In deze tijden van overvloed een traditionele RPG uitbrengen lijkt niet verstandig. Gamers hebben tenslotte al zoveel aanbod om uit te kiezen dat er maar weinigen 40 uur kunnen opofferen. Daar komt bij dat het genre ondertussen bijna antiek te noemen is. Daarom rijst de vraag: wat heeft een JRPG als Magna Carta II vandaag de dag te bieden?
Om te beginnen een verse start voor de fans van het genre. Je hoeft namelijk het eerste deel niet gespeeld te hebben om met Magna Carta II aan de slag te kunnen. Je maakt kennis met hoofdrolspeler Juto, een doordrammer die lijdt aan geheugenverlies. Compleet volgens de richtlijnen van het genre ben je binnen een uur spelen verwikkeld in een oorlog en sta je zij aan zij met een uit haar koningrijk verdreven prinses. De strijd wordt gestreden tussen de vijandige noordelijke soldaten en de zuidelijke waar jij deel van uitmaakt. Om het genre niet teleur te stellen bezit Juto een geheime gave.
Tijdens de eerste uren is het wel doorzetten geblazen. Al snel merk je hoeveel sneller en afwisselender moderne games spelen. Zo ben ik wel drie keer op en neer naar het strand gerend om een simpele missie uit te voeren. Dat is tegenwoordig haast ondenkbaar. De lange gesprekken tussen de personages doen me ook weer terugdenken aan de tijd van de Gamecube en de Playstation 2. Ik neem het de game niet kwalijk, er moet een heel verhaal worden opgebouwd, maar ik ben het haast niet meer gewend om zulke lange conversaties aan te luisteren. Helemaal in lijn met het heden zijn de dialogen wel volledig ingesproken door overtuigende stemmen.
Vroeger heb ik veel RPG’s gespeeld. In de tijd dat de Japanse RPG nog werd gezien als de enige vorm van RPG. Bij elke game in het genre was altijd de hamvraag; hoe werkt het vechtsysteem? In Magna Carta II vecht je realtime waarbij jij een personage bestuurt in een party van drie. Een druk op de “A” knop voor de standaard aanval en de “X” voor de speciale aanval. Elke aanval verbruikt stamina waardoor je na circa 4 klappen uitgeput bent. Aanvankelijk neem je even rust na elke aanval maar je leert als snel een “chain” te vormen. Door te wisselen van personage zodra deze uitgeput is kan je nieuw gekozen personage sterker worden. Doe dit goed en het personage dat was uitgeput heeft zijn stamina weer op pijl. Het is een origineel vechtsysteem maar het kent een voor- en nadeel. Het voordeel zit hem in de souplesse van de “chain”. Wissel op het juiste moment van personage en je kunt dus blijven vechten. Je wordt als het ware direct beloond voor het alert reageren. Het feit dat je zo snel uitgeput raakt is een nadeel. Ik bestuur namelijk het liefst 1 personage met de andere twee onder de besturing van de AI. Nu, omdat je na vier aanvallen moet wisselen, schakelt de camera keer op keer over van personage en is het vaak onduidelijk met wie je eigenlijk aan het vechten bent.
Je bepaalt zelf welke vijanden je te lijf gaat, er zijn namelijk geen random-battles. Zo kun je de miezerige beestjes ontwijken en puur gaan voor het experience-vee. De overgang tussen rennen en vechten maak je met een druk op de linker trigger. De overgang gebeurt direct en werkt lekker vlot aangezien je meteen gelocked bent op de vijand. Met de schouderbuttons wissel je tussen vijanden.
Dit gedeelte van Magna Carta II vind ik leuk. Rondrennen, experience verzamelen en side-quests oplossen. Deze extra quests zouden ook op hun plaats zijn in World of Warcraft. Het is duidelijk wat je moet doen en de plaats om deze te volbrengen is samen met de wereldkaart goed te vinden. De belangrijke NPC’s hebben een uitroepteken boven het hoofd en staan op de kaart. De tijd dat er met elk personage in een stad oeverloos gesproken moet worden hebben we gelukkig achter ons gelaten.
De prinses verdient een pluim tussen haar glimmende boezem op de verpakking van Magna Carta II voor de gehele aankleding. Natuurlijk hebben de personages puntig haar, blote benen, polsversiering en kleurrijke wapens. Hoofdrolspeler Juto loopt zelfs in blote navel en een van je teamleden is een enorme tijger, vos, stier, beest. Toch doel ik meer op de grafische aankleding. Behalve de gedetailleerde personages zul je genieten van prachtige omgevingen, enorme vijanden en geanimeerde tussenfilmpjes. De muziek weet de sfeer regelmatig te versterken. Of je door een onschuldig grasveld huppelt of langs een bloedige veldslag, de muziek doet zijn best om je in de juiste stemming te brengen.
De gesprekken duren te lang. Ik zal niet om de hete brij heen draaien. Ook al ben je net als ik oprecht geïnteresseerd, je zult veel van de dialogen doorklikken. Teveel onderwerpen worden te lang en uitgebreid toegelicht. Vaak is de strekking van het gesprek duidelijk maar dan moet nog een personage zijn mening geven. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb dat Juto zich niets kan herinneren door zijn geheugenverlies, te vaak. Tot slot moet de schandalige AI van de twee computergestuurde medestanders genoemd worden. Als speler verwacht ik de snuggerste te zijn van het spel en hier is ook geen twijfel over mogelijk. Zo zag ik personages genezen worden terwijl ik er slechter aan toe was. Of mijn kameraden blijven meters achter en ik ben de eerste, en enige, bij het gevecht. Allemaal rariteiten die niet nodig zijn.
Als Japanse RPG doet Magna Carta II goed zijn best om modern te zijn. Vlotte gevechten, origineel “chain” systeem, prachtige aankleding en vermakelijke (side)quests, waarom stelt het verhaal dan zo teleur. Het verhaal is niet slecht te noemen maar voor 40 uur gameplay is het wel heel onorigineel en voorspelbaar. Oh nee, jaloezie, verraad, vriendschap en oorlog, tegenwoordig zet het je niet op het puntje van je stoel.
Conclusie
Magna Carta II komt uit in een periode waarin gamers hun geld, tijd en aandacht kwijt kunnen aan tal van fantastische games. Toch ben ik ervan overtuigd dat er ruimte is voor een moderne traditionele RPG als deze. Traditioneel, aangezien Magna Carta II voldoet aan alle regels binnen het RPG-genre. Maar tevens modern, omdat de game er zijn eigen vechtsysteem en prachtige aankleding op nahoudt. Het verhaal is dan wel voorspelbaar en de dialogen mogen wel wat bondiger, maar als geheel gezien is Magna Carta II een goede en leuke RPG.
Oordeel Magna Carta 2 (Xbox360)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality 70
- Sound 75
- Replay 70
- Eindcijfer 76