Ik moet bekennen dat ik pas op latere leeftijd in aanraking kwam met de films van Studio Ghibli. De studio staat ook wel bekend als de Disney van het Oosten en die vergelijking dekt naar mijn mening behoorlijk goed de lading. Of je nu fan bent van de wat realistischere films zoals The Wind Rises en When Marnie Was There, of meer de fantasierijke films zoals Howl’s Moving Castle en Spirited Away, de Ghibli films kenmerken zich vaak door mooie muziek, geweldige animatie en gelaagde personages.
Met het eerste deel van Ni No Kuni werd een persoonlijk verhaal verteld van Oliver die zijn moeder weer tot leven wil wekken. De gameplay draaide om het verzamelen van familiars en deze trainen tot strijdbare teamleden. Dat deed je destijds door middel van turn-based gevechten. Met Ni No Kuni II: Revenant Kingdom gooit Bandai Namco het over een andere boeg. Met dit tweede deel neem je de rol van de jonge Koning Evan Pettiwhisker Tildrum op je. Samen met zijn adviseur Roland, die uit de normale wereld getransporteerd wordt en zichzelf herboren in het lichaam van een jongeman terugvindt, moet je ontsnappen aan een coup en je eigen koninkrijk opbouwen.
Dat doe je door vijanden te verslaan, voorwerpen te verzamelen en natuurlijk een heleboel quests uit te voeren. Tot zover weinig nieuws onder de zon. Maar de games van Level5 zijn vaak op eenzelfde manier opgebouwd. Dus voor fans van Dark Cloud, Rogue Galaxy en andere games van de Japanse ontwikkelaar zal het ook geen nieuws zijn dat ook Ni No Kuni II aandacht besteedt aan het opbouwen van een gemeenschap. Of in het geval van Revanant Kingdom, een daadwerkelijk koninkrijk.
Evermore Forever
Dat opbouwen doe je door Kingguilders te investeren in nieuwe gebouwen. Zo kun je een wapensmid bouwen, een smederij gericht op het maken van pantsers, maar ook barakken voor je troepen, markten voor het verbouwen van voedsel en is het mogelijk om spreuken te versterken en te ontwikkelen bij een spreukenwinkel. Elk gebouw dat je toevoegt aan je koninkrijk kan daarnaast worden verbeterd om nieuwe spelmogelijkheden vrij te spelen. Maar om een zaakje draaiende te houden moet je er ook inwoners aan toewijzen die elk een specialisme hebben. Gelukkig is het systeem van de juiste mensen aan hun ideale gebouwen toewijzen een simpele kwestie van de personages met een ster bij hun naam selecteren. Het managen van je koninkrijk is ook niet veel meer dan simpelweg kiezen welke upgrades je eerst wilt verdienen. Je zult namelijk nooit een keuze hoeven te maken die verstrekkende gevolgen heeft, of waarbij je in je mogelijkheden beperkt wordt. In plaats van een uniek koninkrijk maken is het dus gewoon een kwestie van kiezen in welke volgorde je bonussen en upgrades vrijspeelt.
Easy does it
Ni No Kuni II richt zich dus voor een behoorlijk groot gedeelte op het opbouwen van je koninkrijk en het maken van verbonden met andere rijken. Maar het grootste gedeelte van de tijd ben je aan het reizen tussen locaties en gevechten aan het leven met de kleurrijke tegenstanders die je op je pad vindt. Op de landkaart zijn vijanden zichtbaar en bijna altijd is het jouw keuze om al dan niet de strijd aan te gaan. Maar zoals het vrij gebruikelijk is in een RPG, loont het zeker om zoveel mogelijk gevechten te voltooien. Vijanden laten namelijk altijd een beloning achter in de vorm van geld en lootdrops, die je kunt gebruiken om wapens te maken, te verbeteren of zelfs extra vaardigheden bij vrij te spelen. Soms had ik tijdens het spelen wel de indruk dat je constant bezig bent met het uitzoeken wat je nieuwe mogelijkheden zijn.
Ook de moeilijkheidsgraad is behoorlijk laag en kan niet verhoogd worden. Integendeel, naarmate je verder komt in het verhaal lijkt de moeilijkheidsgraad steeds lager te worden. De bonussen die je koninkrijk opleveren zijn al versterkend genoeg om het spel op je dooie gemak te doorlopen, maar naast je teamgenoten heb je ook nog de zogenaamde higgledies. Deze kleine helpertjes hebben vaak een element waartoe ze behoren en elke higgledy heeft ook bepaalde vaardigheden. Soms houdt dat in dat ze je kunnen genezen tijdens gevechten en op andere momenten toveren ze bijvoorbeeld een kanon tevoorschijn om schade bij je tegenstanders aan te richten. Ook de higgledies kun je in je koninkrijk sterker trainen door ze eten te voeren.
Beetje magie verloren
Hoewel er enorm veel te doen valt in de wereld van Ni No Kuni II heeft de lage moeilijkheidsgraad wel als gevolg dat je in een hoog tempo door het verhaal gaat. Daarnaast zijn de meeste sidequests gericht op het aanvullen van inwoners van Evermore. Nu is dat een prima motivator, aangezien meer inwoners meer inkomsten en betere mogelijkheden betekent, maar bij de sidequests hoef je weinig diepgang qua missies te verwachten. Veel meer dan simpele fetch-quests en ‘dood die en die vijanden’ zul je namelijk niet aantreffen.
Ook op andere vlakken doet Ni No Kuni II een stapje terug. Waar Wrath of the White Witch (subtitel van deel 1, voor de nieuwkomers) over de hele linie een eenduidige grafische stijl en kwaliteit had, stelt Revenant Kingdom soms een beetje teleur. Zo is de rare chibi-stijl van je personages op de landkaart behoorlijk lelijk te noemen. Maar ook korrelige achtergronden springen er in nadelig opzicht soms bovenuit. Dat is vooral goed te merken omdat het contrast met de buitengewoon mooi vormgegeven steden heel erg groot is. Daar lopen Evan en zijn vrienden namelijk mooi geanimeerd en gedetailleerd rond en lijken ze zo weggelopen uit de animatie films van Studio Ghibli.
Ook andere technische aspecten zoals een af toe teruglopende framerate in de drukste gebieden, tijdens het managen van je koninkrijk en af en toe tijdens het opslaan van een autosave zijn goed te merken. En dan heb ik het nog niet gehad over de simpelweg slechte kwaliteit van sommige tussenfilmpjes; als je bijvoorbeeld je koninkrijk in zijn geheel een level doet stijgen. Gelukkig is de framerate tijdens de vele gevechten die je moet leveren wel stabiel, wat eigenlijk ook wel een vereiste is aangezien je zoveel tijd zult doorbrengen op het slagveld.
Als goede muziek in de oren, maar die herhalende soundbites ...
Naast de grafische en technische aspecten is de soundtrack ook het vermelden waard. De orkestrale muziekstukken worden weer verzorgd door componist Joe Hisaishi, die samen met karakter ontwerper Yoshiyuki Momose ook aan Wrath of the White Witch werkte. En dat levert mooie en opzwepende muziek op. Qua gebruik van de stemmen lijkt er echter ook weinig tijd en geld geïnvesteerd in vergelijking met deel 1. Vooral Lofty, de Kingmaker summon van Evan, heeft qua opgenomen fragmenten niet veel meer dan een handjevol samples die het hele spel door herhaald worden. ‘Flippen Heck Mun’ zal je de vele tientallen uren die je het spel kunt spelen om de oren vliegen. Ook Evan heeft een aantal zinnetjes die steeds weer herhaald worden. Aanvankelijk is dat nog niet zo storend. Maar al snel besef je dat er alleen bij de grootste plotwendingen door je personages gesproken wordt. Natuurlijk zijn die momenten belangrijk, maar daardoor voelt de rest van de game soms een beetje lui in elkaar gezet.
Niet zonder slag of stoot
Over slagvelden gesproken; naast de reguliere gevechten met vijanden zul je af en toe ook zogenoemde Skirmishes moeten spelen. Hierbij geef je als Evan de leiding aan een aantal eenheden die elk een voor- en nadeel hebben ten opzichte van andere troepen. Deze skirmishes zijn, afgezien van een handjevol momenten, behoorlijk optioneel, maar ze leveren vaak wel voordelen en items op die je weer kunnen helpen om je koninkrijk uit te bouwen. Omdat alle systemen van Ni No Kuni II met elkaar verweven zijn, ben je eigenlijk altijd bezig om nieuwe opties vrij te spelen. Soms voelt het een beetje langdradig, omdat de hoeveelheid geld die je tot je beschikking hebt afhankelijk is van een timer en de al verzamelde mogelijkheden. Maar vaak loont het dan de wereld simpelweg te gaan verkennen. Zo zul je ook speciale ‘Tainted’ vijanden op de kaart aantreffen. Vaak zijn dit tegenstanders die een aantal levels hoger dan jouw team zijn op dat moment. Deze kunnen zowel uitdagend als heel makkelijk zijn als je weet welk element je moet gebruiken om ze uit te schakelen. Al met al kan het soms nogal overweldigend zijn waar je precies je tijd en energie in moet gaan steken, want er valt genoeg te doen in de wereld van Revenant Kingdom.
Conclusie
Ni No Kuni II: Revenant Kingdom is een solide en grotendeels op zichzelf staande game geworden. De graphics zijn op de wereldkaart niet bepaald indrukwekkend, maar maken dat op de daadwerkelijke locaties zelf weer goed. De gameplay is een stuk vlotter en erg toegankelijk dankzij de switch van grotendeels turn-based naar realtime combat. Toch is de game wel erg makkelijk, en dat is al het geval zonder je echt te verdiepen in de bonussen die je koninkrijk je opleveren. Het is ook zo dat, hoewel de personages en settings interessant zijn, de persoonlijke binding met het verhaal vooral afhangt van hoe je zelf tegen de wereld aankijkt. Vind je een kinderlijke ambitie van een jonge koning wel charmant? Dan kun je met Ni No Kuni II met gemak veertig tot zestig uur bezig zijn. Ik heb het verhaal grotendeels op mijn dooie gemak gedaan en me beziggehouden met het verkennen van de wereld, sidequests en locaties. En de teller stond bij het voltooien van het verhaal op 57 uur speeltijd. Dus als je waar voor je geld zoekt zit je goed bij deze game. Ik voelde me tijdens het spelen in ieder geval geregeld een ware koning. Zeker het proberen waard dus.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (PS4)
- Graphics
85 - Gameplay 80
- Originality 80
- Sound 75
- Replay
90 - Eindcijfer 82
30134 
306)
02-04-2018 22:42
