De Hyperdimension Neptunia games hebben een wat discutabele reputatie. Deels door de gameplay, die niet altijd even goed uitgewerkt is, maar vooral door de voluptueuze dames die de hoofdrol spelen. Hun rondborstigheid wordt niet onder stoelen of banken geschoven en in bijna elke scène komt wel een schunnige opmerking voor. Dit laatste is ook in Hyperdimension Neptunia: Producing Perfection (HN:PP) het geval. Maar hoe zit het deze keer met de gameplay?
Verstand op nul
Het eerste wat je ziet wanneer je de Producer Mode start, is een scherm dat je vertelt vooral niet te veel na te denken tijdens het spelen van HN:PP en dat je gewoon lol moet hebben. Ik heb mijn best gedaan, maar toch merkte ik dat ik tijdens het spelen regelmatig moest nadenken. Bijvoorbeeld over het avondeten, de documentaire over tijdreizen die ik van de week heb gezien en hoe erg ik me zou schamen als ik HD:PP in de tram zou spelen. De game geeft je namelijk genoeg reden om na te denken, terwijl je als producer werkt in Gamindustry, waar HN:PP zich afspeelt.
Console Wars parodie
Gamindustry is een soort parodie op de Console Wars, waarin verschillende landen de verschillende consoles representeren. Ieder land heeft een CPU in de vorm van een sexy godin, die wordt aanbeden door haar volk en een haat-liefdeverhouding heeft met de andere CPU’s. De CPU’s hebben dit keer echter een gezamenlijke vijand: een meidengroep die zichzelf MOB48 noemt en snel aan populariteit wint door middel van hersenloze popliedjes. Ten einde raad roepen de CPU’s de hulp in van een producer, die van hen ook popidolen moet gaan maken. Op die manier hopen ze weer aan populariteit te winnen.
Natuurlijk ben jij die producer en word je vanuit je studentenkamer naar Gamindustry getransporteerd. Je hebt 180 dagen de tijd om van jouw CPU de grootste idool te maken. Elke dag kan je kiezen uit één activiteit zoals werken, oefenen of relaxen. Vaak gaan deze activiteiten gepaard met een grappige dialoog of een keuze die beïnvloedt of je CPU het goed doet. Door middel van werken vergroot je je fanbase en met oefenen verhoog je de stats van je CPU. Door al deze activiteiten kan de stress hoog oplopen, die je dan weer verlaagt door te kiezen voor een relaxte activiteit. Gaat het allemaal goed, dan krijgt je CPU steeds meer “guts” waarmee je concerten kan geven. Zoals de godinnen het zelf omschrijven: een soort eindbaas na het grinden.
In eerste instantie lijkt een concert vrij overdonderend. Je krijgt drie schermen met instructies om de lichteffecten en de camera te bedienen. Daarnaast moet je het nummer kiezen dat je CPU ten gehore gaat brengen en kan je kiezen uit verschillende outfits en accessoires. Bij het eerste concert zit je dan ook te worstelen met de verschillende knopjes en camerastandpunten. Helaas kom je er na een concert of drie achter dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat je doet. De hoeveelheid punten die je binnenhaalt, heeft namelijk geen enkele invloed op het verloop van het spel. Je fans haal je toch wel binnen en je liedje stijgt bijna altijd in de hitlijsten. Zo wordt de gameplay van HN:PP al snel een saaie, maar vooral consequentieloze opeenvolging van activiteiten, met aan het eind van elke dag hetzelfde afsluitende riedeltje.
De gameplay laat dus te wensen over, maar hoe zit het dan met de graphics? Zoals we van de Vita gewend zijn, kunnen we ook nu weer rekenen op een prachtig scherp beeld met felle kleuren, waarbij vooral de CPU’s (en hun boezems) eruit springen. Helaas kent HP:NN ook grafisch weinig variatie. Na een half uurtje spelen heb je de meeste locaties en personages wel gezien, waarna er geen verrassingen meer voorbij komen. Hoewel er ook genoeg gehint wordt naar pikante “situaties” met je CPU, wordt dit eigenlijk nooit in de praktijk gebracht. Of je wordt getrakteerd op een zwart scherm dat waarschijnlijk als censuur dient voor de Europese markt.
En de verschillende liedjes waar je uit kunt kiezen dan? Die voegen toch zeker iets toe? Eigenlijk niet. Er zijn maar vijf liedjes, die geen van allen uitblinken in variatie. Ik zou, na enkele uren spelen en tientallen concerten, de liedjes maar net uit elkaar kunnen houden. Iedere CPU heeft een eigen nummer, waarmee je de speciale HDD-vorm (Hard Drive Divinity) van je CPU kan unlocken. Hiermee raakt ze nóg schaarser gekleed, met nóg grote borsten, waardoor je nóg meer punten binnenhaalt.
Nadat je de producermode hebt doorlopen, kan je ervoor kiezen om dit nog eens te doen met een andere CPU, met een savegame waarin je stats zijn opgeslagen. Dit maakt het echter nog makkelijker om te winnen, waardoor je weer veel events mist. Jammer, want dat zijn de onderdelen die voor de meeste afwisseling zorgen.
Verder is er een modus waarin je oneindig veel concerten kan geven. De enige toevoeging hierbij is dat je in de achtergrond allerlei items kan plaatsen die je in het spel hebt vrijgespeeld en de kleine zusjes van de CPU’s die meedansen. Er is ook nog een viewer mode, waarin je de CPU, zoals HN:PP zelf zegt: “grondig kan bestuderen”. Dit is alleen voor de echte viezeriken onder ons, die eens goed willen inzoomen op bepaalde plekjes. Pro-tip: gebruik ook het touchscreen aan de achterkant van je Vita.
Teleurstellend
HN:PP stelt op eigenlijk ieder vlak teleur. Ergens had hier nog wel een leuke game in kunnen zitten, maar alles is zo simpel uitgevoerd dat er geen uitdaging is, terwijl de gameplay en graphics zich al veel te snel beginnen te herhalen. Het enige waarmee HN:PP weet te entertainen, zijn de grappige conversaties waar je met de CPU in verzeild raakt. Deze zijn overigens volledig ingesproken waarbij de liefhebber ook kan kiezen voor de origineel Japanse stemmen. Als je hierbij door de seksueel getinte grappen heen kan kijken, valt er aardig wat te lachen. Probeer er dan alleen niet aan te denken hoeveel je voor de game hebt betaald.
Deze review is geschreven door Chris van Breda.
Oordeel Hyperdimension Neptunia: Producing Perfection (PSVita)
- Graphics
60 - Gameplay
30 - Originality
50 - Sound 50
- Replay
40 - Eindcijfer 46
2905 )
04-06-2014 15:10
2)
04-06-2014 15:26
