Miami Vice was uiteraard dé serie uit de jaren 80. Het had alles: undercover cops, een heerlijke soundtrack, actie, drugs, blitse wagens en dito meiden (want die twee trekken elkaar blijkbaar aan als we het R&B-gebeuren mogen geloven). Het mag dan ook niemand verbazen dat Miami Vice een van de inspiratiebronnen voor Vice City was, tesamen met klassiekers als Scarface. Dankzij Davilex, onze Nederlandse trots, krijgt Miami Vice dan eindelijk wat het verdient: een eigen game. Maar of deze topserie déze game verdient...
Omdat Vice City nu wat inspiratie uit Miami Vice gehaald zou hebben, moet je alvast niet zoals mij een soort van GTAVC in deze Miami Vice game verwachten, want dan ga je teleurgesteld aankomen. Miami Vice is een 3rd Person Shooter geworden. Het neemt elementen van het gekende genre over en voegt er een auto-aim systeempje aan toe, zoals dat op console wel al eens vaker het geval is. Dat de ideale PC-besturing via muis en toetsenbord reeds bewezen heeft dat de gemiddelde PC-gamer geen enkele behoefte heeft aan een auto-aim systeem, was blijkbaar geen doorslaggevend argument voor Davilex.
Via Control lock je jezelf op de tegenstander, en door een ram op de Alt-knop knal je hem naar het hiernamaals. Nouja, één ram... De gemiddelde look-a-like tegenstander in Miami Vice kan best een viertal schoten incasseren en dan nog mag je maar schieten in geregelde intervallen, want je tegenstander incasseert geen kogels op momenten dat zijn “hit-animatie” van de vorige treffer nog aan het lopen is. In vol enthousiasme doorheen een gangetje blaffen zal je dan ook niet meer dan een waste of bullets opleveren.
De auto-aim is trouwens zo onwaarschijnlijk kut in elkaar gestoken dat het meer dan eens je dood zal betekenen. Heeft het systeem de keuze tussen de vijand die vlak voor je op je aan het schieten is en eentje die op 70 meter achter een busje net de picknickmand neergezet heeft, dan mag je er donder op zeggen dat het auto-aim systeem die laatste lockt en, nog belangrijker, blijft locken, wat je ook doet. Ondertussen word je lustig onder vuur genomen door de vijand vlakbij, terwijl Tubbs er met zijn shotgun bij staat te kijken. Tubbs verricht namelijk enkel nuttig werk als hij onder vuur genomen wordt of als je hem de opdracht geeft het vuur te openen.
Je legt dus het loodje en komt in de schoenen te staan van Tubbs. Deze heeft welgeteld 1 minuut om de vijanden rond Crockett neer te leggen en hem een medi-kit toe te reiken. Lukt hem dat niet, of legt hij ook het loodje, wordt het terug van het begin starten, want ingame-savepoints bestaan niet in het wereldje van Miami Vice.
In het spel kan je wisselen van character, ook al heb je daar over het algemeen geen enkele reden toe. Tubbs heeft altijd een shotgun bij, terwijl Crockett, het hoofdpersonage, het moet doen met een handgeweer en hetgeen hij onderweg oppikt van tegenstanders (uzi’s, beretta’s, gedempte beretta’s, ...). Het verschil tussen beide personages zit hem erin dat Crockett als enige kan klimmen, en Tubbs als enige een deur kan intrappen. Het staat trouwens onwaarschijnlijk lullig dat je speciaal vijf seconden van character moet wisselen omdat Crockett geen deur kan opentrappen, maar je hebt geen andere keus wil je verder geraken.
De camera is in elke 3rd person shooter al een delicaat onderwerp geweest. Faalt de camera, dan faalt het spel. Welnu, Miami Vice faalt niet, Miami Vice gaat fataal de mist in. De camera doet werkelijk nooit wat je van hem verwacht en wisselt op de meest onverwachte momenten tussen twee camerahoeken die de controls laten veranderen. Bijgevolg hebben we meer dan eens vastgezeten tussen twee wisselende camerahoeken omdat vooruit achteruit werd en vica versa. Het geheel werd dus een epileptisch schouwspel van wisselende camerastandpunten, in plaats van een vermakelijke game. Voorts worden de simpelste taken in een shooter een ware hel in Miami Vice: over gaten springen, over een smalle balk lopen, ... Door het plotse zwenken van de camera en daarmee het wisselen van de controls moet je al verdomd goed zijn om op een plank balancerende Crockett veilig naar de overkant te krijgen.
Door deze kutcamera wordt het dan ook afschuwelijk moeilijk om zelf tegenstanders te spotten. Je kan namelijk niet naar boven kijken en met moeite naar links en rechts gluren. Probeer je het spel dus op een volwassen manier te spelen, dan kan je je leven al vrij snel gedag zeggen want je wordt van overal onder vuur genomen terwijl het volgens jou vrije doorgang is. De hele gameplay bestaat er als gevolg dus in van enkele meters te lopen, Ctrl in te drukken en te checken of de auto-aim wat lockt. Doet-ie dat niet, kan je weer verder, en zo wals je uiteindelijk doorheen elke level.
Die levels zien er niet enkel behoorlijk inspiratieloos uit, maar zijn het ook qua mission objectives. Meer zelfs: het komt er over het algemeen enkel op neer de drugs te vinden, als je wil enkelen te arresteren, en voor de rest baddies afknallen. Om die objectives te halen heb je werkelijk niets anders dan je pistool ter beschikking. Geen special moves, geen leuke gadgets, niets. Gewoon knallen tot er niemand meer blijft rechtstaan.
Gelukkig wordt de baggere auto-aim en de overvloed aan baddies goedgemaakt door een AI die zelfs in 2000 nog beter geschreven werd. Ok, je bent de held in deze game en alle baddies zijn dommeriken, maar het mag vandaag de dag toch best wel ongelofelijk genoemd worden dat ze stuk voor stuk tevoorschijn springen of rollen en vervolgens pal op die plek blijven stilstaan. Ze staan dus volledig in het zicht, klaar om onder vuur genomen te worden door jou. Uiteraard zijn er enkele uitzonderingetjes die de regel bevestigen en heb je hier en daar een tegenstander die zich achter een tapkast of een bank schuilhoudt, maar als dit een goede game was met speelvrijheid, had je zelfs die kerels met een welgeplaatste headshot zo neer kunnen leggen. Helaas, volgens het fantastische auto-aim systeem is dat niet mogelijk!
Alsof een frustrerende, saaie, überlineaire shooter nog niet volstond voor Davilex, moest dat geheel zich ook nog eens afspelen in een wazige game-engine. Wazig omdat ook hier weer het aloude truukje uit de doos gehaald wordt van de textures te verzachten om zo de indruk te geven dat de game er mooier uitziet. Het dramatisch gebrek aan detail, realistische geometrie en afwisseling is hier zo treffend dat je je afvraagt in welke tijd Davilex nog werkt. Rechthoeken, driehoeken en cirkels, dat zijn zowat de enige vormen die je gaat terugvinden in de game. Langs de andere kant, ere wie ere toekomt, de enkele villa’s waarin je terechtkomt zijn kleurrijk en het contrast tussen felgekleurde schilderijen en de spierwitte muren doen sterk terugdenken aan de serie en aan Miami in z’n geheel.
Lipsync is nog steeds een begrip waarmee Davilex niet geconfronteerd wil worden, zo lijkt het, want meer als wat gapen en knikkebollen doen beide heren niet tijdens hun cutscene-conversaties, die evenveel inhoud als de Postcodeloterijshow blijken te hebben. Deze conversaties worden dan ook nog eens ingesproken door weinig enthousiaste, ongeïnspireerde stemacteurs en komen alles behalve vloeiend en natuurlijk over bij de gamer. Humor is al erg ver te zoeken in de game (of wij hebben geen gevoel voor humor, maar dat betwijfelen we – red) en zelfs de geweerschoten komen niet overtuigend, dan wel synthesizer all the way over.
Miami Vice is de zoveelste licentie, de zoveelste jaren 80 legende die totaal naar de knoppen geholpen wordt door die zwerm ongetalenteerde computertokkelaars bij Davilex. Het spel degradeert de eens zo grote serie compleet, meer zelfs: het spel doet de serie schande aan. Een saaie, repetitieve, lineaire en bovendien nog eens slecht uitgewerkte gameplay, gecombineerd met jaren 90 graphics en dit geheel overgoten met een groep ondergemotiveerde stemacteurs geeft ons een afschuwelijke game-maaltijd die we best zo snel mogelijk proberen te vergeten. Uiteindelijk is het enige positieve aan deze game de originele Miami Vice deuntjes (de theme song, en Crockett's Theme). En laat het nu toevallig zo zijn dat dàt ook het enige aspect van de game is waar Davilex niets mee te maken heeft...
Oordeel Miami Vice (PC)
- Graphics
60 - Gameplay
36 - Originality
- Sound 60
- Replay 10
- Eindcijfer
44
8.5