Knijp die ader nou eens af!
Weten jullie wat ik zo vervelend vind? Dat perfectie ervoor zorgt dat het detecteren van eventuele minpunten zo verdomd simpel gaat worden. Stel je voor; je loopt door een straat, ergens in de middle of nowhere, en daar staat ze; het meisje van je dromen. Je spreekt haar aan, en alhoewel je als man een hoge drempel in de regels van normaal doen overstapt door niet meteen met je snikkel te denken, begin je op date nummer één toch te kijken naar het uiterlijk van de jongedame. "Wow...ze is echt perfect." Na een geslaagde avond lopen jullie hand in hand door een parkje, nemen jullie plaats op een bankje voor een fontijn, staren jullie diep in elkaars ogen, en lacht ze naar je.
"Huh?!" Je ogen worden wijd, en de dame vraagt zich af wat er is. "Wat is dat tussen je tanden?", is een vraag die je door geleerde manieren niet uit je strot kunt duwen, terwijl je kijkt naar een gat in de voortand van het meisje die je al had afgedaan als perfect. Nu gaan er in dit voorbeeldje geen dramatische gebeurtenissen plaatsvinden, want het meisje is bijna perfect, en je neemt dat gaatje in haar gebit maar voor wat het is; je kunt ermee leven. Toch is het jammer.
Bij heel veel videogames is het precies hetzelfde. Zo vroeg ik me af waarom de meest realistische voetbalgame, Pro Evolution Soccer 4, scheids- en grensrechters kent die het altijd bij het juiste eind hebben (da's niet realistisch), en vraag ik me na meerdere, intensieve speelmomenten met EA BIG's NBA Street V3 af, waarom de developer de ader die minpunten naar buiten doet stromen maar niet kan afknijpen. Zo moeilijk is het toch niet...het creëren van perfectie? Of is perfectie überhaupt alleen voorkomend als een illusie?
Street Challenge
NBA Street V3 is niet al teveel veranderd sinds deel twee de schappen indribbelde. De game start nog steeds met een hippe, stoere trailer, en de menu's lijken nog steeds op die met graffitti-besproeide muur onder mijn huis. Nog steeds zijn er bergen modes en bergen bekende en minder bekende NBA spelers en legendes die je kunt kiezen, en nog steeds is er een heleboel te creëren.
Er zijn echter ook wel wat nieuwe zaken, en de voornamelijkste vernieuwing is de Street Challenge mode, die dit derde deel in de langlopende serie voor het eerst ook acceptabel maakt voor gamers die alleen willen ravotten in single player sferen. In Street Challenge start je met het opzetten van je eigen basketball court, een gloednieuwe feature die zeer cool is. Je kunt echt alles zelf opbouwen, van baskets tot middenstippen en tribunes, tot zelfs de 'vibe' die er hangt op jouw zelfgemaakte stekkie. Hetzelfde geld voor de teruggekeerde mogelijkheid om je eigen speler van tenen tot haarpunten op te bouwen, en vervolgens van sokken tot oorbellen aan te kleden.
Denk echter niet dat je meteen rond zal lopen met een Kanye West-chain. Wanneer je klaar bent met het baren van je kindje, is het de bedoeling dat je een tweetal teamleden uitkiest, en begint te spelen tegen wie dan ook. Winst verhoogt je 'street rep', oftewel je reputatie in de ghetto's waarin je basketbalt tegen steeds sterker wordende tegenstanders, onder steeds irritanter wordende regels. Wanneer je begint zul je spelen tegen zwakke no-names, maar met elk puntje dat je street rep groeit, zullen de namen bekender in de oren klinken, tot je op een moment moet spelen tegen sterren als Shaquil 'O Neal en Kobe Bryant. Na winst kun je één speler uit het team van je tegenstander in jouw team stoppen, wat dus erg leuk is wanneer je wint van een sterk team.
Naast street rep ontvang je bij winst ook SP, waarmee je je skills kunt vergroten, of je zelfgemaakte speler kunt versieren met prijzige jerseys, schoenen of juwelen. Je kunt zelfs je eigen schoenen designen, of een bezoekje brengen aan de kapper voor een heerlijke hair-job. Street Challenge introduceerd je ook aan die andere nieuwe mode in NBA Street V3, Dunk Challenge. Alhoewel er veel over te vertellen is, is het allemaal wel erg kort samen te vatten, in slechts één zinnetje; cool, maar niet zó bijzonder.
Gamebreaker
Aan het basketballen zelf is niet echt veel veranderd. Je hebt de beschikking over de trick stick, wat in deze game een synoniem is voor de gele camera stick op je controller. Wanneer je deze stick een bepaalde kant uitduwt, en dat combineerd met het drukken op één van de drie turbo buttons, zul je een coole trick doen waarmee je je tegenstander op de knietjes kunt krijgen. Jammer genoeg zijn er niet superveel verschillende tricks, en is het gebruik van de trick stick niet echt simpel. Vaak zul je een bepaalde trick willen uitvoeren, en dat niet kunnen omdat je de trick stick net iets teveel naar rechts duwde.
Wanneer je een bepaald aantal punten hebt verzamelt met het uitvoeren van tricks, zul je de beschikking krijgen over een gamebreaker. Als je nu L en R tegelijkertijd ingedrukt houd, en een dunk uitvoert, doet je speler een ziekelijk sterke, onmisbare move op de basket, die er niet alleen erg stoer uitziet, maar ook nog eens een punt van je tegenstanders totaal aftrekt, terwijl jouw team er twee extra bij krijgt. Wederom is er een minpunt. Er zijn te weinig verschillende gamebreakers, en wanneer je de bal gewoon in de basket schiet, is het nieteens een speciale move, maar gewoon een schot waarmee je niet mist.
Nintendo All Stars
Dat brengt me op wederom een minpunt, en dat is de aanwezigheid van de totaal nutteloze Nintendo characters Mario, Luigi en Peach. Alhoewel het leuk is voor Nintendo fan(boy)s, speel je met de drie characters totaal niet anders dan dat je zou spelen met welke andere character dan ook. Toen ik een gamebreaker uitvoerde met Mario, was het ook geen andere move dan toen ik 'em uitvoerde met m'n zelfgemaakte character. Het was niet de tornado-sprong, afgemaakt met een fire ball door de basket heen die ik verwachtte. En Peach sprong ook niet omhoog, om de bal charmant door de basket heen te werpen terwijl ze naar beneden dwarrelde aan haar parasolletje.
Het is overduidelijk dat het drietal alleen maar in de game zit voor emotionele waarde. Ze zijn echt niet speciaal, en lijken zichzelf met hun korte lichaampjes ook niet echt thuis te voelen tussen de andere, lange gasten. Gelukkig zijn ze nog nèt iets minder debiel als de drie unlockable characters, de Beastie Boys. Ze vechten in NBA Street V3 niet voor hun 'right to party', maar maken gewoon een overbodig debuut in deze EA game.
Shut up!
Over hip-hop gesproken, de soundtrack uit de EA Traxx collectie die in elkaar is gezet voor NBA Street V3, zuigt als de neten. Het zal mij een worst wezen of je een fan bent van MC Lyte of niet, maar wanneer je de beschikking hebt over exclusieve tracks van Snoop Dogg, of beter nog, De La Soul, stop je geen onpassende klanken van wannabe-Westcoast rapper Guerilla Black in een game. Toen ik genoeg had van de onboeiende muziek (zo'n 5 minuten na beginnen met spelen), zette ik de game op mute, en het nieuwste album van 50 Cent aan op iTunes. Ja, ik weet dat 50 Cent ook zuigt. Maar wanneer je zijn verkoopaantallen kunt verpesten door The Massacre gelekt te downloaden, kan ik die kans niet laten schieten...maar dat terzijde.
Irritanter aan de sound van de game is nog wel een over-enthousiaste announcer die ongepast geschreeuw door je TV-speakers laat galmen. Na voor de tiende keer "That dunk broke the ring in half!" (of iets dergelijks) gehoort te hebben na een perfecte, ringloze lay-up, was het wel weer genoeg geweest, en besloot ik een sok in de gast z'n mond te proppen door met m'n voet het geluid van de TV uit te zetten. De announcer in NBA Street V3 verslaat qua irritantheid Jack van Gelder tijdens Nederland - Italië op het EK van 2000 hier in de Benelux, waarbij hij constant bleef hameren op de vijf gemiste penalty's...
Conclusie
NBA Street V3 kent vernieuwing, kent verbetering, maar het kent ook dezelfde nalatigheid als de eerdere delen, waarbij teveel grote punten zijn aangepast en verbeterd, terwijl de kleinere, belangrijkere punten minder zijn gelaten, en daardoor extra opvallen. Zoals ik in de eerste alinea al aangaf, is perfectie niets meer dan een illusie. Developer EA BIG weet die illusie niet te wekken, door de kleinere minpunten nog steeds door te laten schemeren. "Put some make-up on it."
Alhoewel de afwerking van deze slam-dunk in de verkoopcijferlijsten niet perfect is, is het echter niet zo dat NBA Street V3 een game is die je zomaar eventjes kunt negeren en wegwuiven. Het is een multiplayer game eerste klas, en voor alleenstaande gamers die geilen op basketball is het deze keer ook een leuke aanschaf. Toch ga ik me niet laten verleiden door andere hoge cijfers voor de game van andere reviewers, omdat er naar mijn mening teveel aanwezige minpunten zijn, die er in de vorige delen ook al waren. Hierdoor brengt Electronic Arts feitelijk dezelfde game als eerst op de markt. Wellicht in een ander broekje, maar wel met dezelfde ballen.
Oordeel NBA Street V3 (NGC)
- Graphics
80 - Gameplay
90 - Originality
- Sound
60 - Replay 85
- Eindcijfer 84