Om gelijk maar met de deur in huis te vallen; nee. No Man’s Sky is een niche indie game die op een of andere manier de verwachtingen wist te vergaren van een game op het niveau van een GTA of een Assassin’s Creed. Echter worden zulke games gemaakt door teams van honderden mensen en is Hello Games tijdens de ontwikkeling van No Man’s Sky uitgegroeid van twee naar slechts vijftien werknemers en dat is goed te zien. Dit betekent natuurlijk niet direct dat No Man’s Sky een slechte game is, want dat is het zeker niet, maar er is veel verwarring ontstaan over wat No Man’s Sky dan eigenlijk wél is. Tijd voor wat duidelijkheid.
Wat is No Man’s Sky?
No Man’s Sky is een survival game in hetzelfde straatje als Minecraft, Rust en The Forest waarin je op pad gaat om een procedureel gegenereerd universum te ontdekken. Dit doe je met behulp van een ruimteschip en een zogenaamde mining tool waarmee je grondstoffen kunt verzamelen. Deze grondstoffen dienen als brandstof voor je ruimteschip, kunnen verhandeld worden of kunnen gebruikt worden in combinatie met blauwdrukken om dingen te craften. Op deze planeten zijn naast het verzamelen van grondstoffen ook allerlei planten en dieren te ontdekken. Deze ontdekkingen leveren weer geld op waarmee je een grotere rugzak aan kunt schaffen et cetera. Hoe beter je schip, hoe verder je komt, hoe dichter je bij het midden van het universum terecht komt. Daar arriveren is het uiteindelijke doel van het spel, maar hoe je daar komt is helemaal aan jou.
Wat is nu eigenlijk een procedureel gegenereerd universum?
Zoals hierboven te lezen valt ontdek je in No Man’s Sky een procedureel gegenereerd universum. Dit houdt in dat elke planeet, ieder dier of zelfs elk zonnestelsel dat je tegenkomt ontworpen is door een wiskundig algoritme. Wanneer je als speler een onontdekt sterrenstelsel betreedt rolt het spel met een denkbeeldige dobbelsteen om te bepalen hoe de planeten eruit komen te zien. Dit moet er in theorie voor zorgen dat iedere planeet in het spel (zo’n achttien quintiljoen in totaal) verschillend van elkaar moet zijn. Hoewel dit op papier wel zo is krijg je die ervaring als speler totaal niet.
Rollen met de dobbelsteen
Neem bijvoorbeeld de dieren. De ontwikkelaars van Hello Games hebben van te voren een aantal dieren ontworpen waarvan de ledematen vervolgens door elkaar gehusseld worden en als een soort LEGO op een willekeurige manier weer in elkaar gezet worden. Op deze manier heb je een vrijwel oneindig aanbod aan dieren. Echter kom je regelmatig beesten tegen met hetzelfde koppie. Alleen hebben ze op de ene planeet hoorntjes en op de ander niet, of hebben ze op planeet A vier poten en op planeet B zes. Af en toe wil er wel eens een uniek beest tussen zitten die bestaat uit onderdelen die je nog niet vaak hebt gezien, maar dit echt heel zelden. Dit is overigens niet alleen een probleem bij dieren. Nee, ook planten worden op deze manier gegenereerd en dit moet het beeld geven dat iedere planeet z’n eigen flora heeft. Echter kent vrijwel elke planeet een mix tussen een bepaald soort kleine steen, een boom met een dikke stam, een annemoon-achtig ding enzovoorts. De variatie is daar, maar aan het eind van de dag grijpt het algoritme een handjevol flora uit een grabbelton en beplant hier een planeet mee.
Dit alles zorgt er heel erg voor dat planeten in No Man’s Sky niet erg verschillend aanvoelen. Tijdens het schrijven van deze review hebben we maar liefst meer dan dertig verschillende planeten ontdekt en wat de eerste paar keer nog fris en uniek aanvoelt begint na een tijdje erg herhaaldelijk aan te voelen. Helemaal wanneer je je bedenkt wat de game eigenlijk allemaal niet doet, maar wel had kunnen doen.
Hoge bergen, diepe dalen
Zo kent geen enkele planeet hoge bergen of diepe dalen. De bergen die er zijn kunnen meer als heuvels omschreven worden waar je binnen een paar seconden bovenop staat met dank aan je jetpack. Er zijn geen planeten met grote ijsschotsen, geen vulkanen, geen echte dorre woestijnen, geen riviertjes of watervallen en ga zo maar door. Ook kent iedere planeet slechts een bioom. Dit betekent dat een bepaalde planeet, of je nou aan de ene of aan de andere kant staat, overal hetzelfde zal zijn qua ecosysteem. Overal groeien dezelfde planten, zijn dezelfde mineralen te vinden en lopen dezelfde dieren rond. Ook roteren de planeten niet. Het spel kent wel een dag- en nachtcyclus, maar doordat de planeten zelf niet roteren duurt deze cyclus op iedere planeet even lang, ongeacht de afstand van de zon en de snelheid van de (in dit geval niet bestaande) rotatie. Ook de andere planeten in het universum dan degene waar je op staat zijn statisch. Dit betekent dat bijvoorbeeld de maan gedurende een hele dag op dezelfde plek zal blijven hangen, niet onder zal gaan en ook niet op zal komen. Dit haalt toch een beetje de immersie weg dat je echt planeten aan het ontdekken bent.
Weinig ruimte in de rugzak
Het inventarissysteem van No Man’s Sky is vrij waardeloos te noemen. Om te beginnen begin je het spel met een minuscule rugzak waar je slechts een handjevol voorwerpen in kwijt kunt. Tijdens het spelen kun je gevonden grondstoffen en voorwerpen wel naar je schip sturen, maar wanneer je deze weer nodig hebt moet je eerst de weg terug naar je schip vinden voordat je er bij kunt. Het craften van voorwerpen en upgrades kost ook ruimte in je rugzak. Heb je deze ruimte niet vrij, dan kun je niks nieuws maken en zelfs niet eens de blauwdrukken bekijken om te zien welke grondstoffen je nodig hebt. Omdat je vrij veel grondstoffen nodig hebt om van de eerste planeet af te komen, en helemaal om uit het eerste sterrenstelsel te komen, kunnen de eerste paar uur van No Man’s Sky erg frustrerend zijn. Pas wanneer je extra inventarisruimte aanschaft via de drop pods die af en toe op planeten te vinden zijn en je dus meer ruimte hebt om zooi mee te sjouwen begint No Man’s Sky pas te voelen als een echt ontdekkingsavontuur.
Alleenzaam in de ruimte
No Man’s Sky is een enorm eenzame game. Games in het survivalgenre zijn vaak met meerdere mensen te spelen, maar No Man’s Sky is voor 99% een soloervaring. Een vrij grauwe soloervaring om precies te zijn. Het is een avontuur waarin je in je eentje planeten afreist om daar de grondstoffen uit te putten en wanneer er niks meer te halen valt ontsnapt naar een ander sterrenstelsel. De game creëert een beeld dat andere planeten in ons sterrenstelsel enkel bestaan om te bestelen van grondstoffen en dat kan niet juist zijn. Hoewel de planeten af en toe bezaaid zijn met dieren is het niet mogelijk om deze dieren bijvoorbeeld te trainen om grondstoffen voor je te verzamelen, of om überhaupt met je mee te nemen op avontuur. Je kunt herbivoren te eten geven zodat ze eenmalig een paar zeldzame grondstoffen opgraven, maar dat is dan ook alles. De enige interactie met andere spelers die je hebt zit hem in het benoemen van de verschillende planeten, flora en fauna die je ontdekt. Echter kent iedere planeet zo’n tien verschillende beesten en nog meer planten, dat zelfs de meest creatieve persoon op aarde na een handjevol planeten al zonder ideeën zal komen te zitten, wil je daadwerkelijk alles van een naam voorzien.
Aliens en piraten
Hoewel je op moment van schrijven geen andere spelers tegen zult komen in No Man’s Sky is het luchtruim wel deels gevuld met wezens van een ander ras in de vorm van handelaren en figuren die bepaalde gebouwtjes op de vele planeten bezetten. Hoe meer language stones je vindt in het universum, hoe meer woorden je leert in de talen van deze aliens en hoe beter je handel met ze kunt drijven. Het is zelfs mogelijk om de schepen van de handelaren die je onderweg tegenkomt over te nemen, en hoe beter je relatie is met het desbetreffende ras, hoe goedkoper deze ruimteschepen zullen zijn. Dit is de enige manier waarop je meer inventarisruimte kunt krijgen in je schip, wat je weer nodig hebt om grondstoffen op te slaan, maar ook voor wapens.
In No Man’s Sky kun je namelijk ook ruimtepiraten tegenkomen die het liefst al je kostbare grondstoffen willen pikken zodat je al het harde werk voor niks hebt gedaan. Dit is een erg leuke toevoeging die het ritje naar het dichtstbijzijnde ruimtestation altijd weer spannend maakt. Echter is de besturing voor ruimtevechten niet om over naar huis te schrijven en wil dit nog wel eens frustrerend uit de hoek komen. Helemaal wanneer je schip zo erg beschadigd is dat je in het menu moet om je schild te repareren, waardoor je de controle over je schip tijdelijk kwijtraakt en dus midden in de ruimte blijft hangen terwijl je van alle kanten aangevallen wordt.
Prachtige crashes
Visueel gezien kan No Man’s Sky zowel prachtig als ontzettend lelijk zijn. Wanneer de zon ondergaat op een felgekleurde planeet met veel variatie in de flora ziet de game er echt geweldig uit en komt de cartoony stijl die de game kent goed tot z’n recht. Bevind je je op een grauwe planeet waar weinig kleur in de omgeving zit, dan zal de lucht een keer donkerpaars worden in plaats van grijs, maar erg mooi wordt het er niet van. Om nog maar te zwijgen over de textures die vaak om te huilen zijn. De game runt op 30 frames per seconde en kan vanuit het schip vrij veel last hebben van pop-in. Ook wil de game nog wel eens crashen. In onze speelsessie is het spel meer dan tien keer gecrasht, waarvan vier keer op precies hetzelfde punt.
65daysofstatic
Iets dat van No Man’s Sky een fantastische ervaring maakt is de geweldige soundtrack van de band 65daysofstatic. De muziek varieert van dikke rock tracks tot pianogepingel en van ambient geluiden tot vreemde electro. De muziek wordt bepaald door het spel gebaseerd op de situatie waar je je op dat moment in bevindt, wat vaak erg goed uit de verf komt. Zo krijg je rustige muziek te horen wanneer je lekker aan het cruisen bent in je schip, en wordt de muziek opzwepend wanneer de piraten je achterna komen. Het moment wanneer je voor het eerst opstijgt in je vers gerepareerde schip, naar boven vliegt en het gigantische sterrenstelsel voor je ziet terwijl de drums van het nummer Supermoon je om de oren vliegen is een videogamemoment om nooit te vergeten.
Hoewel No Man’s Sky hierboven misschien niet altijd even positief beschreven wordt is het zeker geen slechte game. Het wordt alleen tijdens het spelen vrij snel duidelijk dat het een game is van een kleine studio. Een studio die, wellicht gevoed door de hype, meer beloofd heeft dan ze waar hebben kunnen maken. No Man’s Sky is een geweldige game om af en toe een nieuwe planeet te ontdekken of om lekker zen rond te lopen op een van de vele onontdekte planeten. Het is alleen niet de game die ze in 2014 onthuld hebben op de E3. Verre van zelfs. Zelden zul je planeten tegenkomen die zo dicht begroeid zijn als in de eerste trailer, of waar de dieren zo groot zijn als de fameuze dinosaurus zoals we die zagen in de eerste gameplaybeelden. De planeten in No Man’s Sky zijn vaak dor, kaal of leeg en voelen vrij saai aan. Op een enkele na. Je moet alleen net het type gamer zijn die zin heeft om daar naar te zoeken.
Conclusie
No Man’s Sky is een ontzettend niche game waar je echt van moet houden. Veel meer dan grondstoffen verzamelen om weg te kunnen naar een andere planeet om daar weer meer grondstoffen te verzamelen is het niet. Gelukkig mag je in No Man’s Sky helemaal zelf weten wat je gaat doen. Er is alleen niet zoveel te doen. Wanneer je je realiseert dat je bijna op elke planeet hetzelfde doet is de lol er snel vanaf. Het benoemen van dieren en planten is aan het begin erg leuk, maar wordt vrij saai en voor je het weet staan er vijftien planeten in je lijst vol dieren die nog naampjes nodig hebben. Speel je No Man’s Sky echter in korte sessies, dan valt er ontzettend veel plezier uit te halen.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
Oordeel No Man's Sky (PS4)
- Graphics
70 - Gameplay
60 - Originality 65
- Sound 70
- Replay
90 - Eindcijfer 70
308 )
17-08-2016 22:43
30)
17-08-2016 23:13
Hebben anderen dat ook?
