Nanostray review NDS

Review Nanostray (NDS)

Nanostray stond vanaf het begin al bekend als het spel met de prachtige graphics. Weet het spel op alle vlakken het maximale uit de DS te halen, of beperkt het zich tot uiterlijke schijn?

Hoewel er uitzonderingen zijn, is de ruimte volgens spelontwikkelaars vooral gemaakt om boosaardige ruimtewezens naar het leven te staan. Shin’en wilde natuurlijk niet onderdoen voor hun collega’s en maakten een top-down shooter als eerste project voor de Nintendo DS. De top-down shooter, of voor mijn part de side-scrolling shooter, heeft mij altijd al kunnen boeien. Het ontwijken van kogels in met vijanden bezaaide, futuristische omgevingen is naar mijn mening het toppunt van gameplay. Het zal je dan ook niets verbazen dat ik mijn ruimtepak nog aan had na een potje Super R-Type, toen ik het spel importeerde. Toen ik het spel eindelijk had ontvangen installeerde ik me, met mijn ondertussen al enigszins zweterige ruimtepak, in mijn favoriete stoel om vervolgens gezwind mijn DS aan te zetten.

De spelervaring

Het spel opent in een menu dat redelijk is vorm- gegeven, maar wat vooral opvalt is de achtergrond. Dit is een soort draaiende cilinder die in vol 3D wordt weergegeven over de twee schermen. De menu’s zijn met de knoppen of met de stylus te navigeren, hoewel je bij dit spel de stylus beter achterwege kunt laten, aangezien je die verder niet nodig zal hebben. Nadat je hebt gekozen voor adventure kom je terecht in een veelbelovend scherm waar je drie potentiële planeten kan kiezen als bestemming. Op het onderste scherm worden de planeten weergegeven en bij selectie komt er op het bovenste scherm informatie over de betreffende planeet. Na het selecteren van de planeet breekt het spektakel dan eindelijk los! Je word met je ruimteschip losgelaten in mooie 3D omgevingen, zoals we ze nog niet gezien hebben op de DS. Je schip beweegt zich echter niet in alle dimensies, wat dat betreft blijft het bij de ouderwetse vier richtingen. Verder zijn de kleuren helder en de vijanden komen in zwermen op je af om je vervolgens op nog meer zwermen kogels te trakteren. Dit zorgt ervoor dat je vooral moet letten op het ontwijken, zoals ik het graag zie bij een shmup. De actie vindt plaats op het bovenste scherm, het onderste scherm laat naast een radar en de score ook de status van je schip zien. Hieronder vallen je levensmeter, het aantal bommen, de resterende kracht van je secundaire wapen en het huidig gebruikte wapen. Je kan van wapen wisselen door rechtsonder op een van de icoontjes te drukken. Met de knoppen schiet je het normale wapen of het secundaire, sterkere wapen of een beeldvullend, verwoestende bom. Met de R knop kan je door vijanden achtergelaten bonussen naar je toe trekken.

Klik voor vergroting

Opletten geblazen!
Zoals al eerder opgenoemd, zal je het grootste deel van je speeltijd vullen met het ontwijken van vijanden en hun kogels. Dit zorgt ervoor dat je in het spel wordt gezogen, met je ogen naar het bovenste scherm starend, terwijl je pogingen doet om je ruimteschip in een stuk bij de eindbaas te krijgen. Om dit zo tactisch mogelijk af te handelen kan je schakelen tussen de vier verschillende wapens die het spel biedt. Zo heb je een wapen dat naar de zijkanten schiet, iets wat handig is bij lastig draaiende eindbazen. Het schakelen doe je door met je duim een van de wapens te kiezen. Het probleem hierbij is echter dat je op dat moment je ogen van de intense actie op het bovenste scherm moet halen, dit resulteert vaak in een dramatische explosie van je geliefde ruimteschip. De uitwerking van dit systeem is nog zuurder als je bedenkt dat er twee ongebruikte knoppen zijn in het spel.

Beauty is only skin deep…
Ondanks de prachtige flitsende presentatie laat het spel een leeg gevoel achter na een tijdje spelen. Normaal wacht ik bij het eerste keer spelen van een spel op het introfilmpje alvorens het spel te spelen. Bij Nanostray zat ik enkele minuten tevergeefs te wachten tot het zover was, om vervolgens maar aan het spel te beginnen. Helaas zet deze trend zich in het hele spel door. Na het starten van de adventure modus kom je nog steeds geen verhaal tegen, je kan simpelweg de planeten uitkiezen en in willekeurige volgorde spelen. Tussendoor kom je ook geen filmpjes tegen, iets wat me erg teleurstelde gezien de grafische kracht van het spel. Tot slot krijg je bij het uitspelen van het spel te zien hoe je ruimteschip doelloos rondjes vliegt na het voltooien van de volstrekt onbekende missie.

De spelmodi zijn verder veel van hetzelfde, alles speelt zich in dezelfde acht levels af. In adventure kan je deze levels achtereenvolgens spelen, in arcade kan je de levels los van elkaar spelen voor de highscores en in challenge moet je dezelfde levels halen met bepaalde beperkingen of doelstellingen. Het behalen van een challenge levert je concept art of een soundtrack op, leuke extra’s maar ze verlengen de levensduur van het spel nauwelijks.

Gameplay
Het spel speelt over het algemeen lekker weg. Het ruimteschip laat zich vloeiend besturen en de vijanden zorgen voor genoeg uitdaging. Helaas zorgt het tweede scherm voor teveel afleiding in het hectische spel, dat terwijl het schakelen tussen de wapens een belangrijk onderdeel van de gameplay zou moeten zijn. In de praktijk kan je dit probleem ontwijken door simpelweg hetzelfde wapen te gebruiken. Verbazingwekkend genoeg werkt dit ook nog zonder al teveel problemen, er is misschien maar een eindbaas waarbij een ander wapen echt het verschil maakt. Qua replay heeft het spel vooral veel van hetzelfde te bieden, de acht levels zijn in de adventure mode af te ronden in ongeveer een uurtje, misschien twee als je het heel erg rekt. Bij een tweede speelsessie op een hogere moeilijkheidsgraad zal je opvallen dat alles precies hetzelfde is, je beschikt alleen over minder levens en continues. Hetzelfde probleem kom je tegen bij de challenges, deze bieden je wederom precies dezelfde ervaring, alleen met minder middelen. Denk hierbij aan het hebben van maar een leven, geen bommen of het ontbreken van het secundaire wapen. Leuke gameplay dus, perfect voor korte speelsessies, alleen erg beperkt.

Graphics en Sound
Het stond voor de release van het spel al vast, dit spel ziet er prachtig uit. De levels tonen ons dat de DS zeker mooie 3D beelden kan laten zien. Het spel vraag soms wel het uiterste van de DS, als je net een grote vijand weet op te blazen terwijl er zes nieuwe aan komen vliegen zal je zeker de slowdown opmerken. Verder is het allemaal dik in orde met een grote diversiteit aan vijanden en objecten. Op de muziek is weinig aan te merken, de soundtrack past goed bij de levels, hoewel de muziek waarschijnlijk niet zal blijven hangen. Al met al is de presentatie het visitekaartje van Nanostray, flitsend en opzwepend.

Conclusie
Shin’en heeft zijn beloftes waar gemaakt, Nanostray is de nieuwe standaard voor visuele pracht op de Nintendo DS. Maar daarmee hebben ze helaas geen topgame gemaakt, hadden ze maar net zoveel tijd besteed aan het spel zelf als aan het visuele aspect. Het ongelukkige gebruik van het tweede scherm, het totaal ontbreken van een verhaal en de beperkte mogelijkheden zorgen ervoor dat dit spel in de middenmoot terecht komt. Hou je echter van shooters en heb je een handheld voor de pick up and play games, dan zal Nanostray zeker niet misstaan in je collectie.