Iedereen is bekend met het fenomeen Bond, James Bond en “Shaken, not stirred”. Als klein jongentje wordt het je met de paplepel ingegoten. Want welke pap’s is nu niet opgegroeid met geheimagent 007, de spectaculaire stunts, de gadgets van Q en natuurlijk niet te vergeten het altijd aanwezige vrouwelijke schoon in de James Bond films? Daarnaast kennen wij hem, als gamers, natuurlijk van de vele spellen waarin Bond de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Zijn bekendste, en tot op heden nog niet overtroffen en dus tevens zijn beste avontuur beleefde de geheimagent op de N64 in Golden Eye. Brengt EA, met Everything or Nothing (EoN), daar (eindelijk) verandering in?!
Toch geen Golden Eye?
Laat ik je maar meteen uit je droom helpen, aan Golden Eye kan EoN niet tippen. Hoewel EA, met de Bond-licentie, wel de goede weg is ingeslagen. Want dit is na Golden Eye eindelijk weer eens een Bond-spel dat de benaming “game” met recht mag dragen. Dat klinkt behoorlijk dramatisch, maar dat waren alle Bond-spellen na Golden Eye dan ook. Het kan natuurlijk liggen aan mijn kritische *kuch* blik, maar waarschijnlijk is Rare de grootte boosdoener. Zij hebben met Golden Eye de lat gewoon veel te hoog gelegd. Aan de andere kant is het niet helemaal ‘fair’ om deze 2 spellen met elkaar te vergelijken, want behalve de aanwezigheid van Bond lijken de spellen niet echt op elkaar. Waar Golden Eye nog een FPS eerste klas was hebben de mannen van EA er met EoN een third person action adventure van gemaakt. Dus in plaats van door de ogen van geheimagent 007 kijk je nu met hem mee over zijn schouders, dus zeg maar Solid Fisher meets James Bond maar dan anders.
Intro
James Bond zou James Bond niet zijn als er geen echte “bad-guy” in gestopt zou zijn die voor de verandering eens een keer snode plannen heeft om de wereld te veroveren, de slechterik in dit verhaal is de ex-KGB officier Nikolai Diavolo, die verdacht veel weg heeft van een foute Albert Verlinden look-a-like, maar in werkelijkheid een 1:1 kopie is van de bekende film acteur Williams Dafoe. Samen met de knappe Katya Nadanove, gespeeld door Heidi Klum, willen ze de gestolen nanotechnologie gaan gebruiken om de wereld te veroveren. Het klinkt allemaal erg clichéachtig, maar dat is dan ook weer de charme van Bond…
De charmés van Tom?
Wat meteen opvalt als je het spel opstart is het oog voor “Bond-detail”, echt alles straalt het echte Bondsfeertje uit. Van het titelscherm tot de tussenfilmpjes, van de stemmen tot soundtrack echt alles past erbij. Zo hebben onder andere John Cleese (Q), Pierce Brosnan (James Bond), Wiliams Dafoe (Nikolai Diavolo) en Richard Kiel (Jaws) hun stemmen en gezicht “geleend” aan dit spel. Ook zijn de FMV’s van zeer hoge kwaliteit met de Bond humor die ervan af druipt, net als in de films. Zo zien we onder andere Q die een van de velen gadgets aan Bond laat zien of wordt er weer eens één van de vele versiertrucs uit de kast gehaald om zo’n mooie rondborstige dame te versieren. Maar de klap op de vuurpijl is toch wel de titelsong, Everything or Nothing, die speciaal voor EoN geschreven en gemaakt is. Deze behoord in het rijtje van Golden Eye en Goldfinger thuis, mijn 2 favoriete titelsongs.
Gameplay
Tijdens het spelen kom je er al snel achter dat je het spel kan opdelen in 2 “gametypes”; Het racen/vliegen met verschillende voertuigen en het schieten + sneaken met de vele guns en gadgets. Ik zal beide spel elementen toelichten, want het één doet het ander de das om.
Gameplay - Schieten, Sneaken & Killen
Zoals jullie al hebben kunnen lezen hebben we hier niet te maken met een traditionele FPS-shooter, maar kijken we nu de hele tijd tegen het lekkere kontje van Pierce aan in het bekende derde persoon perspectief dat we kennen uit “stealth” spellen als Metal Gear Solid en Splinter Cell. Zo kun je er voor kiezen om te gaan sneaken, maar bij mij ging dat snel over in het magazijn verslinden van me PP7 omdat het sneaken niet zo goed werkt als in Metal Gear Solid en Splinter Cell. Daarnaast was het rennen, schieten, duiken achter kratten en weg rollen van je positie gewoon veel te leuk om te doen. Zo sta/zit je vaak verdekt opgesteld achter een krat of muurtje met meerdere vijanden die dat ook doen maar dan een metertje of wat verder weg. Hierdoor ontstonden er vaak spannende shoot-outs waar ook nog een beetje tactiek bij kwam kijken.
Zoals het in Bond spellen hoort zien we ook in EoN weer de nodige gadgets met als leukste de Rapel. Hiermee kan je tegen muur oplopen of er juist weer vanaf abseilen om hoger of lager gelegen plekken veilig te bereiken. In een van de eerste levels moet je op deze manier van een ontploffend gebouw naar beneden rennen en tevens ook nog eens verschillende bad-guys neer schieten met je machine geweer, wat een lekkere adrenaline kick geeft. Net als een van de leukste levels waarin je vanaf een berg of moet springen om je vriendin te redden die uit een helikopter is gegooid, maar wees op tijd bij haar, anders slaat ze te pletter om te grond...
Ook zijn er in elk level meerdere Bond momenten “verstopt”, dit stelt niet al te veel voor, maar is toch leuk om te doen. Zo kan je gaskranen opendraaien waardoor badguys verrast worden en jij ze te grazen kan nemen, of snij een touw door waardoor een lampenstellage op een groepje vijanden neer komt. Maar de leukste die ik tegen ben gekomen is het masseren van een vrouw voor informatie waar je naar toe moet in een level, kijk daar hou ik nou van.
Gameplay - Racen
Tot hier is het allemaal koek en ei en ben ik zeer positief over EoN, waarom dan toch zo’n laag cijfer? Dat is de schuld van de race levels die veelvuldig aanwezig zijn. Zo kan je onder andere door de lucht vliegen met een helikopter, achter een trein aan racen op een motor of over het wegdek scheuren met verschillende bolides met als bekendste de enige echte Aston Martin. Het klinkt allemaal leuk en aardig maar het is slecht uitgewerkt.
Zo rijd je de hele tijd rond in een stel opgevoerde botsauto’s, ik had nooit het gevoel dat ik meester was over mijn auto. Daar kwam nog eens bij dat de omgevingen onduidelijk en lelijk zijn, je auto eruit ziet als een pleerol en je al helemaal niets aan je radar hebt. Tevens doe je elke keer hetzelfde (behalve dan dat het level waar je doorheen rijd de ene keer nog onduidelijker en onoverzichtelijker is dan de ander); Zoek het blauwe stipje op de rader, rij daarbij tegen zoveel mogelijk muren op, bots tegen elke auto aan en schiet met de R-knop zoveel mogelijk raketten binnen 1 minuut weg. Zorg ervoor dat je 3 meter voor het blauwe stipje bent als de tijdlimiet op is, zodat het behalve irritant is om te spelen, het ook nog eens frustrerend wordt. Dit is echt 3 keer niets, en van de makers van NFSU mag je toch wel wat beters verwachten?
Graphics
Over het algemeen zien de graphics er zeer goed uit, zo kom je in alle uithoeken van de wereld terecht. Maar ook hier zijn de graphics van het racen in verhouding met het loop/schiet gedeelte ver beneden maat. Zo zijn de mislukte reflecties en textures op de auto’s een doorn in het oog, daarbij zijn de levels te donker en veel te onoverzichtelijk. Daar tegen over staan schitterende FMV filmpjes die de Bond sfeer perfect neer zetten, met de echte stemmen en acteurs. Ook zijn de normale sneak en schiet levels naar behoren maar schieten nergens uit naar perfectie.
Sound
Zoals in de meeste EA games springt de sound en de soundtrack van de games eruit, zo ook in EoN. Aan alles merk je dat er veel werk in is gestoken, van de biepjes en piepjes in het begin scherm tot het geluid van geweren. Van de stemmen van de echte acteurs tot de grommende geluiden die uit de auto’s komen, het klinkt allemaal heerlijk. Maar wat er toch het meeste uitspringt, is de soundtrack deze is zo lekker en “Bond-achtig” dat ik meerdere malen het intro heb bekeken alleen om dat liedje nog een keer te horen, heerlijk. Zo hoort een Bond titelsong te zijn.
Replay
Ondanks het redelijk lage cijfer zul je niet snel uitgekeken raken op James Bond Everything or Nothing, zo zijn er meerdere moeilijkheidsgraden om hem uit te spelen en is het een “uitdaging” om in elk level alle Bond momenten te vinden en het level af te sluiten met een “Gold”-status. Deze behaal je door zo voorzichtig mogelijk om te springen met je kogels, zo min mogelijk geraakt te worden en het zo snel mogelijk alle objectives te halen. Ook is het leuk om de “shoot-outs” die je in de levels meerdere malen tegenkomt vaker te spelen, maar nu zonder geraakt te worden. Jammer is dan weer dat de frustratie factor bij de meeste racelevels dan weer zo hoog is, waardoor ik geen zin had om ze na 1 keer uitspelen nog eens te halen. Daarnaast is er nog genoeg te doen in een erg leuke co-op mode of de later unlockbare 4 player mode.
Conclusie
Al met al is deze nieuwe Bond een meer dan geslaagd spel, het haalt het niveau van Golden Eye nog lang niet, maar daar tegenover laat die de andere eerder uitgekomen Bond spellen weer een straat lengte achter zich. Het had zelfs nog beter kunnen uitpakken voor EA, maar dan hadden ze veel meer aandacht aan de racelevels moeten besteden, die nu alleen maar irritant en frustrerend zijn, of helemaal weg moeten laten. Verder had ik geen problemen met de 3rd person view, het gaf juist een extra dimensie aan spel; het sluipen en sneaken. Dat dit dan vaker uitliep op hersenloos knallen was niet zo erg, het is gewoon erg gaaf om met je rug tegen de muur met je geweer in de aanslag met 1 druk op de knop de vijand te verassen en neer te knallen. Al met al dus een zeer geslaagd Bond spel, jammer van de vele racelevels die een hoger cijfer in de weg staan…
Oordeel James Bond 007: Everything or Nothing (NGC)
- Graphics
80 - Gameplay 75
- Originality
- Sound
90 - Replay 75
- Eindcijfer 78