Fight for Your Right to Rock ‘n’ Roll
Organisatie NSR (No Straight Roads) regeert over de stad Vinyl City. In deze stad wordt stroom opgewekt door middel van muziek. Tijdens de auditie Lights Up doen Mayday en Zuke met hun band Bunk Bed Junction mee om beroemd te worden en elektriciteit voor de organisatie op te wekken. Het lukt ze om de meeste energie ooit op te wekken, maar helaas mogen ze niet door. EDM is de enige muzieksoort die getolereerd wordt in Vinyl City. Dus Bunk Bed Junction wordt met hun rocknummer afgewezen. Rockmuziek wordt hierna verbannen en Mayday en Zuke gaan de strijd aan met de NSR.
Dynamic Duo
Dit doen ze door in alle zes gebieden van de stad de baas te verslaan in een optreden en zo steeds verder te komen. Je hebt verschillende manieren om vijanden aan te vallen, zowel van dichtbij als ver weg. Mayday doet dit met haar elektrische gitaar. Deze is erg krachtig, maar wel traag. Zuke doet dit met zijn drums, die minder kracht leveren, maar wel sneller zijn. Je moet strategisch afwisselen tussen deze personages. Dit kan gelijk tijdens het gevecht met één druk op de knop, dus dat werkt erg fijn.
Jammer genoeg werkt de besturing niet altijd mee. Het duurt lang voor je een gevoel krijgt hoe je je karakter bestuurt omdat de controls erg gevoelig zijn. Zo kan het heel makkelijk voorkomen dat je veel te snel gaat en van een platform afvalt. Ook de cameraposities zijn niet altijd even tactisch en handig geplaatst waardoor je soms lastig ziet wanneer je nu iets moet doen.
The Boss
Elk gebied heeft een eigen muziekstijl met bijpassend baasgevecht. De bazen zijn erg gevarieerd en zijn eigenlijk het hoogtepunt van de game. Ze hebben elk een andere strategie nodig. Zo heb je bijvoorbeeld een leuke Guitar Hero-achtige minigame tijdens de rap battle met DK West. Alleen dan moet je juist ontwijken in plaats van op tijd indrukken. Of bijvoorbeeld de jonge pianist Yinu die muzieknoten op je afstuurt die je moet ontwijken of moet terugslaan. Terwijl je tussendoor nog een schokgolf van haar moeder moet ontwijken. Er gebeurt veel tijdens deze gevechten en dat maakt de bazen zo leuk. Je kan ze later altijd weer opnieuw spelen met een hogere moeilijkheidsgraad.
Jammer genoeg moet je eerst normale vijanden verslaan totdat je bij de baas komt, en dat is waar No Straight Roads eentonig wordt. Het zijn telkens dezelfde robotjes en ze vallen niet aan op de maat van de muziek. Dit gedeelte voelt meer aan als een opvulling dan dat het echt iets toevoegt. Je kan ook wel veel met mensen uit de stad praten, maar het voegt niet veel toe. Er is niet veel diepgang en No Straight Roads blijft een actiegame waarin je gewoon snel door wilt naar de volgende baas.
Groupie Love
Je komt telkens weer terug naar je schuilplek in het riool. Hier kun je bijvoorbeeld je instrumenten upgraden en je kunt er tactieken horen van Kliff over de volgende baas. Ook heel handig is dat je hier je huisdieralligator kan voeren (waardoor je fast travel kunt krijgen) en underground concerten kunt geven voor meer fans.
Als een echte artiest moet je natuurlijk fans verzamelen. Die krijg je door de stad langzaam aan weer van stroom te voorzien door bijvoorbeeld lantaarnpalen aan te zetten. Of door een baas op een hogere rank te verslaan. Of door interviews te geven aan een DJ van een piratenzender. Met deze fans kun je meer vaardigheden krijgen. Zo speel je allemaal nieuwe aanvallen en combinaties vrij. Je kunt ook stickers verzamelen en op je instrument plakken voor een tijdelijk voordeel, zoals meer snelheid of extra gezondheid.
Beautiful City
Vinyl City is een mooie vormgegeven stad, met veel felle kleuren en allemaal verschillende thema’s. Op de PlayStation 4 speelt de game erg goed weg. De game is minder goed speelbaar op de Nintendo Switch, waar het veel last heeft van pop-in en pixels.
De soundtrack van de game is uiteraard fantastisch. De hele game draait om muziek en je kunt merken dat ze hier niet op hebben bezuinigd. Elke baas heeft zijn eigen nummer en stijl en dan heb je nog de muziek in de stad zelf. Daar is de muziek op de achtergrond net genoeg aanwezig. Maar tijdens de gevechten juist weer wat luider om de immersie op te bouwen.
Waar de soundtrack geweldig is, zijn de stemmen minder. Voornamelijk (of eigenlijk alleen) die van Mayday. Maar jammer genoeg hoor je haar dan ook het vaakst. Ze is erg irritant en overdreven aanwezig en moet altijd haar mond open trekken. Gelukkig zit er ook veel humor in de game, dat zorgt ervoor dat je het nog een beetje uithoudt.
Together is Better Than One
Je kan de hele game zelfs met een vriend of vriendin spelen. Dit kan op elk platform (op de PC heb je wel een controller nodig). Jammer genoeg hapert dit af en toe wel zo erg dat je soms beter een gevecht alleen kan doen. Maar desondanks is het een leuke toevoeging dat je samen deze game kunt spelen.
Conclusie
No Straight Roads is een vermakelijke game met leuke afwisselende ritmische baasgevechten. De omgeving is erg mooi vormgegeven en de game is gewoon een lust voor oog en oor. Het is zeker iets anders: een actie-avonturengame met ritmische elementen. Als je hiervan houdt kan ik je deze titel zeker aanraden, ondanks de minpunten. Hou er wel rekening mee dat je de game redelijk snel uitspeelt en je voor je gevoel misschien niet genoeg gameplay voor je geld krijgt. Maar als je het een leuke uitdaging vindt om alle bazen op de hoogste moeilijkheidsgraad te verslaan dan ben je met deze game zeker nog wel even zoet.
Deze review is geschreven door Lisa Halman.
9.9
112 )
11-09-2020 10:58