De laatste jaren draaien de meeste Role-Playing Games (RPG’s) van de grote uitgevers om zo’n groot mogelijke wereld met fantastische graphics. Het systeem dat gebruikt wordt voor de gevechten moet zo actievol mogelijk zijn, want dat is wat iedereen wil spelen. Vroeger was dit allemaal anders; de werelden van RPG’s bestonden voornamelijk uit pixels, de gevechten waren turn-based en daarmee een stuk trager. Square Enix probeert met hun nieuwe spel Octopath Traveler die goede oude tijd van de klassieke RPG te doen herleven. Dus terug naar de basis met een pixelige grafische stijl en langzame turn-based gevechten. Of dit goed uitpakt zal moeten blijken!


Kort door de bocht bestaat Octopath Traveler eigenlijk uit acht losse verhalen. Aan het begin van Octopath Traveler kies je een van de acht personages als hoofdkarakter en daarmee ga je op avontuur. Deze keuze moet je heel goed overwegen, want dit personage zit altijd in je team en kan dus niet meer gewisseld worden met de andere personages. Nadat je het eerste hoofdstuk hebt doorlopen met het gekozen personage opent de wereld van Octopath zich. Je kunt gaan en staan waar je wilt. Alle verhalen van de personages zijn opgedeeld in hoofdstukken. Om een nieuw personage toe te voegen aan je team, moet je naar de stad reizen waar hij/zij woont en dan het eerste hoofdstuk van het personage volgen. Het eerste hoofdstuk van de personages volgen allemaal hetzelfde stramien: eerst wordt er wat verteld over de achtergrond, vervolgens is er een probleem, en het probleem oplossen betekent vaak een kerker doorkruizen met aan het einde een baasgevecht. Als je net zoals ik eerst alle personages in je team wilt hebben kan dit op een gegeven moment wat repetitief aanvoelen, maar je hebt altijd de keuze om een hoofdstuk van een andere personage te gaan volgen.

Deze manier van verhaalvertelling voelt fris aan. Alle losse verhalen zijn goed geschreven en zijn zowel in het Japans als in het Engels ingesproken. Toch brengt deze manier van verhaalvertelling ook een probleem met zich mee; alle verschillende personages hebben weinig tot geen interactie met elkaar. Waarom zullen ze dan samen met het door jouw gekozen hoofdpersonage gaan reizen? Octopath geeft daar eigenlijk geen antwoord op en daardoor mist er toch iets in de verhaaltelling. In de Tales-spellen wordt dit bijvoorbeeld opgelost door skits: optionele gesprekjes tussen personages die meer diepgang geven. Wat in Octopath Traveler wel zeer goed gedaan is, zijn de verschillende achtergronden van de non-playable characters. Bijna iedere NPC heeft een achtergrond en dat zorgt voor meer diepgang van zowel de wereld als de motivaties van de verschillende NPC’s. Ieder personage heeft ook zijn eigen mogelijkheid om de NPC’s te gebruiken. Zo kan Ophilia NPC’s toevoegen aan het team en in de gevechten oproepen en kun je met Haa'nit vechten tegen de NPC’s voor meer ervaringspunten.

Grafisch is Octopath Traveler een plaatje. De gebruikte pixelgraphics nemen je weer helemaal terug naar het tijdperk van de SNES, maar dan eigenlijk nog mooier. Dit komt voornamelijk doordat de licht- en schaduweffecten zeer goed zijn toegepast. In tegenstelling tot de klassieke RPG’s kun je in Octopath Traveler ook over de z-as lopen, waarbij de achtergronden mee naar achteren gaan wat voor meer diepte zorgt. Je hebt een woestijn, een jungle, dorpen en steden die allemaal er even goed en verzorgd uit zien. De sprites van de vijanden zijn ook allemaal van verschillende grootte: zo zijn moeilijkere vijanden net iets groter en eindbazen zijn al helemaal een stuk groter. Dit doet ook echt denken aan spellen zoals Final Fantasy VI. Deze graphics en het gehele spel worden ondersteund door fantastische muziek gecomponeerd door Yasunori Nishiki. Ieder nieuw gebied dat je betreedt heeft zijn eigen deuntje dat past perfect bij het gebied of situatie die er is.

Deze recensie is geschreven door Pascal Jongsma