spel biedt is de kwaliteit onmiskenbaar. Toch is juist de hoeveelheid content, het ontbreken van een sterke singleplayer en de soms wat gammele internetverbinding nog verre van top te noemen. Ubisoft heeft met For Honor een risico genomen om een nieuwe franchise te starten, waarvoor ik ook veel waardering heb. Dit eerste deel heeft ondanks de duidelijke minpunten ook zeker een goeie fundering om op voort te bouwen. Ik denk dat For Honor een titel is die ik de komende maanden geregeld op zal starten voor een paar korte potjes. En wie weet komen er met de gratis updates ook wel modi bij waardoor ik het langer dan een uurtje per sessie zal willen spelen. Voor nu is het in ieder geval een solide start.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel For Honor (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
85 - Originality 70
- Sound 85
- Replay 70
- Eindcijfer 80
99 )
24-02-2017 00:12
. De duals vind ik wel het leukst om te spelen vooral de 2vs2. kortom het is weer eens wat anders dan de shooters en rpg's. Ik zeg halen die game !!
19)
24-02-2017 15:36
Had van te voren verwacht misschien na een paar potjes per dag wel genoeg te hebben gehad voor die dag, maar heb sinds release niks anders gespeeld
Vind ook dat elke klasse echt uniek aanvoelt, je kan echt goed zijn met 1 klasse en echt compleet niks kunnen met een andere klasse
