Net zoals velen van jullie kon ook ik niet wachten op de Europese release van deze titel en heb hem dus op het vliegtuig laten zetten richting Nederland. Na enkele dagen ongeduldig voor de brievenbus gekampeerd te hebben was het moment eindelijk daar; een donkerrood bestelbusje inclusief TPG logo snelde mijn kant op en bezorgde mij het kleine, bruine pakketje waar ik zo lang op gewacht heb. Na zorgvuldig het papier eraf gereten te hebben viel mijn oog op een langwerpig, klein geel stokje wat aan de zijkant het doosje vastgeplakt zat. Na een grondige nadere inspectie kwam ik tot de conclusie dat ik een van de gelukkigen geweest ben welke de speciale Pac-Pix Stylus bij zijn game heeft mogen ontvangen. Deze groeiende trend van kleine extra’s bij het spel stoppen slaat bij steeds meer publishers aan, en is zeker geen slechte ontwikkeling als je het mij vraagt. Pluimpje voor Namco dus voor het starten van deze trend. Maar genoeg gezwamd, we zullen de game eens beginnen te ontleden.
Unieke ervaring
Zoals jullie misschien weten heeft de game een lange weg afgelegd sinds zijn eerste vertoning op de E3 van vorig jaar. Hoewel het eigenlijk niets meer was dan een simpele tech-demo welke Nintendo en Namco gebruikte voor het showen van de mogelijkheden van hun nieuwste speeltje waren de reacties zo positief dat ze daar in Japan aan het denken slaagden, met het bestaan en succes van deze game als resultaat.
En wat dat resultaat nou precies is? Een game zoals je die nog nooit gespeeld hebt, nergens mee te vergelijken, uniek. Dit zijn de games waar de DS voor gemaakt is; leuke, innovatieve en unieke games die een glimlach op je gezicht doen toveren en je zonder genade meesleuren en opslokken met hun charme.
Simpel en eentonig?
Het principe van het spel is simpel; teken Pac Man op het scherm en zie hem al spoken-verslindend tot leven komen. Wees niet bang dat deze game je afrekent op je slechte tekenkwaliteiten, zowat elke vorm welke in de verste verte ook maar een beetje op onze gele pillenslikker lijkt zal transformeren tot de hoofdpersoon van jouw speelronde, iets wat af en toe een paar aardig grappige taferelen kan opleveren. Je bestuurt je creatie door verticale en horizontale strepen te trekken waardoor hij zal weten welke kant hij op moet. Trek je een lijn van beneden naar boven dan zal Pac Man omhoog gaan, doe je het juist andersom zal hij omlaag gaan. Wanneer je dit na een stuk of 4 chapters genoeg hebt kunnen oefenen en het dus voldoende onder de knie hebt verschijnt er plotseling een nieuwe tutorial op het scherm, eentje die je leert hoe je de pijlen moet maken en schieten. Door de toevoeging van deze mogelijkheid is het nu mogelijk om vijanden die boven het speelveld zweven, op het bovenste scherm van de DS, uit de lucht te schieten en ze vervolgens op te eten. Ook kun je zo niet te bereiken schakels activeren, bijvoorbeeld om deuren open te maken of vuurtjes aan te steken. Als derde wordt je na een tijdje ook geleerd hoe je de bommen moet gebruiken. Met bommen kun je de bescherming van vijandige spoken afblazen, muurtjes omver blazen of vijanden voor een seconde of twee bevriezen. In de latere levels zul je al deze vaardigheden tegelijk goed en tactisch moeten gebruiken om alle spoken te pakken te krijgen, iets wat de verwachtingen van de meeste mensen van deze game (simpel en eentonig) dus van de tafel veegt.
Opzet
Wanneer je het spel opstart zul je midden op je scherm een groot, rood boek vinden. Wanneer je hierop tikt verschijnen de getallen 1 tot en met 12, welke staan voor de verschillende chapters van dit boek. Je begint vanzelfsprekend bij #1, en eindigt bij 12. Elk chapter bestaat uit een aantal pages, welke je in één keer moet zien te halen om zo uiteindelijk het chapter te voltooien. Om de twee chapters kom je ook nog een eindbaas tegen, welke variërend van té makkelijk tot knap lastig op je af zal komen. Wanneer je dit allemaal weet te voltooien krijg je naast het rode ook nog een blauw boek, welke op zijn beurt ook weer uit 12 verschillende chapters bestaat, allemaal weer ietsjes moeilijker dan zijn voorganger. Over de pages, de uiteindelijke spellen zelf valt ook nog wel wat te vertellen, ieder spel speelt zich namelijk volgens dezelfde opzet. Je begint iedere game met een bepaald aantal Pac Man’s welke je mag tekenen, een tijdslimiet en een teller met hoeveel monsters er nog over zijn. Je moet dus zorgvuldig omgaan met je Pac Man’s aangezien je niet halverwege een boss battle op deze manier af wilt gaan en zo dus het hele chapter moet overdoen.
Graphics & Sound
Grafisch doet de game gewoon wat hij moet doen, niet meer en niet minder. Verwacht geen enorme grafische wondertjes of aan de andere kant geweldige dieptepunten; bekijk gewoon de screens en je hebt een aardig goed beeld van hoe de game er uit ziet. Ook op het geluid is niets aan te merken, naast een catchy achtergrondmuziekje en de bekende Pac Man geluidjes hoef je niets bijzonders te verwachten. Beide punten, zowel de graphics als de sound, doen dus gewoon wat ze moeten doen. Niets meer, niets minder.
Gallery
Naast de main mode heb je ook nog de Gallery. Hier kun je alle tutorials nog een keer bekijken, de begin- en eindfilmpjes nog eens nakijken en alle kaarten die je in de game verzameld hebt tot een nadere inspectie onderwerpen. Het leukste in de Gallery is echter het sketchbook. In feite is dit echter niet meer dan een blanco pagina, maar schijn bedriegt. In deze mode kun je namelijk urenlang zoeken naar allerlei ‘easter eggs’ die de programmeurs in de game gestopt hebben, variërend van triomfantelijke muziek wanneer je een muzieknoot tekent tot een wah-wah-wah als je de naam van de ex-vriendin van één van de programmeurs schrijft. Wat ik tot nu toe ondervonden heb is dat het tekenen van muzieknoten, wolken, slangen, scheten latende konten, vlinders, drollen en neuzen een reactie van de game oplevert welke je van het figuur zult verwachten. Hoewel dit eigenlijk totaal nutteloos en onzinnig is weet ik zeker dat dit je totale aantal gespendeerde uren aardig zal verlengen, iets wat door de toevoeging van de Hard mode (blauw boek) toch al niet gering is.
Conclusie
Als je het mij zou vragen zou ik je vertellen dat deze game één van de (weinige) toppers is die de DS in huis heeft. Innovativiteit, originaliteit en fun, drie dingen waar de DS voor staat, komen perfect tot hun recht in deze titel. Een spel als dit is werkelijk alleen mogelijk op deze handheld, iets waar verschillende developers wel eens een voorbeeld aan mogen nemen. Voordat je echter naar de winkel sprint om deze titel te pre-orderen moet ik je eerst nog iets belangrijks vertellen; try before you buy. Na het spel namelijk mijn vriendenkring in gestuurd te hebben kon ik duidelijk zien dat er zich twee groepen vormden, de ene helft vond de game geweldig en kon niet ophouden met spelen, de andere vond het belachelijk en de term ‘spel’ onwaardig. Behoor je tot de tweede dan raad ik je aan om de game maar eens te gaan huren, groep 1 vraag ik toch even om uit respect eerst de score te bekijken alvorens je naar je plaatselijke gameshop stormt, read on!
Oordeel Pac Pix (NDS)
- Graphics
75 - Gameplay
95 - Originality
- Sound 70
- Replay 85
- Eindcijfer 92
1599 )
21-12-2005 17:55
