Om spoilers te voorkomen, zal ik proberen om zo weinig mogelijk van het verhaal te onthullen. Een korte inleiding is echter onvermijdelijk. Na de gebeurtenissen in Metro: Last Light is Artyom teruggekeerd naar de thuisbasis onder de grond van het verwoeste Moskou. Bijna iedere dag begeef je je naar het oppervlak boven de grond, omdat je zeker weet iets opgevangen te hebben op de radio; overlevenden buiten de bekende wereld beneden. Op zijn geliefde Anna na, lijkt niemand hem te geloven. Totdat er van alles gebeurt en de hele situatie in een stroomversnelling belandt. Hoe het precies tot stand komt, moet je zelf beleven, maar met een gekaapte trein – de Aurora genaamd – baan je je uiteindelijk een weg door vier verschillende Russische gebieden. Je doet dit echter niet alleen, want Anna, haar vader de kolonel en een handvol medestrijders gaan met je mee. Laat de ontdekkingstocht beginnen!
De vier seizoenen van Exodus
Zoals gezegd begeef je je door een viertal gebieden, die middels de vier seizoenen – voor de klimaatleek: winter, lente, zomer en herfst – beleefd worden. Van de winterse kou rond Moskou, naar de oevers van de Wolga en via een verzengend hete woestenij (inclusief indrukwekkende zandstormen) naar herfstig gekleurde bossen. Alle gebieden zitten vol detail en worden bevolkt door gevaarlijke, gemuteerde dieren, maar ook menselijke overlevenden die strijden om het recht van de sterkste. De werelden zijn niet extreem groot, maar wekken door de opzet toch een gevoel van grootsheid op. Een bijkomstig voordeel van de open wereld in Exodus is dat je missiedoelen deze keer nog beter op verschillende manieren kunt benaderen. Een bende vijanden besluipen doe je tenslotte gemakkelijker in het donker dan in het licht. Of doorkruis je de wereld liever al schietend in het daglicht, om de slapende mutanten te kunnen mijden? De keus is aan jou.
Schaars, schaarser, schaarst
Keuzes maken komen ook naar voren in het nieuwe crafting-systeem, waarbij je gevonden voorwerpen – die in twee soorten grondstoffen worden omgezet – kunt ombouwen tot van alles en nog wat. En hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe vaker je jezelf afvraagt: heb ik nog extra medicijn nodig, een filter voor mijn gasmasker, of toch juist wat extra kogels? En weet dat vooral deze laatste op de hoogste moeilijkheidsgraad schaars is. Wapens voelen verder vertrouwd aan en zijn naar hartenlust aan te passen, dus er is genoeg reden om in ieder hoekje en elk kastje te blijven zoeken naar zoveel mogelijk materialen. Een situatie waarin je zwaar ademend rondrent – achterna gezeten door een horde gemuteerde spinnen – op zoek naar materialen om een nieuwe filter te maken, wil je tenslotte voorkomen. Het zijn tegelijkertijd momenten die voor een heerlijke adrenalinerush zorgen en onlosmakelijk verbonden zijn aan de game.
Van grafische pracht tot zwijgzame minpunten
Op grafisch vlak overtuigt Metro Exodus absoluut. Zoals gezegd zijn de werelden heerlijk sfeervol en gedetailleerd. Maar ook je wapens, vuiligheid op je gasmasker – dat je er natuurlijk af en toe weer af moet poetsen – en de vele lichteffecten overtuigen. Wat daarentegen niet overtuigt is het niveau van de stemacteurs. Met een iets te dik Russisch accent worden emotieloos de zinnen uitgesproken, waardoor je de echte verbondenheid met je kompanen iets te weinig voelt. In een game die ook zeker voor een groot deel leunt op het verhaal, is dat zonde. Vooral omdat het daardoor minder noodzakelijk voelt om vaker dan nodig is, je ontvangt namelijk nog wel eens missies via deze gesprekken, naar de verhalen van je metgezellen te luisteren. Over de zwijgzame Artyom valt te twisten. Aan de ene kant is dat altijd de wijze geweest hoe het karakter werd neergezet, maar aan de andere kant voelt het soms raar dat je geen reactie lijkt te geven bij vragen, opmerkingen en gesprekken met anderen.
Een ander betwistbaar aspect is het feit dat de game soms wat stroef en lomp aanvoelt. Ergens past het natuurlijk bij de Metro-serie, en met name wanneer je je toch weer eens in een afgebakende ruimte bevindt, draagt dit zeker bij aan de claustrofobische ervaring. Maar je zou toch mogen verwachten dat een ladder beklimmen of ergens overheen springen iets soepeler zou zijn. Een klein minpuntje dus. Misschien wel mijn grootste ergernis zit ‘m in de laadtijden. Want zodra je de game opstart en het level geladen wordt, kun je zomaar enkele minuten moeten wachten. Dat zou je in het hedendaagse consoletijdperk toch echt niet meer mogen tegenkomen. Je kunt tijdens zo’n wachtsessie natuurlijk altijd de Metro lezen, maar dat lijkt me nou ook weer niet de bedoeling.
Waar voor je geld?
Het zijn allemaal zaken die ervoor zorgen dat Metro Exodus net geen top is. Toch overtuigt het eindproduct zeker, want waar de vorige Metro-delen indruk maakten vanwege hun intense ervaring in het gangenstelsel onder de grond, laat Metro Exodus zien dat de keus om ook eens een kijkje bovengronds te nemen de juiste is geweest. Metro Exodus is daardoor misschien niet meer een pure Metro-game, maar een geëvolueerde versie passend bij deze tijd. Misschien had een beetje meer afwisseling naar de claustrofobische gangen van weleer – daar beleef je nog steeds de meest spannende momenten – Metro Exodus naar een nog hoger cijfer getild, maar dat is misschien eerder persoonlijk nostalgisch gezeur dan een groot minpunt. Fans van de serie kunnen gewoon weer genieten van een meer dan prima avontuur van onze held Artyom, terwijl de open wereldachtige opzet wellicht ook weer een nieuwe schare fans trekt. Want zet je je, net als ik, over de minpunten heen blijft er een soms adembenemend mooie en zeer intense game-ervaring over.
Deze review is geschreven door Frido van der Wal.
Oordeel Metro Exodus Day One (XboxOne)
- Graphics
90 - Gameplay
80 - Originality 80
- Sound 80
- Replay 80
- Eindcijfer 82
6151 
18)
16-02-2019 17:44
