Zoals ik tot nu toe in alle reviews met het verhaal van de game ben begonnen, ga ik dat in deze review gewoon weer doen. Het verhaal is eigenlijk heel simpel, zoals in alle Mario games. Aan het begin van het spel krijg je een brief met als bijlage een schatkaart van Prinses Peach. Ze vraagt je om zo snel mogelijk naar Rogueport te komen, want ze staat daar op je te wachten om eens lekker stevig naar een schat te gaan zoeken. Eenmaal in Rogueport aangekomen, merk je dat Prinses Peach er helemaal niet is en dat ze tot ieders verbazing maar weer eens gekidnapt is, maar deze keer niet door Bowser. Hier begint het avontuur van de goedbesnorde loodgieter, je gaat met de schatkaart in de hand op zoek naar Prinses Peach. Op de schatkaart staat namelijk hoe je bij de Crystal Stars kan komen, elke keer als je een ster vind en je laat hem voor “the Thousand Year Door” zien, dan krijg je de locatie van een andere ster. Want volgens een professor staan de “Crystal Stars” in verband met de ontvoering van de Prinses. Als het avontuur van Mario is begonnen, krijg je tussen het verhaal door speelbare momenten met Prinses Peach, die op een schip in de ruimte zit, en Bowser. Bowser is boos, omdat iemand anders Prinses Peach heeft gekidnapt en dat kan natuurlijk niet door de spreekwoordelijke beugel. Hierdoor speel je eigenlijk drie verhaallijnen door elkaar, die stuk voor stuk zat humor bevatten, Mario zelf wordt vaak bespot en dus nooit serieus genomen er zitten veel grappige woordspelingen in en sommige bekende films worden op toffe manier belachelijk gemaakt, ik noem “the Godfather”. Naast deze drie verhaallijnen, zul je na elke gehaalde ster Mario’s broer Luigi tegen komen in Rogueport, hij zal je vertellen van zijn avontuur, waarin hij opzoek is naar een kompas om een andere prinses te redden. Deze verhalen zijn ook weer leuk om te lezen, alleen jammer dat je niet met Luigi kan spelen, misschien iets voor de volgende Paper Mario.
Deze games is een RPG, dit heb ik al een paar keer een heel klein beetje laten doorschemeren, maar ik denk ik zeg het nog maar een keer. In RPG’s is het meestal gebruikelijk, dat de gevechten turn-based worden afgewerkt, dit kan je vergelijken met tennis, je slaat de bal je wacht tot je tegenstander slaat en je slaat weer terug, klinkt allemaal heel simpel. Maar in Paper Mario is dit anders, je hebt deze keer geen racket, maar een paar schoenen, een hamer een party member en verschillende items tot je beschikking, om het leven van je tegenstander eens flink zuur te maken. Maar hier houdt het niet op met de verschillen tussen normale turn-based gevechten en die van Paper Mario. Waar je in normale turn-based gevechten zoals Final Fantasy kunt aanvallen en daarna niks mag doen totdat je tegenstander heeft aangevallen, blijf je bij Paper Mario door het hele gevecht bij het spel betrokken. Bij aanvallen kun je door goed te timen met knoppen of de stick je aanval iets meer power geven, maar als de tegenstander aanvalt gaat het iets ander, bij verdedigen heb je de mogelijkheid om de aanval half te blokken, dit kan met een goed getimede druk op de A-knop, of om de aanval om te zetten tot een tegenaanval, dit gebeurt dan weer met een goed getimede druk op de B-knop. Met de tegenaanval kun je dus schade aanbrengen in je tegenstander zijn aanvalsbeurt.
In Mario & Luigi Superstar Saga, was het heel gemakkelijk om een tegenaanval uit te voeren. In deze game is het heel wat moeilijker gemaakt, je moet heel goed opletten bij de aanvallen die je vijanden uit gaan voeren en precies op de goede momenten op B of A drukken. De hele tijd onder de aanval van de tegenstander op B drukken haalt niks uit. Deze genoemde verschillen tussen Paper Mario en Final Fantasy games, hebben alleen betrekking op het vechtaspect, maar daar houdt het nog steeds niet op. Al gelijk bij je eerste gevecht zul je zien dat het gevecht zich afspeelt in een zaaltje met toeschouwers, dit zijn dan figuren die je tegenkomt tijdens het avontuur. Aan het begin van het spel ben je nog een zogenaamde “low-class fighter” en zullen er dus ook nog maar weinig mensen naar je gevechten komen kijken. Naarmate je meer levels omhoog gaat, dit gebeurt door honderd star point te halen door gevechten te winnen, zullen er steeds meer mensen naar je gevechten komen kijken. Het publiek zit er niet zonder reden. Als je goed speelt zal het publiek je belonen met items die je kan gebruiken op je avontuur, maar als het publiek je niet mag, kunnen ze je gaan bekogelen met allerlei spullen, zoals stenen en hamers, als je dan geraakt wordt door zo’n voorwerp verlies je ook “Heart points”, dus je kan er maar beter voor zorgen dat het publiek bij elk gevecht uit je handje eet, want als ze dat doen zullen ook eerder je starmeter bijvullen zodat je je meest verwoestende aanvallen kan loslaten.
Nu ga ik het maar eens hebben over de stijl van de game, de game is volledig uit papier opgebouwd, zoals de naam Paper Mario al zegt. Alle figuren zijn zo plat als een dubbeltje. Dit geeft de game een heel eigen stijl en het ziet er nog goed uit ook. Zo kun je sommige stukken muur als een bladzijde omslaan als je er maar hard genoeg tegen blaast en zal soms met een druk op een knop een stuk papier uit de wereld verscheurd worden, zodat een nieuwe doorgang zich opent. Maar de geinige dingen die met het papier kunnen worden uitgehaald blijven niet alleen bij de speelwereld. Doordat Mario en kornuiten van papier zijn gemaakt zal Mario zich kunnen opvouwen tot bepaalde handige vervoersmiddelen, zoals een vliegtuig en een boot. Als je in de meeste games gebouwen ingaat, ga je via de deur naar binnen en gaat de camera met je mee, in deze game is dit anders. Dat met de deur gaat nog steeds hetzelfde, maar inplaats van dat de camera meegaat, klapt er een muur open, want alles is van papier, en kan de camera gewoon blijven hangen. Hierdoor blijft het in de huizen ook allemaal goed overzichtelijk.
Zoals ik al zei heeft de game door het papieren uiterlijk een geheel eigen look gekregen, het is functioneel en het ziet er goed. Ook is de game weer lekker kleurrijk, zoals we van Nintendo gewend zijn. Hoewel het niet tot de mooiste spellen op de Cube behoort heeft het gewoon zijn eigen charme. Het spel had bij mij nooit last van framedrop, zelfs niet met meer dan honderd papieren figuren in beeld. Het enige wat jammer was, was dat soms de papieren figuren ergens door heen konden gaan of in een muur gingen staan, dit zag er een beetje raar uit, maar het doet niks af aan het plezier van het spelen. Ook de muziek is weer goed in deze game van Nintendo, oude Nintendo deuntjes die nooit gaan vervelen en nieuwe liedjes, waar wel mindere tussen zitten, die vaak ook gewoon goed zijn. De geluidseffecten in de game zijn ook van goede kwaliteit en vooral Mario zijn kreetjes klonken weer als muziek in mijn oren. De controls zijn uitermate simpel gehouden en ook het gehele level-up systeem is zo simpel als het maar kan. Nadat je 100 starpoints hebt verzameld, mag je kiezen voor meer leven, meer flower points, voor de sterkere aanvallen, of meer badge points, zodat je meer badges kan dragen onder het avontuur. Je partners kan je niet omhoog laten gaan tijdens gevechten, dit doe je door de Shines te vinden, bekend uit het mindere avontuur van Mario op de Cube. Het spel is niet echt moeilijk, want bijna elk gevecht win je makkelijk. Met de levensduur zit het wel goed, je doet zo’n 25 uur over het normale avontuur, maar wil je alles halen in de game, mag je er toch al wel 10 tot 15 uur bij optellen.
Al met al is dit een heel geslaagde game van Nintendo en Intelligent Systems, het is een waardige opvolger van de vorige Mario RPG’s en mag zich tussen het rijtje van de beste games van dit moment scharen. Op de paar minpuntjes na, zoals je moeilijkheidsgraad, het feit dat papier soms door papier heen gaat en dat sommige deuntjes niet echt leuk zijn, doet niks af aan de kwaliteit van het spel. De meeste mensen zullen dit niet eens doorhebben.
Oordeel Paper Mario: The Thousand-Year Door (NGC)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality 90
- Sound 85
- Replay 85
- Eindcijfer 90
2231 )
04-12-2005 12:08